Μελαγχολικοί συ(νει)ρμοί
Σκέφτομαι ότι δεν θα συναντήσω τον «Αρκουδέλη» στο πάρκο του Λευκού Πύργου ή στην είσοδο της πολυκατοικίας του σπιτιού μου και δεν μου κάνει καρδιά να γυρίσω.
Λέξεις: Απόστολος Σοφιαλίδης
Χτες πληροφορήθηκα τον θάνατο του «Αρκουδέλη», που άλλοι τον φώναζαν «Τσέχωφ». Εκείνη την ώρα τελείωνα το «σημείωμα» για το δικαστήριο της «συντηρητικής αποδείξεως». Έγραψα την τελευταία σελίδα με βαριά καρδιά και κατατέθηκε στην ώρα του.
Μπουχτισμένος κάπως από δικόγραφα και νομική επιχειρηματολογία. Αηδιασμένος πολύ από τα «περί συρμών» και «δια συρμών» και από τους ενώπιον δικαστηρίων ισχυρισμούς «των φορέων της πόλης» που εξέδωσαν την «κοινή ανακοίνωση». Η «αγανάκτησή» τους είναι προφανώς ύποπτη και υπολογισμένη.
Αλλά το μυαλό μου έτρεχε αλλού και αλλιώς. Και «βγήκε» πριν από λίγο το συνημμένο. Αυτόματο σχεδόν και αρκετά φορτισμένο. Όπως φορτισμένος είμαι ολόκληρος τα τελευταία δύο χρόνια.
Δεν ξέρω αν «σπάω τη σιωπή» ή αν «απαντώ». Αποφάσισα όμως να σας το κοινοποιήσω.
Εμείς τον φωνάζαμε «Αρκούδη». Αν και οι ταξιτζήδες στην πιάτσα της Παύλου Μελά στον Λευκό Πύργο είχαμε ακούσει να τον φωνάζουν «Στέλιο». Σκέφτομαι ότι δεν θα τον συναντήσω στο πάρκο του Λευκού Πύργου ή στην είσοδο της πολυκατοικίας του σπιτιού μου και δεν μου κάνει καρδιά να γυρίσω.
«Μελαγχολικοί συ(νει)ρμοί» θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο.
