Μετά από αυτούς τί;
Ένας φόρος τιμής στην τρίτη ηλικία
Αποχαιρετώντας το 2020, ως φωτογράφος που έχει ταξιδέψει ανά την Ελλάδα για διάφορα πρότζεκτ, νιώθω την ανάγκη να αποδώσω ένα φόρο τιμής στην τρίτη ηλικία.
Αυτοί οι άνθρωποι δοκιμάστηκαν όσο κανείς άλλος το 2020 από την πανδημία, σε όλο τον κόσμο.
Εκατομμύρια από αυτούς τους ανθρώπους “έφυγαν” ξαφνικά και τις περισσότερες φορές μοναχοί τους, με μοναδική παρέα το ιατρικό προσωπικό που τους φρόντιζε.
Άνθρωποι οι οποίοι δε γνωρίζουν τη λέξη “βαριέμαι” και δε θα τους ακούσεις ποτέ να τη λένε στη ζωή τους.
Άνθρωποι οι οποίοι όταν τους ρωτάς το όνομά τους, ανταποκρίνονται με ολόκληρο το ονοματεπώνυμό τους και όχι δίνοντας σου το προφίλ τους στα σόσιαλ μίντια.
Μια γενιά ανθρώπων η οποία γαλουχήθηκε μέσα σε πολέμους, στερήσεις και πόνο.
Όμως πάντοτε με το χαμόγελο στο πρόσωπο εκπέμπουν ζεστασιά και ανθρωπιά.
Τους ευχαριστούμε πολύ και το μοναδικό πράγμα που απομένει, είναι να δούμε τί θα γίνει μετά από αυτούς.
Ποια θα είναι η δική μας κληρονομιά απέναντι στη νέα γενιά άραγε;
Ίσως οι Όλγα, Αφροδίτη, Ματίνα, Δημήτρης, Γιώργος, Βασίλης, Αλίκη και όλοι αυτοί οι άνθρωποι στις φωτογραφίες, μας διδάξουν και μας δώσουν την απάντηση.
