Μιλώντας για το μαζί

Λέξεις: Ζαχαρίας Ταρπάγκος

Για να καταφέρουμε να μιλήσουμε για το μαζί πρέπει να γίνει μία ουσιαστική προσέγγιση για τη δημιουργία ενός κοινού χώρου που έχει κοινές προτεραιότητες αγάπη και κοινή αντίληψη για το τι σημαίνει καλό για τον άνθρωπο για το φυσικό περιβάλλον και το κοινωνικό το οποίο βρίσκεται και λειτουργεί.

Πώς πιστεύεις ότι μπορεί να προκύψει κάτι τέτοιο και να μεγαλωσει ο κοινος χώρος συνλειτουργιας όταν σε πολύ βασικής φύσεως θέματα υπάρχουν τέτοιες χαοτικές διάφορες προσέγγισης και σεβασμου στην ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια της, στο κομμάτι του σεβασμού της ζωής των ζώων και του περιβάλλοντος και της αναγκαιότητας του για την ουσιαστική συνυπαρξη και επιβίωση μας. Και μιλάω για χαοτικές διαφορές προσέγγισης οχι μεταξύ πολιτών και πολιτικών αλλά μόνο μεταξύ πολιτών.

Η έννοια της δημιουργίας κοινού χώρου η έννοια της κοινής πορείας δεν είναι μία απλή υπόθεση είναι χρονοβόρα είναι επίπονη χρειάζεται ζύμωσης χρειάζεται κατανόηση ενσυναίσθηση για να μπορούμε να αφουγκραζόμαστε τις διαφορετικές οπτικές σε μία διαδικασία συνυπάρξεις σε περίπτωση που μας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.

Η έννοια της ομόνοιας η έννοια και η πράξη της ενότητας ακούγονται συνεχώς και εμφανίζονται για ακόμη μία φορά όμως ως μία ατομική ευθύνη που πρέπει ο καθένας να εκπληρώσει στον χώρο του. Παρόλα αυτά φαντάζει ανεξάντλητο το πεδίο δράσης της προσωπικής ευθύνης σε κάτι τέτοιο και σχεδόν αδύνατο όταν μιλάμε για μία εξίσωση στην οποια ο άγνωστος και προσδοκώμενος στόχος εξαρτάται πολύ περισσότερο από τους κοινωνικούς και ομαδικούς αυτοματισμούς που βασίζονται σε συλλογικά ασυνείδητα που δημιουργούνται ριζώνουν και ανατροφοδοτούνται για δεκαετίες τουλάχιστον στις ζωές μας.

Πριν μπορέσουμε να μιλήσουμε για κοινή πορεία κοινή συλλογική πορεία δηλαδή πρέπει να οριοθετήσουμε το που βρισκόμαστε αλλά και το που θέλουμε να πάμε. Είναι πάρα πολύ εύκολο να δημιουργηθεί μία Βαβέλ συμπεριφορών και λειτουργιών οι οποίες το μόνο που θα κάνουν θα είναι να κουράσουν να απογοητεύσουν και ίσως να αποτρέψουν τον κόσμο από την πίστη τη συλλογική συνείδηση. Και αυτό γιατί ο κώδικας ο γλωσσικός που χρησιμοποιούμε είναι απλά λέξεις ηχητικά σινιάλα δηλαδή τα οποία νοηματοδοτούνται πολύ διαφορετικά στη ζωή και στη συνείδησή του καθενός.

Όταν λοιπόν μιλάμε με γενικότερες και αφηρημένες έννοιες όπως το καλό, το συλλογικό καλό, ανάπτυξη, εξέλιξη υπάρχει ο κίνδυνος ο καθένας να νοηματοδοτεί τις λέξεις-ταμπέλες με πολύ διαφορετικές κατευθύνσεις. Και ειδικά σε μία τέτοια περίοδο που τα διαφορετικά δίπολα τείνουν να αυξάνονται συνεχώς και να είναι ακόμα πιο μεγάλη πρόκληση της δημιουργία προσωπικής ταυτότητας σε συνδυασμό με τη συνύπαρξη με τους υπόλοιπους ανθρώπους που έχουν και αυτοί να αντιμετωπίσουν τα ίδια με μας.

Τα διπολα τα οποία έχουν κάνει τον ανθρωπο να χάσει τα ερείσματα του και την ταυτότητά του και ακριβώς για αυτό το λόγο τον κάνουν ακόμα πιο επιρρεπή στον φανατισμό για να μπορέσει να βρει στήριγμα να πιαστεί από κάπου και να νιώσει ότι έχει κατεύθυνση και πυξίδα. Είναι ένα ψυχολογικό προφίλ το οποίο δημιουργείται σε διεθνές επίπεδο με όλες τις μαζικές καταστροφές και κινδύνους που αντιμετωπίζει η Διεθνής κοινότητα.

*Ο Ζαχαρίας Ταρπάγκος είναι μουσικός