Μήπως ζούμε σε μια προσομοίωση;

Μερικές σκέψεις με αφορμή την πολύ ενδιαφέρουσα ταινία “Σφάλμα στο Matrix” που προβάλετε on line στο 23ο ΦΝΘ

9 Μαρτίου 2021, 1:31 μμ

9 Μαρτίου 2021, 1:31 μμ

Αν και οι θεωρίες πως μπορεί να ζούμε σε μια εικονική προσομοίωση ήταν γνωστές από παλιά μετά και την αναπάντεχη επιτυχία της ταινίας Matrix έγιναν πιο έντονες από ποτέ.

Με όχημα μια περιβόητη ομιλία του διάσημου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Φίλιπ Κ. Ντικ, η ταινία “Σφάλμα στο Matrix” που προβάλλεται στο on line Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης βουτά στη δίνη της φιλοσοφίας, της επιστήμης, αλλά και των θεωριών συνωμοσίας γύρω από τις δεκάδες ιστορίες που θεωρούν τα παράλληλα σύμπαντα και την προσομοίωση της πραγματικότητας απόλυτα εφαρμόσιμα.

Κάθε φορά που πρέπει να πάρουμε μια απόφαση περίπλοκη η απλή όπως το αν θα πάμε μια βόλτα η θα μείνουμε σπίτι, το σύμπαν χωρίζεται στην μέση και ο ένας μας εαυτός μένει σπίτι, ενώ σε ένα άλλο σύμπαν ένας άλλος εαυτός μας βγαίνει έξω. Αυτό το διαχωρισμό δεν μπορούμε να τον αντιληφθούμε με τις υπάρχουσες αισθήσεις μας. Αυτή είναι η πιο απλή εξήγηση του παράλληλου σύμπαντος στην οποία έρχεται να προστεθεί αυτή της προσομοίωσης ως της πιο διαδεδομένης θεωρίας συνωμοσίας στο διαδίκτυο η οποία προσπαθεί να εξηγήσει την λειτουργία του σύμπαντος. Ενώ ξεκίνησε να αναπτύσσετε μέσα από βιβλία και ταινίες επιστημονικής φαντασίας κατάφερε να αποκτήσει αρκετούς υποστηρικτές μεταξύ των οποίον και ακαδημαϊκούς .

Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες ανθρώπων που βλέπουν συχνά όνειρα που τους υποδεικνύουν το μέλλον, η ζουν έντονα κάποια Dejavu. Αν και οι επιστήμονες έχουν δώσει κάποιες εξηγήσεις επ’ αυτού δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως όπως στην ταινία Matrix το Dejavu είναι ένα “Σφάλμα” του συστήματος προσομοίωσης στο οποίο ζούμε.

Το επιχείρημα της θεωρίας αυτής έχει τη βάση του στα video games, μια εφεύρεση των τελευταίων 40 ετών που ξεκίνησε με απλά δυσδιάστατα παιχνίδια όπως το pac man, τα οποία έχουν καταφέρει να εξελιχθούν τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια που τα γραφικά τους αγγίζουν τον τέλειο ρεαλισμό.

Η θεωρία που βρίσκει υποστηρικτές όχι μόνο στους φανατικούς της ταινίας Ματριξ και τους συνωμοσιολόγους αλλά και σε επιστήμονες υποστηρίζει πως αν έχουμε φτάσει σε αυτό το επίπεδο σε 40 χρόνια σε 100η σε 1000 θα έχει εξελιχθεί τόσο η τεχνολογία που θα είναι σίγουρο πως θα μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ψηφιακή πραγματικότητα που θα αναπαριστά απόλυτα πιστά το δικό μας σύμπαν.

Αφού λοιπόν θα έχουμε αυτή την δυνατότητα στο μέλλον ποιος μας λέει ότι δεν είμαστε ήδη μέρος μιας προσομοίωσης ενός πιο προηγμένου πολιτισμού.

Ποιες οι πιθανότητες να είμαστε εμείς οι δημιουργοί και όχι τα δημιουργήματα;

Για να στηρίξουν αυτή την θεωρία αρκετοί ομιλητές στην ταινία αναφέρονται εκτός απο το παράλληλο σύμπαν και το deja vu και στο φαινόμενο Μαντέλα. .

Το Mandela Effect αναφέρεται σε μια κατάσταση στην οποία μια μεγάλη μάζα ανθρώπων πιστεύει ότι ένα συμβάν συνέβη ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει συμβεί. Το φαινόμενο πήρε την ονομασία του από τον γνωστό σε όλους μας Νέλσον Μαντέλα όταν παρατηρήθηκε σε μια έρευνα του 2010 πως αμέτρητοι άνθρωποι είχαν την βεβαιότητα πως ο Νέλσον Μαντέλα πέθανε το 1980 στην φυλακή και οι ίδιοι παρακολούθησαν την κηδεία του στην τηλεόραση ενώ στην πραγματικότητα απελευθερώθηκε το 1990 και απεβίωσε το 2013. Τι ειναι αυτό που προκαλεί όλα αυτά τα φαινόμενα. Είναι κάποια αναντιστοιχία στον εγκέφαλο κατά τη διάρκεια της συνεχής του προσπάθειας να δημιουργήσει ολόκληρες αντιλήψεις του κόσμου μας όπως υποστηρίζουν κάποιοι ερευνητές ή ένα σφάλμα στο σύστημα της εικονικής μας πραγματικότητας.

Ανάμεσα στην ομιλία του Φ. Ντίκ παρεμβάλλονται συνεντεύξεις, έρευνες, ρεπορτάζ ντυμένα με εντυπωσιακά εφέ σε μια ταινία που μπορεί να την δει κανείς ως μια διασκεδαστική επιστημονική φαντασία ή σαν προάγγελο του μέλλοντος.

Αν όμως τελικά ζούμε σε μια προσομοίωση τότε μήπως η πανδημία και ο κορονοιός είναι ένα λάθος του συστήματος ή μια νέα πρόκληση για τον διαχειριστή μας ο οποίος προσπαθεί να το διορθώσει;