Μνήμη Βασίλη Αλεξάκη

-Καθίστε, τι στέκεστε όρθιος; -Περιμένω να δω πού θα καθίσουμε… -Μέχρι να έρθει η παρέα σας, καθίστε, κι εμένα ο φίλος μου πήγε στην τουαλέτα.

Και κάθισα. Στο «Φίλιον» ήμασταν, στην Αθήνα, μέχρι να έρθει η παρέα μου. Ευτυχώς οι δύο φίλοι που περίμενα άργησαν λίγο και έμεινα στο φιλόξενο τραπέζι λίγο παραπάνω. Αυτή ήταν η ιδιότυπη συνθήκη της γνωριμίας μας.

Εγώ τον αναγνώρισα και μπήκα στο ψητό, στην κουβέντα για το έργο του, για τη ζωή του, για τη Γαλλία, την Ελλάδα, για τη δημοσιογραφία, αλλά και για τα σκίτσα. Στο φτερό μεν, αλλά κουβεντιάσαμε για διάφορα θέματα. Μίλησα μαζί του άλλες 2 φορές, μία τηλεφωνικά και την επόμενη στη Θεσσαλονίκη, στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου τον Μάιο του 2017, όπου είχε έρθει να μιλήσει για το συγγραφικό του εργαστήρι, για τις ποικίλες εμπνεύσεις του και για την τέχνη της γραφής γενικότερα.

Τον συνάντησα στο περιθώριο της εκδήλωσης και περπατήσαμε αργόσυρτα στο περίπτερο 13 της Δ.Ε.Θ. κουβεντιάζοντας  στο φτερό, όρθιοι. Του είπα ότι η συνθήκη της γνωριμίας μας, σε ό, τι με αφορά τουλάχιστον, βασίζεται στην ορθοστασία. Γέλασε και μου απάντησε με αυτό το ιδιότυπο χιούμορ που φαίνεται ότι τον χαρακτήριζε -μην μπερδεύεστε, δεν τον γνώρισα καλά τον άνθρωπο, είπαμε στο φτερό και συνήθως όρθιος-.

Πέρα από το έργο του για το οποίο έχουν γραφτεί και θα γραφτούν τόσα πολλά, σε μένα θα μείνουν ανεξίτηλα τόσο η φυσική του παρουσία όσο και η εν γένει στάση ζωής του, στοιχεία που σε υποχρέωναν να τον υπολογίζεις και να τον σέβεσαι. Μου έδωσε την εντύπωση ανοιχτόκαρδου ανθρώπου, παρότι ταυτόχρονα μου φαινόταν εσωστρεφής. Ήταν χαμηλότονος, με χιούμορ που τσάκιζε κόκαλα, είχε κιμπαρλίκι μπόλικο και αρχοντιά. Πονούσε τους κοινωνικούς αγώνες, νοιάστηκε άλλωστε πολύ για τους πρόσφυγες και τους άστεγους. Ήταν ανήσυχος και δεν του άρεσαν τα προσωπεία, αυτό ήταν ολοφάνερο, αγαπούσε το δίκιο, ήταν αληθινός άνθρωπος.

Καλό σου ταξίδι Βασίλη Αλεξάκη

Ο Λέων Α. Ναρ είναι Δρ Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Α.Π.Θ. και συγγραφέας