Mπορεί αλήθεια ένα βίντεο κλιπ να σε συγκλονίσει;

Όσο μεγαλώνω γίνομαι πιο ευσυγκίνητος στη θέα κάποιων πραγμάτων. Ας πούμε στο πέρασμα του χρόνου όπως αποτυπώνεται στα πρόσωπα των ανθρώπων. Σε αυτό το βίντεο κλιπ για παράδειγμα.

Θα μπορούσα να το κοιτάζω στο repeat για ώρες. Όχι μόνο γιατί συνοδεύει μια από τις ωριμότερες ερμηνείες που έγιναν ποτέ, σε ένα τραγούδι του Trent Reznor του 1994.

Αλλά γιατί ο άνθρωπος που εικονίζεται, σε αυτή την πνευματική διαθήκη είναι ένας χορτάτος άνθρωπος. Που η ζωή του δίδαξε να ρουφάει κάθε της στάλα και όταν πλησιάζει το φινάλε να της επιστρέφει λίγα από τα πολλά που γεύτηκε πλουσιοπάροχα. Αυτός ο αμερικάνικος θρύλος, μια από τις πιο επιδραστικές μορφές της παγκόσμιας μουσικής σκηνής με 96 δίσκους και 153 σιγκλάκια.

Δείτε τον εδώ απογυμνωμένο από τη βοή του μύθου. Μπροστά σε αυτό το συμβολικά υπέρ-πλούσιο τραπέζι. Το γεμάτο αγαθά. Σε αυτό το μυστικό δείπνο για δύο.

Στη σκάλα πλάι του η αγαπημένη του σύντροφος μιας ολόκληρης ζωής και συνοδοιπόρος του στο ταξίδι. H June Carter, που έζησαν μαζί από το 1968 μέχρι το θάνατο της το Μάιο του 2003. Για να την ακολουθήσει και ο ίδιος 4 μήνες μετά. Και να αναπαυτούν μαζί στο Hendersonville Memory Gardens.

Ο Johny και η June έζησαν τον απόλυτο έρωτα. Τον Ιούνιο του 94, στα γενέθλια της, της έγραφε:

”Γεράσαμε και συνηθίσαμε ο ένας τον άλλον. Σκεφτόμαστε το ίδιο. Διαβάζουμε ο ένας το μυαλό του άλλου. Ξέρουμε τι θέλει ο άλλος, χωρίς να ρωτήσει. Μερικές φορές, εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλον. Και ίσως μερικές φορές, παίρνουμε ο ένας τον άλλον ως δεδομένο.

Αλλά κάθε τόσο, όπως σήμερα, το σκέφτομαι και συνειδητοποιώ, πόσο τυχερός είμαι, που μοιράζομαι τη ζωή μου με τη σπουδαιότερη γυναίκα, που γνώρισα ποτέ. Ακόμη και τώρα, με γοητεύεις και με εμπνέεις. Με επηρεάζεις προς το καλύτερο. Είσαι το αντικείμενο του πόθου μου. Ο απολύτως νούμερο ένα λόγος της ύπαρξής μου. Σε αγαπώ πάρα πολύ.”

Όταν φτιάχτηκε αυτός ο σπουδαίος επιτάφιος, το βίντεο του Hurt, ο Cash ήταν ήδη 71 χρόνων και άρρωστος. Θα πέθαινε επτά μήνες αργότερα.  Γυρίστηκε στο Nashville το Φεβρουάριο του 2003. Το τραγούδι είχε ηχογραφηθεί τον προηγούμενο Οκτώβριο.

Ο Cash ζήτησε από το σκηνοθέτη Mark Romanek να βρει υλικό από τη ζωή του, υλικό από το μουσείο του που φιλοξενούνταν στο παλιό του σπίτι.

Το σπίτι-μουσείο, ο τόπος αναμνήσεων μιας ζωής, αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί ως ντεκόρ. Που αλλού θα γινόταν ο αποχαιρετισμός καλύτερος; Ειρωνία της τύχης: το σπίτι-σκηνικό-μουσείο, μαζί με όλα τα ενθυμήματα της ζωής του, κάηκε 4 χρόνια μετά το θάνατο του, το 2007.

Το βίντεο ξεκινά. Τα απομεινάρια μιας ζωής μπλέκονται συγκλονιστικά με τα κουρασμένα βλέμματα του σήμερα. Ο Cash μοιάζει να έχει ήδη ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι και ας του μένουν ακόμα λίγοι μήνες ζωής. Άλλωστε και η φωνή του στο δίσκο μοιάζει τόσο σπασμένη. Η αρρώστια τον ταλαιπωρεί πολύ.

Το μελαγχολικό κίτρινο του απογεύματος εναλλάσσεται διαρκώς με το μπλε των ένδοξων ημερών. Χύνει το κόκκινο κρασί σαν μια σπονδή πριν τον τελικό αποχαιρετισμό. Σε λίγο κανείς από τους δυο τους δεν θα είναι πια παρών εδώ κάτω. Η εικόνα του Εσταυρωμένου και ο πόνος στο πρόσωπο του Cash ταυτίζονται. Σε λίγο το πιάνο κλείνει, η μουσική έχει τελειώσει.

Το τέλος του δρόμου είναι ήδη κοντά. Ο πιο συγκλονιστικός οπτικοποιημένος αποχαιρετισμός που έγινε ποτέ στην Ιστορία της μουσικής είναι εδώ. Πάτα το play και άσε τα δάκρυα να κυλήσουν αβίαστα. Τρισίμιση λεπτά που αξίζουν τον σεβασμό όλων μας.