Μπόρις Μουζενίδης: Ένα αυστηρό βλέμμα, δύο λέξεις και ένα χαμόγελο…

Με τον Μπόρις Μουζενίδη δεν γνωριζόμασταν άμεσα. Τον έχω δει σε πολλές τουριστικές εκδηλώσεις αλλά και συμμετείχα σε αρκετά ενημερωτικά ταξίδια κυρίως στη Ρωσία, που διοργάνωσε ο όμιλός του.

Μιλήσαμε μία και μοναδική φορά. Μάλλον αυτός ήρθε και μου μίλησε και όχι φυσικά για να μου εκδηλώσει το θαυμασμό του… Ήταν πριν 3-4 χρόνια, στην τουριστική έκθεση Philoxenia στη Θεσσαλονίκη για όσους γνωρίζουν, την οποία κάλυπτα και φωτογραφικά.

Στο περίπτερο του Ομίλου Μουζενίδης, τον πετυχαίνω να συνομιλεί με συνεργάτες. Δε χάνω την ευκαιρία και αυτό γιατί όλοι μιλούσαν για το «φαινόμενο Μουζενίδης» αλλά και σπάνια εμφανιζόταν. Με ύφος και ενθουσιασμό παπαράτσι, τον «πυροβολώ» αδιάκριτα και ενελέητα από κάθε γωνία! Είχα μπροστά στον φακό μου, εκτεθειμένο το «μεγάλο Μπόρις». Δεν θα μου γλύτωνε ούτε αυτός, ούτε η αποκλειστικότητα…

Απομακρύνομαι με τα «λάφυρα», ώσπου ξαφνικά ένα χέρι ακουμπά τον ώμο μου. Ακούω μια ήρεμη φωνή: «Γιατί με φωτογράφιζες; Με ρώτησες;» Παγώνω. Μουδιάζω. Ψαρώνω σα νεοσύλλεκτος στο Μεγάλο Πεύκο. Νιώθω πως χρειάζομαι μερικά pampers. Είναι ανάγκη να τα φορέσω. Θέλω να με καταπιεί η γη. Ο Μπόρις αλλάζει ύφος και μου χαμογελά. Δεν μου λέει πόσο αδιάκριτα και λάθος φέρθηκα, δεν μου ζητάει να σβήσω τις φωτογραφίες. « Σε γνωρίζω» μου λέει… Και μου χαμογελά ξανά…

Και με διέλυσε με ένα αυστηρό βλέμμα, δυο λέξεις και ένα χαμόγελο…

Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά νομίζω πως όλη η εικόνα, φιλοσοφία και συμπεριφορά του Μπόρις Μουζενίδη, περικλείεται σε αυτή την πρόταση: « Ένα βλέμμα, δυο λέξεις και ένα χαμόγελο…». Το βλέμμα και ύφος του ήταν άκρως ψαρωτικό, επιβλητικό, αυστηρό. Θα πρόσθετα εσωστρεφές, λίγο μελαγχολικό και με χιλιάδες έγνοιες.

Όσοι τον γνώρισαν σαν στελέχη του, μου είπαν πως είχε δύο διαφορετικές όψεις-συμπεριφορές. Η μία προς τον έξω κόσμο, όπου όφειλε να επιβάλλει το απόμακρο και αγέρωχο στυλ προς όφελος του ομίλου. Η άλλη στο εσωτερικό και προς τους συνεργάτες-εργαζομένους, όπου «γινόταν ένα» μαζί τους, ταξίδευαν ή έτρωγαν μαζί, ενώ ήθελε να γνωρίζει από πρώτο χέρι για τον καθένα.

Απέφευγε να μιλά δημόσια ενώ οι συνεντεύξεις που έχει δώσει μετριούνται στα μισά δάχτυλα τους ενός χεριού. Αν και υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση πως δε γελούσε συχνά, ωστόσο όταν χαμογελούσε ένιωθες πως το ζει σαν μικρό παιδί. Σε καμιά περίπτωση δεν επεδίωκε να τον συμπαθήσεις, ίσως και το αντίθετο. Κατηγορήθηκε πως διαπραγματευόταν πολύ σκληρά με τους ξενοδόχους. Ήταν συγκεντρωτικός και θεωρούσε πως όλα πρέπει να περνούν από τα δικά του χέρια.

Ωστόσο το όραμά του, η μεθοδικότητα και η σκληρή του δουλεία έφερε εκατομμύρια τουρίστες στη χώρα μας. Και πολλές νέες θέσεις εργασίας. Δεν θα ξεχάσω που είχαμε επισκεφτεί τα γραφεία της εταιρείας σε Μόσχα και Αγία Πετρούπολη με δεκάδες υπαλλήλους και παντού «μύριζε Ελλάδα.»

Είναι σίγουρο πως το αυστηρό βλέμμα, οι δύο λέξεις και το χαμόγελό του Μπόρις από εκεί ψηλά που βρίσκεται, θα οδηγήσουν τα δυο του παιδιά το Γιάννη και τη Μάγια να συνεχίσουν ότι ο ίδιος ξεκίνησε…

Καλή αντάμωση Μπόρις…