My style rocks: Ο κόσμος υποφέρει και πεινά/κι εσείς τα ίδια παραμύθια…

My style rocks: Ο κόσμος υποφέρει και πεινά/κι εσείς τα ίδια παραμύθια*

Είμαι rock από το 1968 χωρίς στυλ στο ντύσιμο. Ίσως είμαι λίγο καλύτερα ντυμένη από το πρώτο βραβείο βατόμουρου (κακοντυμένης γυναίκας) που κατέχει –αν δεν απατώμαι− η βασίλισσα Ελισάβετ. Πώς δικαιούμαι, λοιπόν, να μιλώ για μία εκπομπή για στυλ στο ντύσιμο; Άρχισα να βλέπω το my style rocks με μία συνομήλικη «επώνυμη» και καλοντυμένη φίλη μου που μου εξηγούσε «τι παίζει» και κάναμε πλάκα. Ως γνωστόν, και στην κόλαση θα πήγαινα με τις φίλες μου. Στην πρώτη καραντίνα μου έγινε λίγο συνήθεια η εκπομπή, μετά την παράτησα και στη δεύτερη επιλεκτικά την έβλεπα αραιά και πού, απολαμβάνοντας τον εκκεντρικό, τρυφερό και απίθανο Λάκη Γαβαλά.

Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον είναι ότι οι κριτές έλεγαν ως επωδό σε τακτά χρονικά διαστήματα πράγματα του τύπου: «μας βλέπουν και άνθρωποι (γυναίκες τον περισσότερο καιρό) από τα σπίτια τους, τους δίνουμε ιδέες πώς να ντυθούν, πώς να συνδυάσουν τα ρούχα τους…». Συνεπώς, η κριτική επιτροπή θεωρεί ότι οι προτάσεις που φέρουν οι διαγωνιζόμενοι αφορούν και εμένα.

Τι ποσοστό ανθρώπων ντύνεται όπως οι διαγωνιζόμενοι της εκπομπής; Τι ποσοστό ανθρώπων μπορεί να ντύνεται έτσι; Τι ποσοστό ανθρώπων διαθέτει τα χρήματα για να το κάνει; Τι ποσοστό ανθρώπων επιθυμεί να ντύνεται έτσι;

Ποιες συμπεριφορές προκρίνονται, γίνονται ανεκτές και προκαλούνται στην εκπομπή; Ο στείρος ανταγωνισμός μέχρις γελοιότητας, η «ρουφιανιά», το ψέμα (έχουμε στυλίστες και κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο, δεν το συζητάμε…).

Είμαι υπέρμαχος της ετερότητας αλλά σε αντίθεση με την πραγματική πολυμορφία και την πολυφωνικότητα της κοινωνίας στο my style rocks υπάρχει «μονοκαλλιέργεια». Εξηγούμαι: οι παχύσαρκες ή «γεμάτες» γυναίκες δεν χωρούν (και για όσο διάστημα συμμετείχε μία ευτραφής κοπέλα ως ξένο σώμα πετάχτηκε κακήν κακώς). Πολλές φορές ακούστηκαν σχόλια για την ηλικία της μόνης μεγάλης συμμετέχουσας. Λαγνεία της νεότητας.

Είμαι της άποψης ότι δεν χρειάζεται και ΔΕΝ μπορούμε να ορίσουμε το mainstream, γιατί ποιος είναι σε θέση να το ορίσει και με ποιον τρόπο… Όμως οι προτάσεις κάποιων από τους συμμετέχοντες και τις συμμετέχουσες πάμπολλες φορές ήταν κραυγαλέες, ανεφάρμοστες, πανάκριβες και καθόλου κομψές. Οι δε μουσικές που συνόδευαν την εκπομπή από κακόγουστες έως σκυλάδικα. Γενικότερα, η κουλτούρα της εκπομπής είναι χαμηλού επιπέδου.

Ας μη μιλήσω για τα concept των συμμετεχόντων που «έμπαζαν» από παντού, πολλές φορές με καμία ταπεινότητα, καμία διάθεση συμμετοχής στη δυστοπία που ζούμε τους τελευταίους μήνες. Όλες και όλοι πετυχημένοι, πήγαιναν για φωτογράφιση, σε εγκαίνια, ραντεβού με μεγαλοπαράγοντες, κ.ο.κ. Παιδαγωγός είμαι, νέους εκπαιδεύω και ανησυχώ για τα πρότυπα που μεταφέρονται μέσω τηλεόρασης. Με ποιον τρόπο θα προσγειωθούν τα νέα αυτά παιδιά στην πραγματική ζωή;

Η άγρια χαρά της νικήτριας, το θεατρικό γονάτισμα και οι ευχαριστίες στον Θεό (sic) που την βοήθησε να νικήσει με τον δεύτερο επιτυχόντα δίπλα της στα δικά μου μεσήλικα μάτια ήταν η εικόνα δύο παραλοϊσμένων, κακοντυμένων παιδιών με επιθυμία να σταδιοδρομήσουν στον χώρο της μόδας πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Κοντολογής, εάν επρόκειτο για μία κλειστή εκπομπή για μανεκέν και τον ευρύτερο κόσμο της μόδας, θα σιωπούσα ταπεινά ως μη ειδήμων. Όμως να ισχυρίζονται ότι κάνουν προτάσεις για τον καθημερινό άνθρωπο, αυτή η κοροϊδία στα μούτρα δεν υποφέρεται. Είμαι ένας καθημερινός άνθρωπος μεσαίου εισοδήματος, κόρη καλόγουστης μητέρας που ήταν και μοδίστρα και δεν είδα καμία πρόταση που να με αφορά είτε από άποψη αισθητικής είτε από οικονομική άποψη.

*Στίχος του Ντίνου Χριστιανόπουλου 

Διαβάστε επίσης: