Να σταματήσουμε τη βαρβαρότητα στον Πολιτισμό
Την ώρα που μέρος του μιντιακού συστήματος ξεπλένει αβέρτα η ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού σφυρίζει αδιάφορα για ή απλά οργανώνει την ακραία της ατζέντα.
Το βράδυ της Παρασκευής 12/2 θα το θυμόμαστε για καιρό ανάμεσα στα υπόλοιπα και για μια προσπάθεια ξεπλύματος του μιντιακού συστήματος της υπόθεσης Λιγνάδη. Αυτό το ”τίποτα” που τόσο εντυπωσιακά περιγράφει το δελτίο ειδήσεων του Star εδώ είναι η επιτομή της ρεβάνς ενός ολόκληρου συστήματος διαπλοκής που συμπεριλαμβάνει επιχειρηματίες, πολιτικούς, καλλιτέχνες και φυσικά δημοσιογράφους, που δεν θα ανεχτούν με κανένα τρόπο την ηχηρή πτώση ενός άθραυστου φαινομενικά περιτυλίγματος που παρείχε για χρόνια μια ιδιότυπη ασυλία σε πρόσωπα. Πρωτοπαλίκαρα των media έκτοτε επιδίδονται σε έναν πρωταθλητισμό του ”ναι μεν αλλά”.
Όταν το 2002 έσκασε η ιστορία με το μαχαίρωμα του Δημήτρη Λιγνάδη μέσα στο ίδιο του το σπίτι βοούσαν οι φήμες για το τι πραγματικά είχε συμβεί. Τα ΜΜΕ όμως στη πλειοψηφία τους τότε λειτούργησαν με τη λογική του αποπροσανατολισμού: ”Ξαφνικά, κατάλαβα ότι άνθρωποι της γειτονιάς, που δεν τους έδινα καμία σημασία, είχαν μαζευτεί γύρω μου και μου φάνηκαν πολύ όμορφοι. Βυθιζόμουν στον θάνατο και τους έβλεπα: ήταν ωραίοι, παντού γύρω μου υπήρχαν ωραία χρώματα…” είχε πει τότε στο Down Town ο Λιγνάδης. Για την ουσία της επίθεσης και τους πιθανούς λόγους δεν θεώρησε κανείς σκόπιμο να τον ρωτήσει. Όπως και σε όλα τα είκοσι χρόνια που ακολούθησαν στις αγιοποιητικές συνεντεύξεις των μεγάλων καναλιών η υπόθεση εκείνη ξεχάστηκε.
Έγραψα και πριν λίγες μέρες εδώ για την ύποπτη σιωπή των media όταν ο κόσμος βοά για παρόμοιες υποθέσεις. Ακόμα και όταν κάποιοι τολμούσαν να μιλήσουν το συννάφι φρόντιζε να τους βγάλει τρελούς. Να τους αναγκάσει ακόμα και τη δουλειά τους να χάσουν γιατί υπήρξαν αποκαλυπτικοί. Γιατί η διαπλοκή των ΜΜΕ με τους ισχυρούς κάθε χώρου, πολιτικού, οικονομικού και καλλιτεχνικού, ήταν πάντα πανίσχυρη.
Ακόμα και όταν πιστεύει κανείς ότι ένα απόστημα μπορεί να σπάσει, το σύστημα είναι τόσο ισχυρό που θα επιστρατευτεί το σύμπαν για να το εμποδίσει, να το καθυστερήσει και στη χειρότερη περίπτωση να το απομακρύνει από τα πολιτικά πρόσωπα που μπορεί να έχουν την απόλυτη ευθύνη των επιλογών προσώπων που βαρύνονται με εγκληματικές πράξεις. Όλα ξεχνιούνται συνεπώς χρειάζεται χρόνος.
Και την απόλυτη ευθύνη της επιλογής του κ. Λιγνάδη, με παράτυπες διαδικασίες, πριν καν προκηρυχθεί η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή έχει ένα πρόσωπο. Η υπουργός του Πολιτισμού. Δική της επιλογή ήταν, μαζί με τον πρωθυπουργό που πήρε το ελικόπτερο το καλοκαίρι από τις Κυκλάδες να πάει να φωτογραφηθεί μαζί του στην Επίδαυρο τον επέλεξαν, πριν καν προκηρυχθεί η θέση. Ενώ γνώριζαν ότι μπορεί να υπάρχει πρόβλημα. Για αυτό φωτογραφίες σαν αυτή οφείλουν πια να μην εμφανίζονται πουθενά.
Δεν είναι όμως μόνο η κ. υπουργός που σιωπά τις τελευταίες μέρες μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άλλες φορές λαλίστατο υφυπουργό της τον κ. Γιατρομανωλάκη. Ο οποίος πόζαρε ευτυχής τον Αύγουστο του 2019 μαζί με τον κ. Λιγνάδη στην ανάληψη των καθηκόντων του. Δεν ακούσαμε καν τη γνώμη του σήμερα για το ζήτημα. Όπως και για μια σειρά άλλα ζητήματα που λογικά τον αφορούν, αφού πρεσβεύει το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Πάνω από τα πολιτικά αξιώματα υπάρχει μια λέξη που λέγεται συνείδηση. Και δεν ζητά κανείς να υποκαταστήσει η κοινή γνώμη την δικαιοσύνη. Ούτε φυσικά να δικάσουν οι πολιτικοί, ή να προκαταλάβουν τη γνώμη της. Να σταθούν όμως στο ύψος τόσων σοβαρών περιστάσεων όμως είναι το αυτονόητο. Το επιβεβλημένο από υπεύθυνους πολιτικούς.
Αλλά να ήταν και το μόνο; Την ώρα που βοά όλος ο ελληνικός πολιτισμός για την επαπειλούμενη πράξη λογοκρισίας που ετοιμαζόταν να ψηφίσει η κυβέρνηση του εκείνος, όπως και η υπουργός του έμοιαζε να έχουν σοβαρότερα ζητήματα να ασχοληθούν. Λες και είναι απλά θέμα άλλου υπουργείου η υπεράσπιση του καλλιτεχνικού έργου.
Αλλά και στο ζήτημα των αλλαγών στα μουσεία, όπου χωρίς να προηγηθεί διαβούλευση με τους ενδιαφερόμενους φορείς, το Υπουργείο αποφάσισε τη μετατροπή των πέντε μεγαλύτερων μουσείων της χώρας σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, τάχα για την καλύτερη εξυπηρέτηση των σκοπών του κάθε μουσείου και την ορθότερη διοίκησή τους. Την ώρα που οι άνθρωποι των μουσείων είναι ανάστατοι το υπουργικό δίδυμο κοιτάζει πάλι έξω από το παράθυρο ανέμελο. Δεν συζητά καν μαζί τους ως όφειλε.
Είναι πια φως φανάρι πως το πλήρωμα του ΥΠΠΟ έχει ανέβει στο πηδάλιο με συγκεκριμένη ατζέντα. Φάνηκε από την πρώτη στιγμή με τη βάρβαρη απόφαση τεμαχισμού ενός ρωμαϊκού και βυζαντινού δρόμου στη Θεσσαλονίκη, που λυσσαλέα επέβαλαν σε μια πόλη ξηλώνοντας ακόμα και το ΚΑΣ για να διορίσουν ένα βολικό προς τους σκοπούς τους και προκαταβάλοντας ακόμα και την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Έχεις ξαναδεί υπουργό Πολιτισμού να επισκέπτεται το Συμβούλιο της Επικρατείας αιφνιδιαστικά πριν πάρει μια τέτοια σοβαρή απόφαση;
Ο χρόνος που πέρασε από το ξέσπασμα της πανδημίας μέχρι σήμερα ήταν αποκαλυπτικός για την αντίληψη της κυβέρνησης για τον ελληνικό πολιτισμό και τους ανθρώπους του.
Για όσους καλλιτέχνες την έχουν προσεταιριστεί και θεωρούνται φίλα προσκείμενοι να ανταμείβονται με θέσεις και αξιώματα ώστε να στηθεί μια νέα εμπροσθοφυλακή η οποία συνεπικουρείται από πρόθυμες δημοσιογραφικές πένες που παίζουν το ρόλο του γραφείου τύπου με αγιοποιητικά πορτρέτα της ηγεσίας, αλλά με τη μεγάλη πλειοψηφία των καλλιτεχνών, που είναι αυτή τη στιγμή έρμαιο μιας πρωτοφανούς παύσης άσκησης του έργου της, λόγω πανδημίας, φτωχοποίησης και αναγκαστικής σιωπής να παραμένει στο περιθώριο των προτεραιοτήτων τους.
Η προσπάθεια χειραγώγησης του Ελληνικού Πολιτισμού θα βρει όπως όλοι ελπίζουμε απέναντι της ένα αρραγές μέτωπο που δεν θα προστατεύσει τη σαπίλα, όσο ψηλά και αν βρίσκεται, δεν θα ανεχτεί την επιβολή της σιωπής, δεν θα επιτρέψει να ξεπουληθούν τα πάντα εκεί που πιθανά τα έχουν υποσχεθεί.
