NEXT TOP TRAVEL- Πάντα μαζί, πάντα ασφαλείς!

Λέξεις-Εικόνες: Δανάη Στυλιανίδου

Θυμάσαι που πριν λίγο καιρό λέγαμε για όσα μας έλειψαν το διάστημα της καραντίνας; Σου είχα πει ότι μου είχαν λείψει η οικογένειά μου (μέσα σε αυτή συμπεριλαμβάνονται και τα τετράποδα μέλη της!)και οι φίλοι/ες μου στη live εκδοχή τους. Μου είχε λείψει, επίσης, μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα, να δω το ηλιοβασίλεμα κάπου εκτός του μπαλκονιού μου και μου είχε λείψει και η επαφή με τη φύση. Πριν λίγο καιρό έβαλα και το τελευταίο τικ στη λίστα αυτών που ήθελα να κάνω γιατί τα είχα πεθυμήσει πολύ κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού. 

Τα είχα κάνει όλα (ή σχεδόν όλα) και μια και δυο και τρεις φορές. Έφαγα με τους γονείς μου και έκανα χάδια στα γατόσκυλά τους, είδα τις γιαγιάδες και τον παππού μου, ήπια το κατιτίς με φίλους και φίλες, βόλταρα στη θάλασσα και από εκεί είδα και τον ήλιο να κάνει μπλουμ στη θάλασσα. Όμως, εκκρεμούσε κάτι. Η βόλτα στη φύση… Επιτέλους το έκανα και αυτό! Ούτε μακριά, ούτε τίποτε super grande όπως τα ταξίδια που συνήθως συζητούσαμε. Αλλά ήταν με καλή παρέα και βέσπα και μύριζε λουλούδια, δέντρα και πευκοβελόνες!

Αφού φέτος το καλοκαίρι μας βρίσκει λίγο (έως πολύ) περιορισμένους ταξιδιωτικά και σχέδια δε μπορούν να γίνουν πολλά γιατί όλα είναι ‘’βλέποντας και κάνοντας’’ και ιού επιτρέποντος, σκέφτηκα ότι οι ημερήσιες εκδρομές και τα διήμερα, θα μπορούσαν να αποτελέσουν σανίδα σωτηρίας για όσους νιώθουμε να μας πνίγει η στασιμότητα και το τσιμέντο. Μερικές ημέρες διακοπές ελπίζω όλοι/ες να πάμε, αλλά πού και πού μια εκδρομή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Το πρώτο μου ξεπόρτισμα από την πόλη, το οποίο σου προτείνω σίγουρα ειδικά αν τυχαίνει να έχεις μηχανή ή φίλο/η ή κάποιον για παρέα που να έχει μηχανή, ήταν μια διαδρομή από τη Θεσσαλονίκη σε γύρω μέρη από επαρχιακούς δρόμους.

Παίρνοντας τον παλιό δρόμο του Πολυγύρου, αφήνοντας πίσω μας τη Ραιδεστό, περάσαμε από τα καλτ παλιά λουτρά Θέρμης (εγκαταλειμμένα, αλλά όμορφα) και έπειτα στρίψαμε για Σουρωτή. Περάσαμε τον Άγιο Αντώνιο, όπου αξίζει να κάνεις μια στάση στο Καφεγλυκοπωλείο για να δοκιμάσεις το πιο νόστιμο περέκ που έχεις φάει, φτιαγμένο από τα χεράκια των γυναικών του Συνεταιρισμού Γυναικών Αγίου Αντώνιου. Στη συνέχεια,  και αφού περάσαμε τα χωριά Μονοπήγαδο και Κρήνη προχωρήσαμε με σκοπό να φτάσουμε στο σπήλαιο των Πετραλώνων γιατί το είχα μεράκι, καθώς πριν δυο τρία χρόνια θέλησα να το επισκεφθώ αλλά ήταν κλειστό λόγω εργασιών. Όλα εντάξει. Συνεχίζει να είναι κλειστό λόγω εργασιών. Έμεινα και πάλι με την όρεξη.

Πριν φτάσουμε στα Πετράλωνα, κάναμε μια στάση στο φράγμα. Αξίζει να το δεις. Θα το συναντήσεις στο αριστερό σου χέρι. Την απόλυτη ησυχία ‘’χαλούσαν’’ οι άκομψες φωνές των γλάρων που λιάζονταν εκεί. Μύριζε φύση επιτέλους και τότε ήταν που σκέφτηκα ότι αφού δε μπορούμε να λέμε για ταξίδια μακρινά προς το παρόν, μπορούμε να λέμε για εκδρομές και ταξίδια στην Ελλάδα. Η οποία έχει πολλές ομορφιές, πολλά μέρη και ευκαιρία θα είναι ό, τι ξέρω να το ομολογήσω. To be continued….Σχετικά με το φράγμα, ένα έχω να πω. Αν ποτέ πας προς τα εκεί, κάνε στάση στο φράγμα και άδειασε το κεφάλι σου. Πολύ σχολαστικά!

Μετά τα Πετράλωνα, φτάσαμε στα Ελαιοχώρια και στρίψαμε στον παλιό δρόμο της Χαλκιδικής. Περνώντας τα Σύλλατα, συνεχίσαμε για το χωριό Νέα Γωνιά το οποίο, δε το ήξερα, αλλά φημίζεται για τα ντολμαδάκια του! Αν είναι να πας και να μην αγοράσεις λίγα ντολμαδάκια από τη Μαριάννα, καλύτερα μην πας καθόλου. Εγώ προφανώς και δεν αγόρασα διότι ήδη από το σπήλαιο, με κυνηγούσε το μαύρο συννεφάκι της μικρογκαντεμιάς και απλά…δε βρήκα τη Μαριάννα ανοιχτή! Πήγα μια Κυριακή μεσημέρι. Νομίζω ήταν τυχαίο το γεγονός και η Μαριάννα είναι πάντα εκεί. Κι εγώ πρέπει να ξαναπάω γιατί έκανα μισή δουλειά αυτή τη φορά. Το εργαστήρι της Μαριάννας Καζάκη βρίσκεται στο δρόμο για Νέα Καλλικράτεια και τα ντολμαδάκια της, να ξέρεις, έχουν βραβευτεί κιόλας και εξάγονται κιόλας σε διάφορες χώρες.

Στη Νέα Γωνιά υπάρχει ένας παλιός ανεμόμυλος ο οποίος χρησιμοποιούνταν για την άλεση δημητριακών τότε παλιά. Σήμερα, η πόρτα του είναι ανοιχτή και μπορείς να μπεις μέσα να τον δεις και… εκ των έσω! Πίσω του ακριβώς, υπάρχει ένα ξύλινο κιόσκι, από όπου μπορείς να απολαύσεις τη θέα, αφού ο ανεμόμυλος βρίσκεται σε ένα μικρό ύψωμα και να τσιμπήσεις κάτι, αν έχεις πάρει μαζί σου ή ακόμη καλύτερα,  τα ντολμαδάκια της Μαριάννας αν τα έχεις προμηθευτεί νωρίτερα! Εγώ έφαγα αυτά που είχαμε βάλει στο μίνι ψυγειάκι μας από το σπίτι, έκανα ένα τσιγάρο, τράβηξα μερικές φωτογραφίες και σκεφτόμουν τους κύκλους που κάνει η Ιστορία. To χωριό ιδρύθηκε από πρόσφυγες προερχόμενους από την Ανατολική Θράκη. Θα σου πω τη βαθύτερη σκέψη μου με μια φράση και συνθηματικά και είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβεις: και εμείς πρόσφυγες ήμασταν κάποτε…

Αυτό ήταν το τέλος της εκδρομής μας.  Επιστρέψαμε στη Θεσσαλονίκη, σταματώντας στην Περαία γιατί σκέφτηκα να πάρω μερικά τυροπιτάκια, από εκείνα που οι παλιοί Σαλονικείς λέγανε ‘’τα φημισμένα τυροπιτάκια της Περαίας’’ και τα αγοράζει κανείς από το μαγαζάκι εκεί στο μουράγιο. Φυσικά και δε συνέβη κάτι τέτοιο στην περίπτωσή μου, διότι μάντεψε!… Δε βρήκα ανοιχτό το μαγαζί! Το μαύρο συννεφάκι της μικρογκαντεμιάς που σου έλεγα… Ευτυχώς είναι μίκρο. Εννοώ, αυτά να είναι τα προβλήματα μας…μίκρο-προβλήματα, άνευ ιδιαίτερης σημασίας. Άσε που λίγο αργότερα φύσηξε και έβρεξε, οπότε το συννεφάκι έφυγε από πάνω μου! Χα! Η καλή διάθεση κέρδισε το μαύρο συννεφάκι. Και προλάβαμε να μπούμε και σπίτι χωρίς να γίνουμε λούτσα!

Αξίζει η βόλτα με δυο τροχούς. Θα μου επιτρέψεις, να παινέψω τη φινετσάτη ιταλίδα κυρία της φωτογραφίας η οποία ακούραστα εδώ και τριάντα δύο χρόνια με οδηγό τον μπαμπά μου, με πηγαίνει να δώσω εξετάσεις, σε δουλειές, στο αεροδρόμιο, ταξίδια, κουβαλάει τα μπαγκάζια και τα ψώνια μου, έχει συμμετάσχει μέχρι και σε μετακόμιση! Αυτή η φασαριόζα κυρία που βλέπεις, όταν ήμουν σπόρος έφερνε γρήγορα τη μαμά μου και τον μπαμπά μου όπου και όποτε τους χρειαζόμουν και πριν την ύπαρξή μου, πήγαινε εκείνους βόλτες, τους κουβαλούσε δεξιά και αριστερά… Είναι μια Κυρία με κάπα κεφαλαίο!

Σε κάθε περίπτωση, μια βόλτα με μηχανή (με όποια μηχανή) είναι πάντα διαφορετική. Μυρωδιές, είσαι πιο κοντά σε ό, τι βλέπεις και όχι ανάμεσα σε λαμαρίνες, σε χτυπάει ο αέρας και αφού εκδρομή είναι και δεν υπάρχει καμία βιασύνη, σταματάς όπου και όποτε θέλεις πολύ πιο εύκολα από ό, τι με το αυτοκίνητο. Αν έχεις την ευκαιρία να εκδρομάρεις σε δυο ρόδες, καν’ το! Χωρίς να καταδικάζω τα αμαξάκια. Και αυτά μας μεταφέρουν όπου τους πούμε. Συμπέρασμα: βόλτα με ό, τι έχουμε στη διάθεσή μας και στις μικρογκαντεμιές δε δίνουμε σημασία. Η καλή διάθεση θα νικήσει!