NEXT TOP TRAVEL: Ταξιδιωτικές (και όχι μόνο) ευχές για το 2021!

Λέξεις- Εικόνα: Δανάη Στυλιανίδου

Το 2020, για ‘μένα, είχε μπει με μεγάλη αισιοδοξία. Υπέρμετρη, ίσως. Το διπλό εικοσάρικο έδειχνε στα μάτια μου να έχει μια έντονη εσάνς οπτιμισμού. Μπορεί επειδή τον είχα ανάγκη, δε ξέρω. Πέρυσι τέτοιες μέρες απαριθμούσαμε παρέα τα μέρη που είχαμε επισκεφθεί, όλα όσα είχαμε μάθει και όλα όσα περιμέναμε από το 2020. Το λες και δύσκολο τελικά το 2020, κατά γενική ομολογία. Όμως, είμαστε τυχεροί και τυχερές, αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Είμαστε εδώ, ένα χρόνο μετά και τα λέμε πάλι παρέα! 

Οι περισσότεροι/ες από εμάς, το 2020 παρακολουθήσαμε πολλές ταινίες, αλλά κυρίως διαδικτυακά. Μάθαμε πολλά, αλλά κυρίως μας τα δίδαξε η μοναξιά μας. Είδαμε πολλά, κυρίως δεινά. Το 2020 κυρίως μείναμε σπίτι. Εξαιρετικά τυχεροί/ες που είχαμε ένα… Οι περισσότεροι/ες από εμάς, το 2020 δε κάναμε ταξίδια ούτε ευχαριστηθήκαμε αγκαλιές. Και το σίγουρο είναι ότι αυτή τη χρονιά που μόλις συνταξιοδοτήθηκε δεν κάναμε δίαιτα.

Το 2021 μόλις έπιασε δουλειά. Φτιάχνω γλυκά με μυστικά υλικά, βράζω μαντζούνια και βάζω δυνατά μαγευτικές μουσικές για να ξορκίσω το κακό. Μήπως και συνδυαστικά με μάσκες και αποστάσεις, με τον σαματά και τα μεθυστικά αρώματα το φοβίσω και φύγει. Εύχομαι υγεία πρώτα και πάνω από όλα. Έπειτα τύχη, έρωτα, αγάπη και αλληλεγγύη!

Μια παλιά μου μαθήτρια από την Ισπανία μου έστειλε μήνυμα για να μου ευχηθεί για το νέο έτος. Μου είπε πως η ίδια με πολλά ακόμη παιδιά (και αυτά παλιοί μου μαθητές και παλιές μου μαθήτριες) αποφάσισαν και προσπαθούν να διαδώσουν το εξής: στις 31/12 στις 00:00 αλλά και τις πρώτες ημέρες του νέου έτους την ίδια ώρα, να φωνάζουμε όλοι/ες ‘’Τζουμάντζι!’’ για να τελειώσει αυτός ο γύρος. Να γραφτεί game over στην οθόνη. Να πάμε παρακάτω. ( Θα το θυμάσαι το Τζουμάντζι υποθέτω!) Τώρα θα μου πεις ότι είναι παιδάκια…Εντάξει, είναι. Εγώ ,πάντως, ένα ‘’Τζουμάντζι!’’ το φώναξα!…

Για το 2021 θέλω τόσο πολύ να αγκαλιαστούμε σφιχτά, να φιληθούμε πολύ, να συνωστιστούμε χωρίς να φοβηθούμε. Θέλω αγκαλιές και συνωστισμό το 2021! Να μαγειρέψω και να καλέσω γονείς, φίλους και γνωστούς να φάμε! Να μη χωράμε στο σπίτι, να στριμωχτούμε! Στα γενέθλια να αγκαλιάσω τους γονείς μου τόσο σφιχτά που να μας κοπεί η ανάσα για λίγο! Να μπορώ να πηγαίνω για περπάτημα μετά τη δουλειά (σχολάω συχνά κατά τις 22:00 και με την απαγόρευση κυκλοφορίας…μια ομορφιά!) και να δω τους μαθητές/τριες μου από κοντά, να δούμε ότι όλοι/ες μας έχουμε και σώμα και όχι μόνο κεφάλι! 

Και…ταξίδια! Θέλω και ταξίδια! Για’ μένα, για’ σένα, για όλους/ες! Αυτό προϋποθέτει φυσικά και εργασία για όλους/ες μας. Να μην είναι πείνα η συνέπεια των λοκντάουν. Να μπορέσουμε να δούμε τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας έχουν λείψει καθώς ζούμε μακριά ο ένας από τον άλλο. Και όταν χορτάσουμε αγκαλιές και με αυτούς, να τραβήξουμε και πάλι τον δρόμο της αναζήτησης νέων προορισμών. Να ανακαλύψουμε τον κόσμο. Τις συνήθειες και τις παραδόσεις, τους ανθρώπους…Το 2020 με ρωτούσαν τι δώρο ήθελα για τα γενέθλια, τη γιορτή μου, τα Χριστούγεννα…Τι να θέλω…Δεν έχω μάθει να (συγχώρεσέ μου τη μη λόγια έκφραση) τη βρισκω με τα υλικά αγαθά, εκτός και αν μου είναι απαραίτητα. Πού και πού θα αγοράσω και κατιτίς ψιλοπεριττό φυσικά, αλλά γενικά η χαρά μου είναι η ανακάλυψη. Η εξερεύνηση νέων τόπων, τοπίων και ανθρώπων. Φέτος, άλλοτε είπα ‘’Δε θέλω τίποτα’’ και άλλοτε, φτιάχνοντας μια πλαστή ανάγκη, ζήτησα μια ψωμιέρα και άλλα τέτοια…Είδη σπιτιού…Όλη μέρα εδώ μέσα είμαι. Ξαφνικά συνέειδητοποιησα ότι δεν έχω ψωμιέρα. Λες και η ψωμιέρα είναι αυτό που πραγματικά λείπει…

Φιλιά, πολλά φιλά και αγκαλιές! Και να ξαναμπεί αυτή η ρημάδα η σαλάτα στη μέση του τραπεζιού και αν τύχει και μπερδευτούν τα ποτήρια, να πούμε απλά γελώντας ’’Στην υγειά μας! ‘’ και κανένας πανικός. Πόσο θέλω να γνωρίσω τα παιδάκια των φίλων μου που γεννήθηκαν τέλη του 2019 και αρχές του 2020 και στο τέλος θα νομίζουν ότι ο κόσμος είναι μόνο ο μπαμπάς και η μαμά, αφού σπάνια βλέπουν κάποιον άλλο άνθρωπο. Να τα δω από κοντά και να παίξουμε, όχι να τα νανουρίζω μέσω βιντεοκλήσης. Να επισκέπτομαι τις γιαγιάδες μου όποτε θέλω! Και αυτές με αυτόν τον καημό ζούνε, να δούνε τα παιδιά και τα εγγόνια τους! Οι δικές μου και όλες οι γιαγιάδες του κόσμου. Αγκαλιές, φιλιά, συνωστισμός, χαμός, ωραίος χαμός όμως. Και να σκάμε από υγεία και όχι από τους περιορισμούς. Να ζούμε, να μη φοβόμαστε, να αναπνέουμε και να ονειρευόμαστε! Φέτος πιο πολύ από ποτέ! Για να μη ξεχάσουμε τι πάει να πει ζωή…

‘’Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η ρόδα που κολλάει

κι όλο στην αρχή γυρνάει

πού θα πάει θα ξεκολλήσει

κι ο κόσμος σαν σαράβαλο γι’ αλλού θα ροβολήσει

Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η νύχτα που κρατάει

και δε λέει να τελειώσει

πού θα πάει θα ξημερώσει

κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο όλους σας θ’ ανταμώσει!…’’

(Γιάννης Αγγελάκας)

Ενός λεπτού σιγή, κοιτώντας τον ουρανό, για όσους/ες μας βλέπουν από εκεί πια και τις θερμότερες ταξιδιάρικες ευχές μου για τους τυχερούς/ες που είμαστε ακόμη εδώ. Να έχουμε ένα όμορφο 2021! Ψυχραιμία και κουράγιο, λίγο έμεινε (ελπίζω)! ΤΖΟΥΜΑΝΤΖΙ!