Η Νίκη κατά της Νίκης και τα γκολ

Λέξεις: Κωστής Παπαϊωάννου/Αντίφωνο

Έκανε πίσω η Υπουργός για τα «αγέννητα παιδιά».

Είναι στ’ αλήθεια νίκη ή απλώς δε φάγαμε γκολ;

Φωνάζουμε πως είναι σκοταδιστές όταν οργανώνουν Συνέδριο Γονιμότητας, όπου άγαμοι και άτεκνοι μητροπολίτες θα μιλήσουν για το γυναικείο σώμα. Κάνουν πίσω, αποσύρουν οι φορείς την αιγίδα τους, ακυρώνεται, δικαιωνόμαστε.

Φωνάζουμε πως είναι αντιδραστικοί όταν ευρωβουλευτής υιοθετεί ψήφισμα για στην προστασία του αγέννητου παιδιού από τη στιγμή της σύλληψης, δηλαδή ψηφίζει κατά του δικαιώματος στην άμβλωση.

Η κατακραυγή κάνει το κόμμα του να τον «αδειάσει». Χαιρόμαστε. Φωνάζουμε ότι είναι ρατσιστές όταν κυβερνητικός βουλευτής δημοσιοποιεί λίστα με ονοματεπώνυμα μαθητών νηπιαγωγείου της πρωτεύουσας. Η κυβέρνηση παίρνει αποστάσεις μετά την κατακραυγή. Χαιρόμαστε.

Φωνάζουμε ότι είναι αντιδραστικοί οι υπουργοί που στηρίζουν την καμπάνια “Αφήστε με να ζήσω” που αναρτήθηκε σε σταθμούς του Μετρό. Αναδιπλώνονται λέγοντας «το θέμα της άμβλωσης έχει λυθεί». Χαιρόμαστε. Φωνάζουμε ότι είναι αντιδραστικοί όταν επιδιώκουν να βάλουν τη θεωρία του “αγέννητου παιδιού” στα σχολεία. Κάνουν πίσω. Χαιρόμαστε. Είναι αλήθεια νίκες μας οι αναδιπλώσεις τους αυτές; Βάζουμε γκολ ή απλώς ο τερματοφύλακάς μας αποκρούει τα δικά τους σουτ;

Τι θέλω να πω; Φυσικά και είναι νίκες μας, προβοκατόρικο του ερώτημα του τίτλου. Καλά κάνουμε φυσικά και τους κράζουμε. Ευτυχώς φωνάζουμε δυνατά ότι είναι ρατσιστές οι ρατσιστές, σεξιστές οι σεξιστές, αντισημίτες οι αντισημίτες και φασίστες οι φασίστες. Ευτυχώς κάνουμε «χαμό» στο διαδίκτυο όταν το Υπουργείο Παιδείας ανοίγει το σχολείο σε αντιδραστικές αντιεπιστημονικές βλακείες και περιορίζει τα μαθήματα που προάγουν τη δημοκρατική παιδεία και τη συμπερίληψη.

Αλλά να έχουμε κατά νου ότι στο δικό τους κοινό –και είναι πολύ μεγάλο αυτό- κερδίζουν πόντους κάθε φορά που τους λέμε ρατσιστές, σεξιστές και ακροδεξιούς. Και κάθε φορά που κάνουν μια τέτοια επίθεση θα χρειάζεται να φωνάζουμε όλο και πιο δυνατά για να ακουστούμε, να φοβηθούν και να κάνουν πίσω. Και το ξέρουν. Και κάθε φορά κάνουν και πιο ορμητική επίθεση, γίνονται όλο και πιο ακραίοι. Παίζουν μπάλα με τους εξτρέμ. Νομοτελειακά.

Γιατί μπορεί να χαιρόμαστε με τις αποκρούσεις μας στην άμυνα αλλά κάθε φορά η νέα επίθεσή τους ξεκινάει μερικούς πόντους πιο κοντά στο τέρμα μας.

Άρα; Επίθεση. Και επίθεση σημαίνει ότι ακόμα και σε καιρούς που η ισορροπία δυνάμεων είναι αρνητική πρέπει να ανοίγουμε θέματα. Να μιλάμε για πιο πολλά δικαιώματα. Να προτείνουμε αλλαγές θετικές. Να γυρνάνε κι εκείνοι πίσω στην άμυνα, να κυνηγάνε κι εκείνοι τη μπάλα στη δική τους περιοχή. Ακόμα και όταν οι συσχετισμοί δεν είναι καλοί, μπορούμε. Φυσικά μπορούμε. Το #metoo και η αναστάτωση που τους έχει προκαλέσει ο όρος γυναικοκτονία το δείχνουν.

Πάμε πίσω να δούμε τους ηθικούς πανικούς που ξεσήκωναν κάθε φορά που βρίσκονταν στην άμυνα. Κρατάει πολύ ο πόλεμος αυτός, από την κατάργηση της προίκας, την αποποινικοποίηση της μοιχείας και τις σχολικές ποδιές, μέχρι την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, την ιθαγένεια των παιδιών, το σύμφωνο συμβίωσης, την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Δηλαδή; Καλή η άμυνα αλλά χρειαζόμαστε και γκολ.