Οι κρυμμένοι και οι αποφασισμένοι: Πρυτανικές αρχές και φοιτητές στο ΑΠΘ
Οι φοιτητές διεκδικούν το δημόσιο χώρο για να συγκροτήσουν τον εαυτό που έχασαν εδώ και έναν χρόνο. Οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ διεκδικούν την ηρεμία τους σε μια URL διεύθυνση του διαδικτύου. Οι δύο αυτοί κόσμοι κάποια στιγμή θα συναντηθούν.
Την προηγούμενη Πέμπτη 15 Μαρτίου η πανεπιστημιούπολη του ΑΠΘ ήταν γεμάτη από κόσμο. Από τον Μάρτιο του 2020 όταν ξεκίνησε η καραντίνα ποτέ άλλοτε δεν είχε υπάρξει τέτοιο πλήθος μέσα στην πανεπιστημιούπολη. Από το πρωί φοιτητές και φοιτήτριες έφευγαν από το κτίριο διοίκησης που είχαν καταλάβει – σημάδι ότι έδιναν χωρίς τυμπανοκρουσίες τέλος στην τριήμερη κατάληψη.
«Πηγαδάκια» μπροστά στις Σχολές προετοιμάζονταν για τη μεσημεριανή πορεία. Στις τρεις βασικές εισόδους της πανεπιστημιούπολης υπήρχαν συγκεντρωμένοι φοιτητές και φοιτήτριες που ενημέρωναν ότι «λόγω των κινητοποιήσεων το πανεπιστήμιο είναι κλειστό» και δεν επέτρεπαν την πρόσβαση σε αυτοκίνητα. Στην πορεία εκείνης της μέρας συμμετείχαν, σύμφωνα με την ΕΛΑΣ, 7.000 άτομα, σίγουρα ήταν αρκετά περισσότεροι. Το ίδιο απόγευμα διοργανώθηκε η διαδικτυακή συναυλία του Συλλόγου Φοιτητών της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.
Ο χώρος ανάμεσα στη Νομική, τη Φιλοσοφική και τη Θεολογική ήταν διάσπαρτος από παρέες που γελούσαν, τραγουδούσαν και χαίρονταν παρακολουθώντας τη διαδικτυακή συναυλία. Αρκετοί και αρκετές φορούσαν μάσκες, κάποιοι και κάποιες δυστυχώς δεν φορούσαν. Την ίδια στιγμή που εντός της πανεπιστημιούπολης αναπτύσσονταν αυτή η γιορτή, το ΑΠΘ δέχονταν τη διαδικτυακή «επίσκεψη» της Υπουργού Παιδείας. Από το γραφείο της στο Μαρούσι η κ. Κεραμέως συμμετείχε στην εναρκτήρια τελετή του αγγλόφωνου προπτυχιακού προγράμματος σπουδών της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ όπου υποψήφιοι από χώρες της ΕΕ μπορούν να γίνουν δεκτοί ως φοιτητές πληρώνοντας 72.000 Ευρώ δίδακτρα. Μαζί με τις πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ βίωναν το ΑΠΘ κρυμμένοι σε μια URL διεύθυνση του διαδικτύου.
Μετά από έναν χρόνο καραντίνας, με όλα τα συστημικά ΜΜΕ και την κυβέρνηση να τους δείχνουν με το δάκτυλο ως «κορονο-παρτάκιδες υπεύθυνους για την εξάπλωση της πανδημίας», χωρίς δυνατότητες να κάνουν καινούργιους φίλους, με περιορισμένες δυνατότητες να ζευγαρώσουν, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι η διαδικτυακή διδασκαλία υπονομεύει τις σπουδές τους, αναζητώντας καθημερινά έναν χώρο ηρεμίας στα σπίτια των οικογενειών τους όπου γονείς και άλλα αδέλφια βρίσκονται ταυτόχρονα σε τηλεργασία ή εξ αποστάσεως διδασκαλία, ζώντας σε νοικοκυριά με μειωμένα εισοδήματα, χωρίς να μπορούν να θυμούνται μια στιγμή της ζωής τους εκτός κρίσης (οι φετινοί πρωτοετείς πήγαν το 2010 στην α’ Δημοτικού…), βλέποντας ένα δυσοίωνο μέλλον, οι φοιτητές και φοιτήτριες του ΑΠΘ προσδοκούν τη ζωή. Ενημερώνονται αποκλειστικά από ιστοσελίδες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν υπερβεί την τρομοκρατία που καλλιεργούν τα περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια, γνωρίζουν ότι υπάρχει πανδημία – δεν είναι σε καμία περίπτωση «αρνητές» – αλλά θεωρούν ότι η αντιφατική και εργαλειακή χρήση της καραντίνας λίγο έχει να κάνει με την υγεία τους. Επιλέγουν να πάρουν ρίσκα καθώς το άλλο πλαίσιο που τους προσφέρεται δίνει μόνο απογοήτευση, φόβο, αδιέξοδα και θυμό.
Συνήθως δεν θέλουν να μιλήσουν στους καθηγητές τους, απαιτούν από τους καθηγητές τους να τους ακούσουν. Απευθύνουν ένα λόγο αδιαμεσολάβητο που εκπίπτει της θεσμικής ορολογίας και των συμβατικών κανόνων. Τούτων δοθέντων, οφείλουμε να πάμε παρακάτω. Γιατί μόνο παρακάτω μπορούμε να πάμε. Κάθε άλλη επιλογή θα βαθύνει το χάσμα ανάμεσα σε εμάς και τους μελλοντικούς επιστήμονες της χώρας μας. Δεν προτείνω να επιβραβεύσουμε τις όποιες ριψοκίνδυνες επιλογές τους, δεν προτείνω να προσλάβουμε τις αιτίες που οδηγούν τις πράξεις τους ως δεδομένα δικαιολόγησης πράξεων, δεν προτείνω να τους χαϊδέψουμε, δεν προτείνω να συμφωνήσουμε μαζί τους. Δεν προτείνω ούτε να τους νουθετήσουμε, ούτε να τους καθοδηγήσουμε. Το μόνο που ξεκάθαρα προτείνω είναι να τονίσουμε, όχι σε πατερναλιστικό τόνο, τους κινδύνους από την υποβάθμιση των υγειονομικών μέτρων ασφαλείας. Από εκεί και πέρα, να τους ακούσουμε συστηματικά, μεθοδικά και επανειλημμένα προσπαθώντας να ανακαλύψουμε περαιτέρω κώδικες επικοινωνίας. Εμείς, εκ των πραγμάτων, οφείλουμε να το κάνουμε. Είναι πιο αναγκαίο και πιο επιτακτικό καθώς ο θυμός που έχει συσσωρευτεί μέσα τους ξεχειλίζει.
Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες μας είναι αποφασισμένοι. Διεκδικούν το δημόσιο χώρο για να συγκροτήσουν τον εαυτό που έχασαν εδώ και έναν χρόνο. Οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ διεκδικούν την ηρεμία τους σε μια URL διεύθυνση του διαδικτύου. Οι δύο αυτοί κόσμοι κάποια στιγμή θα συναντηθούν. Η έκβαση αυτής της συνάντησης είναι προβλέψιμη. Παρά τις όποιες πρόσκαιρες αναλαμπές υπάρξουν, εντέλει θα συμβεί ότι πάντα συμβαίνει στις εξουσίες που νομίζουν ότι μπορούν κρυπτόμενες και φρουρούμενες να διοικήσουν.
*Ο Γιώργος Αγγελόπουλος διδάσκει στο ΑΠΘ
