Όσα θα περάσω στο παιδί μου

Μια Θεσσαλονικιά Εβραία γράφει στην parallaxi όσα αισθάνεται τη σημερινή μέρα. Κρατάμε την ανωνυμία της για όσες πληγές η ίδια κουβαλά και διαχειρίζεται μαζί με την οικογένεια της πέντε δεκαετίες.

Εγώ δεν έζησα τις μέρες του Ολοκαυτώματος. Δεν είχα γεννηθεί.

Συχνά όμως σκέπτομαι ότι δεν θα είχα υπάρξει καν αν κάποιοι άνθρωποι δεν είχαν παλέψει για να επιβιώσουν.

Η γιαγιά μου δεν ήθελε να μιλάει γι αυτό. Ήταν από εκείνους που επέλεξαν τη λήθη. Ίσως γιατί πονούσε. Ίσως γιατί της θύμιζε όσα ήθελε να ξεχάσει. Ίσως γιατί ντρεπόταν για επιλογές και αποφάσεις. Ίσως γιατί κουράστηκε να λυπάται. Ίσως γιατί βρήκε συντρίμμια όταν γύρισε και αποφάσισε να κοιτάει μπροστά και όχι πίσω. Ίσως, ίσως… Τι σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι με τον δικό της τρόπο πάλεψε να ζήσει, να προστατέψει το παιδί που γέννησε στο στρατόπεδο, τον πατέρα μου, να δώσει συνέχεια στην οικογένειά της.

Εγώ έχω επιλέξει να είμαι περήφανη για την καταγωγή μου και να θυμάμαι. Έχω επιλέξει να μην αφήσω να ξανασυμβεί το ίδιο. Έχω πιστέψει στη δύναμη της γνώσης, της ενσυναίσθησης, του σεβασμού στο διαφορετικό, στο «άλλο».

Αυτό θα περάσω στο παιδί μου.