Ουκρανία: Το ταξίδι της νεκρικής Σινδόνης στη λαϊκή της Ροτόντας

Λέξεις: Γεωργία Τριανταφυλλίδου

Στο τηλέφωνο, η φωνή της αδερφής μου ταραγμένη. -Είδες τη φωτογραφία; Είδες τη φωτογραφία με τον Ουκρανό πατέρα που αγκαλιάζει τον νεκρό γιο του; Πρόσεξες το σεντόνι;

Φυσικά και είχα δει τη φωτογραφία. Κι είχα αρρωστήσει. Πρόσεξα το σεντόνι μετά από δική της παρότρυνση.

Δεκαετία του’90 κι η πιο μεγάλη λαϊκή της Θεσσαλονίκης γινόταν κάθε Τετάρτη στη Ροτόντα.

Ζούσα εκεί από το 1993. Οι πάγκοι ξεκινούσαν από την Αγ. Δημητρίου κι έφταναν ως χαμηλά στην Καμάρα. Τότε, ήταν όλοι Ρώσοι. Άπλωναν την πραμάτεια τους που τις πιο πολλές φορές ήταν πράγματα φερμένα από τα σπίτια τους. Αλλά και ολοκαίνουργια “είδη προικός”. Η μητέρα μου διέκρινε αμέσως τα λινά σεντόνια. Κάνουν δροσερό ύπνο τα καλοκαίρια, έλεγε και γέμισε τα συρτάρια μας. Λευκά, λεπτά, λινά σεντόνια με τις χρωματιστές ρίγες στο πλάι. Πανωσέντονο, κατωσέντονο τα ίδια. Εγώ τα έχω ακόμη, είπε η αδερφή μου και η φωνή της βγήκε πνιχτή. “Εγώ τα πήγα στη Θάσο”.

Αναγνωρίσαμε κι οι δυο το ματωμένο σεντόνι της φωτογραφίας. Το έχουμε στρώσει, το έχουμε πλύνει. Κλείσαμε κάπως απότομα. Ουκρανοί πολίτες θα έρθουν πρόσφυγες στη χώρα μας κι εμείς έχουμε ακόμη τα λινά σεντόνια της πατρίδας τους στα συρτάρια μας. Μέρες τώρα, ζητείται μετ’ επιτάσεως να πάρουμε θέση εδώ μέσα. Ε, αυτή είναι η δική μου.

* Η Γεωργία Τριανταφυλλίδου είναι ποιήτρια