Παραχαρακτηρισμοί

Λέξεις-Εικόνα: Xρήστος Ωραιόπουλος

Οι σύγχρονες πόλεις βυθίζονται και χώνονται από τους ανόητους που δεν έχουν καν το θάρρος να ονομάσουν τους εαυτούς τους χρήστες των πόλεων, αλλά την έχουν δει αφεντικά τους, σε δίνες και δοχεία τιγκαρισμένα μέχρι πάνω με νεωτερικότητες, ανόητα παιχνιδίσματα της γλώσσας, εκφραστικά σύνολα ενός άθλιου μαρκετίστα. 

 Και ποιο μάρκετινγκ δεν είναι άθλιο;

Πότε θα ξεχειλίσει αυτό το υγρό και τι θα φέρουν οι τοξικές του σταγόνες γλείφοντας το εξωτερικό καλούπι του δοχείου, καθώς κυλάνε; 

Βερολίνο της Ελλάδας, πόλη θέρετρο, νύφη ή νύμφη- δεν ξέρουμε ποιο είναι το λάθος- του Θερμαϊκού, συμπρωτεύουσα, τι κομπλεξικός όρος.

Χαρακτηρισμένοι αρχαιολογικοί χώροι, που τίποτα το ιστορικό δεν κουβαλάνε, μόνο τα πανάρχαια γαϊδουράγκαθα που ξεφύτρωσαν λυσσασμένα από αγανάκτηση και τα διαχρονικά, υπεραιωνόβια πλαστικά σκουπίδια εντός τους.

Δέντρα σε παράταξη σε ένα δρόμο που ποτέ η κίνησή δεν ελαττώνεται. Να έχουμε πράσινο να ομορφύνουμε τους δρόμους, να ξεγελάσουμε τα μάτια μας. Το πράσινο δεν το αγαπήσαμε, αλλά το βάλαμε για να μας λέει ότι κάτι ίσως πηγαίνει καλά.

Πάντως, τα δέντρα που σκιαίνουν το γκρι της ασφάλτου, τον μπουγατσατζή που καπνίζει, τον μαγαζόταρα που πουλάει σε πιάτο σαλμονέλα είναι σαφώς πιο αξιοθέατα από καθετί που το κράτος χαρακτηρίζεται ως κάτι. Το ίδιο και ο μπουγατσατζής και ο μαγαζάτορας. Πήξαμε στις μπλε σημαίες, για αδικαιολόγητες υπερκοστολογήσεις στο φρέντο, για πετσόκομμα στο λογαριασμό για την ξαπλώστρα. Τα ίδια που χαρακτηρίζουν ιστορικά μνημεία, αρχαιολογικούς χώρους με αποφάσεις εξπρές τα χτυπάνε με φαγάνες, για δέκα μεζονέτες. Αυτά που κουβαλάνε την ιστορία της πόλης τα θρυμματίζουν για να περάσει το μετρό. Είμαστε μια σύγχρονη πόλη.

Το μόνο που μας μένει αντίδοτο στη σιχασιά που βλέπουμε καπνίζοντας στο μπαλκόνι του δευτέρου, να μάθουμε να κοιτάμε το δέντρο, καθώς περπατάμε, και να προσέχουμε μη φάμε στη μάπα κάνα κλαδί ή πορτοκάλι, φυλάσσοντας τα χέρια μας από ενδεχόμενες συγκρούσεις στους καθρέφτες των παρκαρισμένων. Το πεζοδρόμιο είναι στενό.

Τι συμβαίνει άραγε στα σπίτια, όταν τα μεσημέρια κλείνουν μέχρι τη μέση τα παντζούρια;

Αυτά μόνο η λογοτεχνία και το σινεμά θα μας τα λένε!

Και μια γάτα ζυγίζει το άλμα της πάνω στις μαλακές της πατούσες σε τειχάκι λεπτό…