Παρακαλώ μην διαβάζετε στην παραλία
Μια άποψη για τους λόγους που πρέπει να πας κόντρα στο ρεύμα.
Όπως όλοι γνωρίζετε, είναι καλοκαίρι. Οι θερμοκρασίες είναι αρκετά υψηλές, περνάς τις μέρες σου δίπλα στο air condition ή στριμωγμένος δίπλα σε έναν ανεμιστήρα απομακρύνοντας τον ιδρώτα από τα φρύδια σoυ. Σε σπάνιες περιπτώσεις βγαίνεις από το σπίτι και περιηγείσαι στους δρόμους φορώντας τα εντελώς απαραίτητα ρούχα.
Σύντομα όμως, χρειάζεσαι μια αλλαγή σκηνικού. Αφού ήδη ζεσταίνεσαι, γιατί να μην ζεσταίνεσαι δίπλα από κάτι πιο δροσερό όπως το νερό; Γιατί να μην πας κάπου όπου οι στυλίστες δεν θα σε κρίνουν σχετικά με το αν είσαι ντυμένος σύμφωνα με τις τελευταίες τάσεις της σεζόν; Ένα Σάββατο τον Αύγουστο, μαζεύεις όλα τα πολύτιμα εφόδια σoυ σε μια υφασμάτινη τσάντα: τις πετσέτες, την κουβέρτα, την ομπρέλα, τα παιδιά, τα σνακ, τη λοσιόν, ένα μπουκάλι κρασί και προφανώς, εκείνο το βιβλίο που όλοι διαβάζουν.
Αν ήμουν εκεί μαζί σου όμως, θα έβγαζα το βιβλίο αυτό από την τσάντα σου. Η παραλία δεν είναι μέρος για το βιβλίο.
Το διάβασμα δεν είναι μια παραθαλάσσια δραστηριότητα. Το διάβασμα είναι για τις πολυθρόνες, τα παράθυρα με προεξοχές και τα μοναχικά κρεβάτια. Φέρνοντας το βιβλίο στην παραλία, το καταστρέφεις.
Ανεξάρτητα από το ποσό προσεκτικός είσαι, η άμμος θα μπει στις τσακίσεις ανάμεσα στις σελίδες- επτά χρόνια μετά από ένα ταξίδι που έκανα με το σχολείο στην παραλία, εξακολουθώ να βρίσκω άμμο στο αντίγραφο των συλλεγμένων ποιημάτων του Delmore Schwartz.
Ως έφηβος, έκανα διακοπές στην Τζαμάικα με την οικογένεια του μπαμπά μου κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους και πήρα τον Candide -εργασία για το σπίτι- να το διαβάσω στην παραλία.
Μετά από δέκα σελίδες με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα πιο ξεφλουδισμένος και από την τροφή των ψαριών. Εκτός από αυτό, είχα ένα χλωμό σημάδι σε σχήμα βιβλίου στο στήθος μου που ερχόταν σε αντίθεση με την κόκκινη επιδερμίδα μου. Άραγε να έφταιγε το βιβλίο για το έγκαυμα αυτό ή το ότι δεν έβαλα αντηλιακό στην προσπάθεια μου να μαυρίσω για πρώτη φορά;
Το φταίξιμο ήταν του βιβλίου.
Σκέψου την τελευταία φορά που διάβασες στην παραλία. Τα δάχτυλά σoυ πιθανότατα ήταν βρεγμένα, είτε από τον ιδρώτα είτε επειδή είχες μόλις βγει από τη θάλασσα. Τα βρεγμένα δάχτυλα βρέχουν τις σελίδες και αυτές με τη σειρά τους είτε σκίζονται είτε, στην καλύτερη περίπτωση, στεγνώνουν μένοντας στρεβλωμένες αποκτώντας ένα σχήμα που θυμίζει μπέικον.
Ο ήλιος κάνει τις σελίδες εκτυφλωτικά λαμπερές. Το να φοράς γυαλιά ηλίου ενώ διαβάζεις δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό και πόσο μάλλον το να πρέπει να φέρνεις το βιβλίο όλο και πιο κοντά στο πρόσωπό σου έτσι ώστε οι αντανακλάσεις του ηλίου να μην βλάψουν τις κόρες των ματιών σου. Η ζωή είναι γεμάτη από υπέροχα μέρη για διάβασμα. Σταμάτα να προσποιείσαι ότι η παραλία είναι ένα από αυτά.
Παρόλο που το διάβασμα στην παραλία δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα διασκεδαστικό ή πρακτικό, τώρα είναι ίσως η χειρότερη στιγμή για να διαβάσεις στην παραλία. Τα κρούσματα COVID-19 αυξάνονται καθώς η μετάλλαξη Δέλτα όχι μόνο δαμάζει τους μη εμβολιασμένους αλλά και τους εμβολιασμένους επίσης. Όλα τα σημάδια δείχνουν πως η διακοπή όλων των δραστηριοτήτων θα επιστρέψει.
Το Τόκιο ξαναμπήκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στις αρχές Ιουλίου. Είναι πολύ πιθανό ότι η αύξηση των ταξιδιών σε όλο τον κόσμο θα προκαλέσει την αύξηση των κρουσμάτων. Από την επόμενη εβδομάδα, στη Νέα Υόρκη θα απαιτείται πιστοποιητικό εμβολιασμού για την είσοδο σε όλα τα εστιατόρια σε εσωτερικούς χώρους. Το CDC συμβουλεύει όλους τους ανθρώπους να φορούν μάσκες στους εσωτερικούς χώρους και στις κοινότητες όπου εξαπλώνεται η μετάλλαξη Δέλτα, και νέες εντολές για τις μάσκες από την Καλιφόρνια έχουν φτάσει στην Ουάσιγκτον. Σύντομα, θα βρισκόμαστε και πάλι κλεισμένοι στα σπίτια μας με τις πολυθρόνες, τα παράθυρα με προεξοχές και τα μοναχικά κρεβάτια, μετανιώνοντας για τον χρόνο που περάσαμε έξω μαζί με ένα βιβλίο.
Προς το παρόν, ας αντιμετωπίσουμε την παραλία ως παραλία. Μέθυσε κάτω από τον ήλιο (όπου είναι νόμιμο). Γλύψε με μανία ένα χωνάκι παγωτού το χρώμα του Δρ Μανχάταν.
Άφησε το παιδί σου να σε θάψει στην άμμο μέχρι το λαιμό. «Πάλεψε» με ένα κύμα ενώ πιάνεις μια μπάλα Nerf που έχει πετάξει ένας άγνωστος. Φάε Doritos. Μην σταματήσεις για να σκεφτείς που τελειώνει η σκόνη των Doritos και που αρχίζει η άμμος στις άκρες των δακτύλων σου. Πάρε έναν υπνάκο. Πάρε έναν υπνάκο. Βάλε αντηλιακό. Πάρε πάλι έναν υπνάκο.
Αναρωτήσου ποσό θα σου κόστιζε η μίσθωση ενός αεροπλάνου για να γράψει στον ουρανό το όνομα του podcast που είχες σκεφτεί να ξεκινήσεις. Πάτα κατά λάθος ένα καβούρι. Πλήρωσε υπερβολικά για ένα παγωμένο seltzer. Βγάλε μια φωτογραφία με τους φίλους σου γιατί πραγματικά δεν έχεις φανεί ποτέ καλύτερα.
Σοβαρά, δείχνεις καταπληκτικά όμορφος. Κοίταξε στον ωκεανό καθώς η παλίρροια ανεβαίνει, υποχωρεί, ανεβαίνει, υποχωρεί, ανεβαίνει, υποχωρεί και σκέψου πόσο μικρά είναι όλα αυτά, την ζωή και ειδικά την δίκη σου και πόση σημασία της δίνεις. Γιατί κάποια ημέρα δεν θα υπάρχεις πια και αρκετό καιρό μετά, η άμμος, ο ωκεανός και η γη θα πάψουν να υπάρχουν, όπως κι εσύ.
Καθώς κάνεις αυτή την όμορφη φρικτή σκέψη, μια σκνίπα θα κατέβει κάτω από το εσωτερικό στραβό του αγκώνα σου, σε εκείνο το μέρος του αντιβραχίου σου όπου πάντα ήθελες να κάνεις ένα τατουάζ- εάν μπορούσες να αποφασίσεις ποιο θα ήθελες να κάνεις.
Την στιγμή που η σκνίπα εξετάζει το δέρμα σου, αποφασίζοντας αν θα σε δαγκώσει, πιάσε το βιβλίο που έφερες μαζί σου εκείνο που όλοι διαβάζουν- παρόλο αυτό δεν θα είναι εκεί, και η σκνίπα, χορτασμένη, θα φύγει πετώντας με ασφάλεια προς τον ουρανό.
