Περιμένοντας

Ζήσαμε μια δεκαετία πυκνή, με τόσα γεγονότα μεγάλης σημασίας, που νιώθει κανείς ότι πέρασε γρήγορα.

Πάνε περίπου 8,5 χρόνια από τις 6 Μαϊου του 2012, την ημέρα που η Χρυσή Αυγή μπήκε για πρώτη φορά στο Ελληνικό Κοινοβούλιο με 7% και 441.000 ψήφους.

Πάνε 7 χρόνια και λίγες μέρες από το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου, όπου η Χρυσή Αυγή με όπλο τον Γιώργο Ρουπακιά δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Πάνε 5,5 χρόνια από την έναρξη της δίκης.

Η ντροπιαστική για τη Δημοκρατία μας παρουσία της Χρυσής Αυγής στο δημόσιο βίο και στο Κοινοβούλιο, εκείνα τα ανατριχιαστικά βίντεο με ομιλίες του Μιχαλολιάκου, εκείνες οι φωτογραφίες τους με τα όπλα και τις εκπαιδεύσεις, εκείνα τα προτεταμένα χέρια που χαιρετούσαν ναζιστικά και τα ψυχρά περήφανα πρόσωπα μπροστά από σημαίες με σβάστικες ή ακόμα και μπροστά από τις πύλες ή τους φόρνους των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης που επισκέπτονταν οι χρυσαυγίτες, οι τσαμπουκάδες που βλέπαμε στη Βουλή και τα ΜΜΕ, οι επιθέσεις που βλέπαμε σοκαρισμένοι σε βίντεο αλλά ακόμα περισσότερο αυτές που που δεν βλέπαμε στα στενά της Αθήνας απέναντι σε αδύναμους ανθρώπους, οι εκφοβισμένοι, οι τραυματίες από τα τάγματα εφόδων και οι νεκροί από τα μαχαίρια τους με τα επαγγελματικά χτυπήματα, όλα αυτά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας σημάδεψαν αυτά τα χρόνια.

Για να θυμόμαστε ότι ο φασισμός δεν είναι κάτι παλιό και ξεχασμένο, δεν είναι κάτι που ανήκει στην Ιστορία, στο ’30 και στο ’40.

Για να μας παρακινεί να λέμε ξανά και ξανά “Δεν θα περάσει ο φασισμός”, κάθε φορά που σκέφτεται να συρθεί έξω από τους υπονόμους.

Με ειλικρινή αγωνία για την  ετυμηγορία σε μια δίκη-ορόσημο για τη σύγχρονη ιστορία μας, με την ελπίδα η καταδίκη της Χρυσής Αυγής να είναι συνολική και απόλυτη, ας γίνει το πέρασμα σε αυτήν την ημέρα με ίσως το ωραιότερο αντιφασιστικό τραγούδι. Δυναμικό και συγκινητικό, όπως ο ίδιος ο αντιφασισμός.