Πως να επιβιώσετε από την πανδημία : Μια mainstream καταγραφή του πως φτάσαμε στα εμβόλια
Mια χρήσιμη ταινία για τον ιστορικό του μέλλοντος που δεν προσφέρει τίποτα νέο στο θεατή.
Ομολογώ πως το να πηγαίνεις στην έναρξη του Φεστιβάλ και να βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ για την πανδημία και τα εμβόλια μετά από δύο χρόνια overdose Ματίνας Παγώνη είναι κάπως σαν αθώο βίτσιο. Παρακολούθησα βέβαια την τελευταία ταινία του Ντέιβιντ Φρανς παρακινημένος κυρίως από την προηγούμενη δουλειά του, το οσκαρικό Καλώς ήρθατε στην Τσετσενία, μια συγκλονιστική έρευνα για τα βασανιστήρια και την φρικτή καταπίεση που υπομένουν τα μέλη της LGTBQ+ κοινότητας στο Γκρόσνι της Τσετσενίας, από τον επιστήθιο συνεργάτη του Πούτιν στην περιοχή, τον Ραμζάν Καντίροφ. Μια έρευνα που η ουσία της αποκτά επιπλέον δυναμή χάρη στην πολεμική επικαιρότητα που ζούμε εδώ και αρκετές μέρες από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Ωστόσο οι προσδοκίες για μια ισάξια συνέχεια δεν ευοδώθηκαν ακριβώς από την τελευταία του ταινία, το Πως να Επιβιώσετε από μια Πανδημία. Η ταινία αποτελεί ένα χρονικό για το πως φτάσαμε μέσα σε χρόνο – ρεκόρ στην ιστορική στιγμή της ειδικής άδειας χρήσης των εμβολίων από τον FDA και στο πως η παγκόσμια κοινότητα – κυρίως η υπερανεπτυγμένη Δύση – χειρίστηκε τα δώρα της επιστήμης κυρίως προς όφελος της. Το πλάνο της ταινίας είναι σχετικά σαφές από την αρχή και ειλικρινές ως προς τις προθέσεις του. Ο Φρανς παίρνει θέση υπέρ της επιστήμης και της ορθολογικής αντίληψης του ανθρώπου, θέση που μοιάζει ως δεδομένη κατά τον 21ο αιώνα που ζούμε αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Με βασικό πρωταγωνιστή έναν δημοσιογράφο του περιοδικού Science φιλοδοξεί να σχολιάσει την ανεύθυνη θέση μέρους της πολιτικής ελιτ, την αγωνία και την ακεραιότητα των ομοσπονδιακών υγειονομικών αρχών των ΗΠΑ που έδωσαν πρώτες την ειδική άδεια κυκλοφορίας των εμβολίων ξεπερνώντας τα ψηφοθηρικά κριτήρια των πολιτικών, τον αγώνα ταχύτητας που έκαναν οι φαρμακευτικές εταιρίες για να φτάσουν στα εμβόλια, στον ανήθικο τρόπο που διαχειρίζονται τα εμβόλια οι δυτικές πλούσιες χώρες έναντι των φτωχών χωρών της Αφρικής και επιπλέον τον αγώνα των απλών πολιτών στις φτωχές γειτονιές της Αμερικής και του υπόλοιπου κόσμου να επιβιώσουν μέσα στην κόλαση της πανδημίας.
Όλα αυτά η ταινία τα κάνει ακολουθώντας μια ευχάριστη, πολύ στρωτή, γραμμική, ακαδημαϊκή αφήγηση που καλύπτει χρονικά σε ικανοποιητικό βαθμό σε ότι αφορά το θέμα της τα δύο προηγούμενα χρόνια της πανδημίας, κυρίως στην Αμερική. Και εκεί τελειώνει δυστυχώς. Οι ελλείψεις της πέρα από αυτή την mainstream διάθεση κάλυψης των γεγονότων είναι εμφανείς και οι προβληματισμοί που σου αφήνει μετά από αυτό το overdose πανδημίας που ζήσαμε δείχνουν να μην καλύπτουν τις προσδοκίες σου. Είναι σεβαστή η επιλογή να εστιάσει στην επιστημονική κοινότητα και στην λογική αγωνία της για το αποτέλεσμα των εμβολίων ωστόσο αυτό δεν της επιτρέπει να ασχοληθεί ουσιαστικά με τα επιμέρους θέματα. Καλύπτει λοιπόν αυτά τα παράλληλα θέματα με επιφανειακό τρόπο.
Έτσι χάνει την ευκαιρία πχ να σταθεί σχολιαστικά με προφανή ζητήματα όπως την καταστροφική επίδραση της alt-right τραμπικής εξουσίας στην διαχείριση της πανδημίας και των εμβολίων και η ώθηση που έδωσε στο παγκόσμιο αντιεμβολιαστικό κίνημα ή στον προβληματικό τρόπο που διαδόθηκαν τα εμβόλια ακόμη και στις δυτικές χώρες που δεν έκαναν καμία σοβαρή προσπάθεια ενημέρωσης των πολιτών. Αυτά προτιμάει απλώς να περιοριστεί στο να τα καταγράψει ως παράλληλη εξέλιξη δίπλα στο κυρίως ζητούμενο που είναι τα ίδια τα εμβόλια και η αγωνία των επιστημόνων για αυτά.
Εν κατακλείδι έχουμε μια χρήσιμη ταινία για τον ιστορικό του μέλλοντος για τον τρόπο που η επιστημονική κοινότητα (και οι πολιτικοί εν μέρει) διαχειρίστηκαν τα εμβόλια αλλά χωρίς να εμβαθύνει περαιτέρω σε επιμέρους καίρια ζητήματα που έπαιξαν επίσης σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της διαχείρισης της πανδημίας και της διάδοσης των εμβολίων.
