Πού βρίσκεται η αλήθεια…

Υπάρχει μια συνεχής- σε βαθμός εκφόβισης- παραίνεση για χρήση μάσκας και γενικότερα της τήρησης των μέτρων ασφάλειας δημόσιας υγιεινής. Που εστιάζουν στην ατομική ευθύνη. Αφαιρώντας κομματάκι την κρατική- κυβερνητική παρέμβαση και λήψη μέτρων. Βολεύει αυτό. Αφήνουμε την οικονομία να λειτουργήσει, αφήνουμε τους πολίτες να αναλάβουν την ευθύνη της υγείας τους. Οκ. Παλιό αυτό το δόγμα. «Laisser faire, laisser passer».

Όμως

Υπάρχει και μια εντεινόμενη εκστρατεία αντίδρασης- παγκόσμια- που στηρίζεται από τη μια σε ομάδες που πιστεύουν στη θεωρία συνομωσίας αλλά και από την άλλη στις αναρχο- ελευθεριακές απόψεις, που αντιτίθενται στον περιορισμό, τις αποστάσεις, τη στέρηση της επαφής, τη μάσκα…

Τάσσομαι περισσότερο με τους δεύτερους λόγω συμπάθειας, συγγένειας …«ιδεολογικής ιδιοσυγκρασίας» αλλά στην ουσία με κανέναν.

Υπάρχει και μια επιπλέον εκτίμηση, ότι ο ιός είναι «εξασθενημένος», γι’ αυτό και παρά τη μεγάλη διασπορά οι περισσότεροι είναι ασυμπτωματικοί και βεβαίως οι θάνατοι πολύ λίγοι (στη χώρα μας). Όλα δεκτά… Κυρίως η άρνηση.

Πάντως, εντέλει, τάσσομαι με τα μέτρα που προτείνει η Πολιτεία.

Για τους νέους, ίσως είναι πολύ απλό, είναι κάτι που δεν τους νοιάζει. Ποιος νοιάζεται αν θα αρρωστήσει, πόσο περισσότερο αν θα πεθάνει στα 19, στα 25, στα 30… Η ζωή είναι ένα πιώμα που δεν το χορταίνεις, οι μέρες κι οι νύχτες είναι συνεχόμενες χαρές, το ρίσκο είναι μια γοητεία, το άγνωστο η συνέχεια, η ένταση είναι κανονικότητα.

Για μας, που μεγαλώσαμε χρόνια και χρόνια σε μια αντίθεση με το καθεστώς- το κάθε καθεστώς, αν το εννοείς, – είναι απλό να αρνιόμαστε ή και να χλευάζουμε τις κυβερνητικές οδηγίες. Είναι από τις σπάνιες φορές που συμφωνώ με τα μέτρα καθώς μάλλον η ηλικία αλλά και η κατάσταση υγείας, όχι μόνο η δική μου αλλά και των δικών μου ανθρώπων, με καλεί να ανησυχώ. Άνθρωποι φίλοι, με ΧΑΠ, με καρδιακά, με αυτοάνοσα, με διαβήτη, παχύσαρκοι, καπνιστές, πότες, είναι οι φίλοι μου και οι αγαπημένοι μου, λίγοι είναι οι τσεκαρισμένα υγιείς και λεπτοκαμωμένοι κι αυτοί όμως μιας κάποιας πια, ηλικίας.

Είναι αυτοί που επίσης, κάποτε λάτρεψαν και κυνήγησαν τη ζωή, όπως οι σημερινοί νέοι, ίσως όχι τόσο με τα ίδια μέσα κι ίδιες ανέσεις, ερωτεύτηκαν, φιλήθηκαν, αγκαλιάστηκαν πιο σφιχτά και μοναδικά απ΄ όσο ίσως ποτέ ως τότε…

Να επανέλθω, ας τηρήσουμε τα ατομικά μέτρα κι ας οργανώσουμε τις αντιρρήσεις μας επίσης. Στο Διαδίκτυο, καθώς ΜΜΕ ελάχιστα πια τις αναφέρουν δεν ξέρω πού θα βρούμε πιο «κυβερνητικό Τύπο» από το σήμερα, μόνο σε Χούντες βρίσκεις…

Μην μπερδευόμαστε, δεν αφορά η αποδοχή της τήρησης των μέτρων και αποδοχή της κυβερνητικής πολιτικής, στην οποία έχω μύρια όσα αντίθετα να πω, από τον κόσμο του επιχειρείν ως εκείνο τον πιο χτυπημένο του πολιτισμού και των τεχνών.

Και

Βεβαίως όλοι κάποτε θα πεθάνουμε. Θα επιθυμούσα ωστόσο, είτε έναν πιο συγκλονιστικό είτε έναν πιο ένδοξο θάνατο και όχι αυτόν από την Covid- 19.