Πρόσωπα…αλλιώς: Άνια Βουλούδη
Απαντά στο ερωτηματολόγιο Στανισλάφσκι.
Εικόνες – συνέντευξη – σύλληψη ιδέας: Νόπη Ράντη
Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) | Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου.
(Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, πού είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).
-Ποιος είσαι;
Είμαι η Άνια. Είμαι η Θεσσαλονίκη κι η Άνω Τούμπα εκ γενετής, η Ανατολική Ρωμυλία και η Γιάμπολη, τα Τρίκαλα Ημαθίας, τα Τρίκαλα Θεσσαλίας, η οδός Ολύμπου κι η Πλατεία Δικαστηρίων έπειτα, πάντα θα είμαι και η Κρήτη, βαφτισμένη Ιωάννα, τριαντατριών ετών τον Αύγουστο.
-Που είσαι;
Είμαι πια στην οδό Καραολή και Δημητρίου των Κυπρίων, πρώην Διοικητηρίου, πάντα στη Θεσσαλονίκη, λίγο πιο κάτω από το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης και λίγο πάνω από την Εγνατία, σε ένα σπίτι που κατοικώ μονάχα δυο βδομάδες, λέω πως είμαι σε ένα κτίριο νεοκλασικό αλλά ίσως και να είναι αρτ ντεκό, είμαι εδώ και κάθομαι και γράφω τις απαντήσεις μου στις ερωτήσεις του Στανισλάβσκι διερωτώμενη αν ξέρω τι λέω και αν ξέρει κανείς ποιος πραγματικά είναι, πού και γιατί, είμαι όμως κοντά στο αγαπημένο μου εστιατόριο, τη Γιαννούλα, είμαι κοντά στο σπίτι του Γιώργου Ιωάννου και σε ωραίους κινηματογράφους, είμαι κοντά στο Επταπύργιο και στην Άνω Πόλη, κοντά στη θάλασσα, στην Περαία και σε χωριά, είμαι δίπλα στα παλιατζίδικα της Τοσίτσα και του Φειδία και όλα αυτά είναι παρήγορα πράγματα.
-Τι κάνεις;
Κάνω φωτογραφίες, κάνω ποιήματα, κάνω συλλογή πραγμάτων, μεγάλους περιπάτους και αγροτικές δουλειές, αστεία, μουρμούρισμα τραγουδιών κατά το μαγείρεμα, φροντίδα ενός γέρου σκύλου, παρατήρηση ανθρώπων και κρυφοκοίταγμα μέσα σε σπίτια, κάνω βίντεο και μαγνητοφωνήσεις, ραδιόφωνο μια-δυο φορές, γράψιμο και αποστολή γραμμάτων σε μακρινούς φίλους με μεγάλη προσμονή για την απάντησή τους, κάνω γλέντια κάπου κάπου, κάνω ένα πολύ ωραίο κόλπο με το χέρι μου και ένα μονάχα λαστιχάκι, κάνω αποξήρανση λουλουδιών μέσα στην πρέσα μου και φυτολόγια, το πρωί κάνω τη δουλειά του πολιτικού μηχανικού, κάνω ωραίες μπάμιες, αναδρομές, εκδρομές μέσα κι έξω από το σπίτι, κάνω ζημιές, μαστορέματα και βαριά κουβαλήματα, μια φορά έκανα ένα πλεχτό κασκόλ και μια περίοδο στη Γερμανία έκανα ντελίβερι, έκανα επίσης όταν ήμουνα μικρή μια μεγάλη συλλογή κλεμμένων σημάτων από αυτοκίνητα και τα έκρυβα κάτω από το κρεβάτι μα ύστερα τα βαρέθηκα και τα πέταξα. Κάνω μεγάλη χαρά όταν καταλαβαίνω πως δεν μισώ τίποτε και κανέναν, όπως κι όταν αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω παράπονο από εμένα. Κάνω μια ζωή που θέλω να φτάσω να πω πως ήταν άξια να τη ζει κανείς κι ωραία.
-Τι θέλεις;
Θέλω ηρεμία, θέλω διαύγεια, ψυχραιμία και γνώση, θέλω να σταματήσει όλη η βιασύνη, θέλω ανεξαρτησία και σωματική δύναμη, να τραγουδάω και να χορεύω και να μη φοβάμαι τίποτα, θέλω ύστερα να μεγαλώσω κι επιτέλους να κάθομαι αμετανόητη για αυτή μου την απραξία, μην έχοντας τι άλλο πια να κάνω.
-Εάν…….θα…..
Αν δεν άκουγα ποτέ τον Ορφέα Περίδη, δεν πήγαινα να ζήσω στο Μόναχο ή στο Ρέθυμνο, αν δεν είχα δει τις ταινίες του Νίκου Νικολαΐδη κι αν δεν πίστευα στον Τζον Κασσαβέτη και στη συνεχή ροή της αγάπης, αν δεν δούλευα στα μπαρ κι αν δεν είχα γνωρίσει τον Μιχάλη Σιγανίδη όταν γύρισα σε αυτήν την πόλη, αν δεν είχα ποτέ ταχυδρομήσει έναν φάκελο με ποιήματα στους Αντίποδες, αν ο πατέρας μου δεν ήταν νοσταλγικός και καταγραφικός κι αν δεν του έμοιαζα, αν δεν είχα τολμήσει πριν δεκατρία χρόνια να πάρω δάνειο από την τράπεζα για να αγοράσω μια φωτογραφική μηχανή, αν δεν είχα δει ή ακούσει ποτέ τα έργα του Cy Twombly, του Robbie Basho, του Todd Fisher, του Jean Genet και της Λένας Πλάτωνος, αν είχα καλή μνήμη και θυμόμουν κι άλλα, αν είχα κάνει οτιδήποτε διαφορετικά από ό,τι το έκανα, θα ήταν αδύνατο να πω πως αντέχω και αγαπώ τη ζωή.
Η Άνια Βουλούδη γεννήθηκε το 1987 στη Θεσσαλονίκη όπου ζει και εργάζεται ως Πολιτικός Μηχανικός. Τον Νοέμβριο του 2018 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή «Η πλατεία ως μια βέβαιη κατάληξη» από τις εκδόσεις Αντίποδες, με την προβολή της ομώνυμης, μικρού μήκους ταινίας της να προβάλλεται κατά την παρουσίαση του βιβλίου στο MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών. Σε συνεργασία με το Void εξέδωσε τα φωτογραφικά zines “Geduld ist eine Kartoffel” (2016) και “How to run away from Wuppertal” (2017). Τον Ιανουάριο του 2018 δημιούργησε τη σειρά “Diaries”, η οποία μέχρι σήμερα αριθμεί 4 χειροποίητα τεύχη. Είναι συνεκδότρια του περιοδικού εντύπου «φούιτ», που είναι αφιερωμένο στη λογοτεχνία και στην τέχνη και διανέμεται δωρεάν ανά την Ελλάδα. Το 2014 σχεδίασε τον δίσκο του μουσικού Μιχάλη Σιγανίδη «97%». Η τελευταία της ατομική έκθεση “Seymour”, τον Μάρτιο του 2018, εγκαινίασε τον εκθεσιακό χώρο “The Room” στη Θεσσαλονίκη.
aniavouloudi.com instagram.com/aniavouloudi aniavouloudi.tumblr.com
