Πρόσωπα αλλιώς: Χάρης Πεχλιβανίδης
Απαντά στο ερωτηματολόγιο Στανισλάφσκι.
Εικόνες – συνέντευξη – σύλληψη ιδέας: Νόπη Ράντη
Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) | Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου.
(Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, πού είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).
-Ποιος είσαι;
Αν δεν ορίζουμε τους εαυτούς μας από τις γενικότερες ή ειδικότερες επιλογές μας στην ζωή, από τον τρόπο που επιλέγουμε να εργαζόμαστε και από την ίδια την εργασία μας, από τα όνειρα που κάνουμε, από την κοινωνική μας τάξη ή την πολιτική μας ταυτότητα τότε, είμαι ο Χάρης. Αλλά το όνομα από μόνο του προφανώς και δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από την επιλογή που έγινε γι’αυτό από τους γονείς μου.
Οπότε …
-Που είσαι;
Είμαι εκεί που είμαι καλά, ευτυχής. Έρχεται κάποτε η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι αυτό έχει την μεγαλύτερη αξία. Επίσης το “μέρος που νιώθω καλά” στοιχειοθετείται με όρους εντελώς πραγματικούς και πρακτικούς. Προσωπικά, ορίζω το τόπο ευτυχίας ως τον πιο ρεαλιστικό τόπο που μπορεί να υπάρξει. Εκείνον δηλαδή όπου: αισθάνεσαι δημιουργικός, η οξυδέρκεια σου βρίσκεται σε συνεχή επαγρύπνηση, δέχεσαι να αισθανθείς την κάθε στιγμή με ό,τι φορτίο αυτή φέρει, εκεί όπου σου λείπουν πράγματα -όχι υλικά- και μάχεσαι να τα κατακτήσεις με την έκβαση να είναι αβέβαιη. Τέλος, ο τόπος “ευτυχίας” -άρα οι άνθρωποι- είναι εκεί όπου η λέξη ανθρωπιά βρίσκει συνεχώς νέα νοήματα ακολουθώντας την ροή των καταστάσεων και δεν εξαλείφεται μέσα στον αδηφάγο μηχανισμό της παραγωγής και της αδιαφορίας. Προς το παρόν, η Θεσσαλονίκη είναι το μέρος που επιλέγω να ζω. Η πόλη από μόνη της δεν σημαίνει τίποτα, εμείς κάνουμε την πόλη και για την συγκεκριμένη έχουμε αρκετή δουλειά ακόμα.
-Τι κάνεις;
Είμαι σκηνοθέτης και ηθοποιός άρα προσπαθώ να επιβιώσω, όπως πολλοί συνάδελφοι μου, δουλεύοντας στο θέατρο. Κρατάω δυνάμεις για να υπομείνω τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχεται ο κλάδος μου. Απλά χρειάζεται να καταλάβει και όλος ο άλλος κόσμος ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς τέχνη – δεν υπήρξε ιστορικά τέτοια- και στην Τέχνη εργάζονται κάποιοι άνθρωποι που έχουν τις ίδιες καθημερινές ανάγκες με όλους του άλλους. Είμαστε επαγγελματίες δηλαδή έχουμε εξειδικευτεί σε κάτι συγκεκριμένο, το έχουμε σπουδάσει, έχουμε επενδύσει χρόνο και χρήμα. Πάραυτα, οι καλλιτέχνες στην περίοδο των άριστων θεωρούμαστε αχρείαστοι. Δεν θα τους βγει σε καλό αυτό.
Από την άλλη, μέσα στο έρεβος που βιώνουμε δεν σταματώ να επεξεργάζομαι ιδέες, συνεργασίες με καλλιτέχνες και να οραματίζομαι καινούργιες παραστάσεις, ασχέτως αν θα γίνουν ή όχι. Δεν λένε ότι τα όνειρα είναι τζάμπα.
-Τι θέλεις;
Θα ήταν πολύ τετριμμένο να πω ότι θέλω να ζω σε μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία. Ας μην το θέσω έτσι. Ας επικεντρωθούμε στον άνθρωπο και όχι στους θεσμούς γιατί έτσι και αλλιώς ο πρώτος δημιουργεί το δεύτερο. Άρα θέλω να σταματήσουν : η βλακεία, η ασημαντότητα, η φαιδρότητα, ο κρυψινισμός, η έλλειψη παιδείας, η αισχρότητα, η αδιαφορία και ο φόβος να χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό τους συνανθρώπους μας σήμερα. Ο φασισμός, ή ξενοφοβία, ο μικροαστισμός, η βία κατά του πιο αδύναμου θεωρώ ότι είναι παιδιά των παραπάνω. Ας αντιστρέψουμε λοιπόν την εξίσωση και θα βγάλουμε – ενδεχομένως- ένα πιο υγιές αποτέλεσμα. Απλά πράγματα.
-Εάν…θα…
Εάν ήμουν ο covid-19 θα εξαφανιζόμουν. Ή αν ήμουν ψυχίατρος θα έβαζα σε αναγκαστική παρακολούθηση όλους τους κυβερνώντες μας.
Selfie
