Πρόσωπα… αλλιώς: Μαρία Κοκορότσκου
Απαντά στο ερωτηματολόγιο Στανισλάφσκι.
Εικόνες – συνέντευξη – σύλληψη ιδέας: Νόπη Ράντη
Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) | Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου.
(Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, πού είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).
-Ποιος είσαι;
Αναρωτιέμαι… Για τους γονείς μου είμαι ακόμα το παιδί τους, για τον σύντροφό μου είμαι η σταθερά του, για τις ανιψιές μου είμαι η καλύτερη θεία του κόσμου, για τους φίλους μου είμαι η «Κοκό», για όσους δεν με συμπαθούν από ενοχλητική έως κακιά. Πολλές φορές αυτό που βλέπουν οι άλλοι σ’ εμένα κι αυτό που βλέπω εγώ στον καθρέφτη δεν συναντιούνται. Οπότε, αν και είμαι 47, δεν μπορώ να απαντήσω ακόμη με σιγουριά.
-Που είσαι;
Τον περισσότερο καιρό είμαι στο MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης στην Α προβλήτα στο λιμάνι. Όταν θέλω να πάρω μικρές ανάσες από τη δουλειά κοιτάζω τη θάλασσα και ταξιδεύω με τη σκέψη μου κοντά σε ανθρώπους που αγαπώ και μου λείπουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με το σώμα κατέχω γεωγραφικά ένα σημείο στον χάρτη και με το μυαλό βρίσκομαι διαρκώς κάπου αλλού.
-Τι κάνεις;
Σχεδιάζω, συντονίζω και υλοποιώ εκπαιδευτικά προγράμματα και δράσεις για μικρούς και μεγάλους. Παίζω θέατρο στο μουσείο με τα παιδιά και τους εφήβους και μαθαίνω μαζί τους τον κόσμο κάθε μέρα από την αρχή. Βοηθώ τους επισκέπτες, ανεξαρτήτως ηλικίας, να βλέπουν την τέχνη και κατ΄ επέκταση τη ζωή με καθαρό βλέμμα και ανοιχτή ψυχή. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο γιατί σε μια εποχή που υπάρχει γύρω μας τόση κατήφεια και τόση δυσκολία έχω τη δυνατότητα να δίνω και να παίρνω χαρά και μάλιστα να πληρώνομαι γι’ αυτό. Εδώ κι ενάμιση χρόνο περίπου μου έχει ανατεθεί η θέση της αναπληρώτριας διευθύντριας, ένας κόντρα ρόλος για εμένα, που ωστόσο μου έδωσε το προνόμιο να φροντίζω το μουσείο και τους ανθρώπους του, καθώς και την ευκαιρία να παρατηρώ τον κόσμο από μια άλλη εξίσου ενδιαφέρουσα οπτική και συγχρόνως να κάνω σκληρή αυτοκριτική περιμένοντας να παραδώσω τη σκυτάλη στην/στον επόμενη/ο.
-Τι θέλεις;
Θέλω να μάθω στους ανθρώπους να βλέπουν και όχι μόνο να κοιτάζουν. Θέλω να επιστρέψουν πίσω όλες οι αγκαλιές, οι χειραψίες και τα φιλιά που στερηθήκαμε λόγω πανδημίας. Θέλω λιγότερες τηλεσυναντήσεις και περισσότερη τηλεπάθεια μεταξύ μας. Θέλω να ζω την κάθε στιγμή με τα μάτια ανοιχτά και τις αισθήσεις ανόθευτες. Θέλω φεύγοντας από τη ζωή αυτή να μην έχω αφήσει εκκρεμότητες και ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
-Εάν…….θα…..
Εάν είχα ένα μαγικό ραβδί θα άγγιζα με αυτό κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και θα τον έφερνα σε επαφή με τα συναισθήματά του, θα τον έκανα να αγαπήσει τον εαυτό του. Αν είμαστε ευγενικοί με εμάς μπορούμε να είμαστε και με τους άλλους. Πιστεύω, με παιδική αφέλεια όπως λένε όσοι μ’ αγαπούν, ότι μόνο αν ακουμπήσουμε την ψυχή μας σε μάτια, χείλη και αγκαλιές θα αλλάξουμε τον κόσμο.
Selfie:
Η Μαρία Κοκορότσκου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Κατερίνη. Σπούδασε, μεταξύ άλλων, μουσειολογία και θέατρο και εργάζεται στο MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Την απασχολεί η βραδύτητα του βλέμματος ως τρόπος απόλαυσης των έργων τέχνης και η χρήση του θεάτρου και του δράματος ως μέσο ανάπτυξης της οπτικής παιδείας στα μουσεία.
