Πρωτοχρονιά στου θείου Σταύρου

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Για τα Χριστούγεννα δεν έχουμε κανονίσει ακόμα αλλά φέτος θα πάμε να κάνουμε ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς στου θείου του Σταύρου. Κάθε χρόνο κάνουμε ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς στου θείου του Σταύρου.

Ο θείος ο Σταύρος είναι προσεκτικός. Είναι και απόστρατος στρατηγός του στρατού ξηράς και τα λέει τσεκουράτα. Τον εχθρό δεν το φοβήθηκε ποτέ αλλά τον κορωνοϊό τον τρέμει. Είναι και ευπαθής ομάδα, βλέπεις…

Μας διεμήνυσε, λοιπόν, ότι δεν θα μας δεχτεί αν δεν παρουσιάσουμε αρνητικό τεστ 72 ωρών. Του είπαμε ότι αυτό είναι κάπως δύσκολο και το κόστος μεγάλο, τέτοιο που θα μας συνέφερε να παραγγείλουμε delivery από τη Μεγάλη Βρετανία με τον μετρ μαζί, παρά να φάμε την κοτόσουπα και τους, ομολογουμένως εξαιρετικούς, λαχανοντολμάδες της θείας τη Σμαράγδας με την ποντιακή τη συνταγή.

Το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε και αποφάσισε να συμβιβαστεί με αρνητικό ράπιντ τεστ. Αλλά μέχρι εκεί. Άλλη έκπτωση στην ασφάλεια δεν κάνει. Τι να κάνουμε και εμείς, βρήκαμε κάτι προσφορές από το ίντερνετ για ράπιντ τεστ, τρία συν ένα δώρο, και έτσι ελπίζουμε ότι θα πάμε αρνητικοί με πτυχίο στον ρεβεγιόν του θείου του Σταύρου.

Η θεία η Σμαράγδα, πήρε προχθές τηλέφωνο κομπιάζοντας και μας είπε ότι «εντάξει με τα ράμπιτ(sic) το τεστ του Σταύρου, αλλά ούτε εκείνη ούτε ο Στρατηγός έχουν πατήσει με παπούτσια μέσα στο σπίτι, από τότε που άρχισε αυτό το κακό με τον ιό. Να μην το χαλάσουμε τώρα, για ένα βραδάκι. Μεταξύ μας θα είμαστε».

Εμένα δε με πολυνοιάζει, να φοράω και παντόφλες με το κουστούμι, αλλά σκέφτηκα τις γυναίκες της οικογένειας, με τα καλά φορέματα και τα καλτσόν, να φορούν αντί για γόβες, παντούφλες με αρκουδάκια, «στην πιο λαμπερή νύχτα του χρόνου». Αυτό δεν το θέλει ο Θεός του ίνσταγκραμ (που να βγάλεις στόρυ με αρκουδάκια στα πόδια;), ούτε του GNTM, ούτε καν του άλλου που ψωνίζουν.

Το παζάρεψα λίγο με τη θεία, (ρε θεία λυπήσουμε θα φάω ξύλο χρονιάρες μέρες) και εκείνη έδειξε, ευτυχώς, κατανόηση και τελικά συμφωνήσαμε στο ότι όποιος θέλει να μπει στο σπίτι με παπούτσια, θα πρέπει να τους βάλει ποδονάρια, σαν αυτά που φορούν οι χειρουργοί στα χειρουργεία. Όποιος φοβάται τις γλίστρες και τις βούτες που θα φάει με αυτά, θα πρέπει να καθαρίσει τα παπούτσια από κάτω «πολύ σχολαστικά» με χλωρίνη ή με πανάκια αντισηπτικού πριν μπει στο σπίτι. Διαφορετικά κάλτσες ή παντούφλες. Η θεία Σμαράγδα δεν ήταν ψυχούλα σαν τον στρατηγό για να την τουμπάρεις ή να παζαρέψεις. Ο λόγος της στο σπίτι είναι νόμος.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Για την ώρα και για να έχουμε τη χαρά να αλλάξουμε τον χρόνο στου θείου Σταύρου, θα πρέπει να κάνουμε «ράμπιντ» τεστ και να φοράμε ποδονάρια ή παντούφλες ή να πλύνουμε τις σόλες των παπουτσιών μας «πολύ σχολαστικά». Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να παραβούμε τους νόμους. Έτσι η λίστα των συμμετεχόντων στη γιορτή, θα περιοριστεί σε όσους προβλέπουν οι εντολές της κυβέρνησης και των γιατρών. Εννιά άτομα από δύο οικογένειες. Τέσσερεις εμείς και πέντε αυτοί. Ο θείος ο Σταύρος και η θεία η Σμαράγδα, φιλοξενούν από την αρχή του χρόνου την κόρη τους την Ελένη με τον γαμπρό τους τον Κώστα και τον εγγονό τους τον Σταυράκη. Τα παιδιά χτίζουν καινούργιο σπίτι, μεζονέτα στην Πυλαία που την πήραν «από τα σχέδια», πούλησαν το παλιό τους διαμέρισμα, ξεσπιτώθηκαν αλλά ο εργολάβος αργεί να παραδώσει. Τους βγήκε και ο ιός και όλα πήγαν πίσω και έγινε η μετακόμιση κινητή εορτή και φιλοξενούνται, και θα φιλοξενούνται για ο Θεός ξέρει για πόσο καιρό ακόμα, στο σπίτι των παππούδων.

Συνήθως τα ρεβεγιόν, στου στρατηγού, δεν κρατάνε πολύ. Όλοι έχουν μεγαλώσει και έχουν βαρύνει. Ένα καλό φαγητό, από τα χέρια της χρυσοχέρας θείας, πριν να αλλάξει ο χρόνος. Αλλαγή χρόνου, με σαμπάνια Cair, βασιλόπιτα και τηλεοπτική σύνδεση με την πλατεία Συντάγματος για την απαραίτητη αντίστροφη μέτρηση, λίγη τριανταμία μετά «για το καλό του χρόνου» και νωρίς «καληνύχτα» γιατί το άλλο πρωί ο στρατηγός θέλει να πάει και στη δοξολογία. Μπορεί να μη φοράει πλέον τη μεγάλη στολή, αλλά τις παραδόσεις τις κρατάει. Φέτος τα πράγματα θα είναι κάπως διαφορετικά. Η κυκλοφορία σταματάει στις δέκα το βράδυ. Μετά μπορεί να μην έχει συσκότιση, όπως στην κατοχή, αλλά καλό είναι να μη σε βρουν τα περίπολα στον δρόμο και μπλέξεις με τον Χαρδαλιά. Είπαμε στη θεία ότι θα είναι λίγο δύσκολα φέτος και μήπως να καθόμασταν ο καθένας στο σπίτι του και από του χρόνου πάλι, καλά να είμαστε, βλέπουμε. Δεν σήκωνε κουβέντα. «Η οικογένεια μας, δε φοβήθηκε τους Γερμανούς και θα φοβηθεί τον Χαρδαλιά; Όλοι μαζί θα γιορτάσουμε και μετά στρωματσάδα, όπως κάναμε στο χωριό. Τι πάθαμε, δηλαδή, τόσα χρόνια. Άσε που θα έχει και την πλάκα του. Το πρωί θα σας κάνω λαλαγγίτες να φάμε με το καφέ και άσε τον στρατηγό να πάει στη δοξολογία». Στρωματσάδα; Στρωματσάδα και λαλαγγίτες. YOLO! Προσαρμοζόμαστε. Τελικά δεν θα τα γλυτώσουμε τα αρκουδάκια στις παντόφλες, ό,τι και να γίνει.

«Τι να σας φέρουμε βρε θεία;». «Τίποτα να μη φέρετε. Ξένοι είμαστε; Από όλα έχουμε, δόξα τω Θεώ». «Δεν είπα ότι δεν έχετε, αλλά δεν ερχόμαστε γιορτή με άδεια χέρια. Λοιπόν θα σας φέρουμε μελομαρκάρονα και κουραμπιέδες, από τα χεράκια της καλής μου. Θα φέρουμε και μια βασιλόπιτα. Δεν φτιάχνουμε εμείς, αλλά έχω ένα φίλο φούρναρη που τις κάνες καταπληκτικές. Γλυκό μην κάνεις. Θα φέρουμε εκείνη την τούρτα με την πικρή τη σοκολάτα, που φάγαμε στα γενέθλια μου και σας άρεσε». «Πολλά πράγματα βρε παιδί μου». «Μια χαρά είναι. Θα δεις».

Ετοιμαζόμαστε, λοιπόν, για την «πιο λαμπερή νύχτα του χρόνου». Πήραμε τα «ράμπιτ» τεστ, του στρατηγού. Πήραμε ποδονάρια για τα παπούτσια. Θα παραγγείλω την τούρτα και τη βασιλόπιτα. Θα ετοιμάσουμε μια βαλίτσα, σε στυλ «απόδραση Σαββατοκύριακου». Θα πάρουμε και τα γλυκά, θα τα φορτώσουμε όλα στο αυτοκίνητο και ποιος μας πιάνει. Στρατηγέ μου, σου ερχόμαστε!