H πυραμίδα της ηθικής αυτουργίας στο θάνατο του Άλκη

Ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και την απώλεια της αποτελεί βασικό και κύριο χαρακτηριστικό για όποιον θέλει να ονομάζεται άνθρωπος.

Η υπόθεση που Άλκη ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά ολόκληρης της κοινωνίας, που παραμένει ευαίσθητη στην απώλεια κάθε ζωής και ιδιαίτερα όταν αυτή είναι ενός νέου όπως του Άλκη.

Σε αυτή την ελπιδοφόρα ομοφωνία και ομοψυχία που φωνάζει εδώ και μέρες “έως εδώ” υπάρχουν οι ηρωικές μορφές των γονιών του Άλκη που δαμάζουν τα ένστικτα μιας κοινωνίας που είναι έτοιμη να κατασπαράξει όποιον της υποδειχτεί ως ένοχος. Ξέρουν πως ο μόνος δρόμος για να διαφυλαχθεί η μνήμη του παιδιού τους είναι να τελειώσει το γαϊτανάκι της βίας και η υποκρισία.

Το κοινό ανυπομονεί για την αλήθεια και είναι έτοιμο να επικροτήσει κάθε κίνηση που ταΐζει αυτή την αδημονία. Ξέρει πως η αστυνομία που θα χειριστεί την υπόθεση που της δολοφονίας του Άλκη είναι η ίδια που έκανε 16 ώρες για να πάρει δείγμα από την καταγγέλλουσα ενός βιασμού πριν ένα μήνα.

Έχουμε εκπαιδευτεί πλέον να μην εμπιστευόμαστε (όχι άδικα) τις αρχές, αστυνομικές και δικαστικές και ξέρουν πως σε αυτή την υπόθεση τα περιθώρια της ανοχής είναι ελάχιστα ως ανύπαρκτα.

Σε αυτή την ομοψυχία της ελληνικής κοινωνίας και το ζήλο των αρχών πρέπει να προστεθούν οι μικρές παραφωνίες τις οποίες θα κρίνει το ελληνικό κοινό όταν θα συνέλθει από το σοκ, την οδύνη και το πένθος που έχει βυθιστεί.

Οι ελάχιστες αυτές παραφωνίες αφορούν έναν δικηγόρο που τυγχάνει και παράγοντας του ελληνικού ποδοσφαίρου για δυο και πλέον δεκαετίες. Η έλλειψη αναστοχασμού και αυτοκριτικής από το εν λόγω επαγγελματία των εντυπώσεων αποτελεί την καλύτερη απόδειξη πως η ψυχή του Άλκη δεν θα ησυχάσει αν εκτός από τους φυσικούς αυτουργούς της δολοφονίας του δεν καταδικαστούν έστω και στην συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας και οι ηθικοί αυτουργοί της βίας.

Όταν λέω ηθικοί αυτουργοί αναφέρομαι σε ΟΛΟΥΣ τους παράγοντες του επαγγελματικού Ελληνικού ποδοσφαίρου με πρώτους και καλύτερους τους προέδρους ΠΑΕ. Αυτοί είναι στην κορυφή μιας πυραμίδας της ηθικής αυτουργίας που συνεχίζει να χύνει μίσος στις ψυχές των Ελλήνων φιλάθλων και τους μεταμορφώνει σε οπαδούς και αγρίμια.

Ακολουθούν τα «οπαδικά ραδιόφωνα» και οι επαγγελματίες της αθλητικής δημοσιογραφίας που επίσης δεν βρήκαν να πουν κουβέντα για το ρόλο τους όλα αυτά τα χρόνια στο σκηνικό μίσους που δυναστεύει τις Κυριακές μας.

Σε αυτήν την πυραμίδα ηθικής αυτουργίας στοιβάζονται και οι πολιτικοί διαχειριστές του επαγγελματικού ποδοσφαίρου που μεροληπτούν με την μια ή την άλλη πλευρά χωρίς αιδώ και αίσθηση ευθύνης διαχρονικά.

Στη ίδια πυραμίδα δεν μπορεί να μην περιληφθούν οι επαγγελματίες που ζουν από το ποδόσφαιρο παράγοντες, διαιτητές, προπονητές, ποδοσφαιριστές κ.ο.κ. τους οποίους επίσης ακόμη δεν άκουσα να αναλαμβάνουν ένας μέρος της ευθύνης (μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία).

Επίσης δεν μπορώ να μη περιλάβω στην πυραμίδα της ηθικής αυτουργίας τη αστυνομία που αναζητά ένα ρόλο ρυθμιστή της σήψης και όχι ένα ρόλο αποτροπής της.

Στη βάση της πυραμίδας βάζω τους οργανωμένους οπαδούς των συνδέσμων που πλανεμένοι από τους παραπάνω αφήσαν τις ψυχές τους να γεμίσουν μίσος, όχι απλά για τον άλλο αλλά για τον ίδιο τους το εαυτό, γιατί αυτό που ζούμε από τη δεκαετία του 90 στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι πάνω από όλα αυτο-κατοστροφικό, καταστρέφει τις ψυχές μας, τις καρδιές μας και τις Κυριακές μας. Για πολλά χρόνια οι επαγγελματίες οπαδοί που αντλούν ισχύ, εξουσία και (συχνά) χρήματα από την ιδιότητα τους αυτή χρειάζονται στρατούς που θα αποδεικνύουν την ισχύ τους. Αυτοί οι στρατοί είναι φτιαγμένοι από μικρά παιδιά, «αλάνια» που ψάχνουν σε κάτι να πιστέψουν, να αποκτήσουν μια ταυτότητα, κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιστούν και να θυσιαστούν. Χάφτουν το παραμύθι και μεταμορφώνονται σε αγρίμια που μπορεί να σκοτώσουν. Μαθαίνουν να μαχαιρώνουν, να πληγώνουν και να πληγώνονται βάζοντας απέναντι άλλα παιδιά με τα οποία τίποτα δεν τους χωρίζει ή δεν θα έπρεπε να τα χωρίζει.

Έτσι ένα μεγάλο μέρος της θυμικής ενέργειας των νέων στην ελληνική κοινωνία απορροφάται από τα τσιμέντα στις κερκίδες, τις εκδρομές, τα τελετουργικά θανατερά ραντεβού, τις αγέλες που κυνηγούν θύματα. Βλέπουν τον εχθρό στον συμμαθητή, τον συμφοιτητή, τον φίλο και ξεχνάνε ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, ποιος τους στερεί το δικαίωμα να υπάρχουν με ένα τρόπο αξιοπρεπή.

Ξεχνάνε πως η ζωή είναι δώρο και δεν είναι κατάρα. Πως η νιότη είναι δύναμη αλλαγής του κόσμου και όχι καταστροφής του. Ξεχνάνε πως ο πραγματικός εχθρός είναι αυτοί που στοιβάζονται στην πυραμίδα της ηθικής αυτουργίας του θανάτου του Άλκη: ιδιοκτήτες, παράγοντες, δημοσιογράφοι, αρχές πολιτικές και αστυνομικές και επαγγελματίες έμποροι του οπαδισμού.

Δεν αθωώνω και δεν ανέχομαι την νοοτροπία και την αντικοινωνική δράση των χουλιγκάνων αλλά προσπαθώ να την καταλάβω και να δω ποιοι είναι αυτοί που κάνουν εύφορο το έδαφος για να ανθίσουν οι χουλιγκάνοι.

Και αν με ρωτήσετε αν θα ξεχώριζα κάποιους από όλους όσους προανάφερα θα έλεγα πως οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ (όλων των ΠΑΕ) θα πρέπει να κατηγορηθούν ως μια οργάνωση με εγκληματική συμπεριφορά όλα αυτά τα χρόνια. Εμπορεύονται ταυτότητα και οπαδισμό, πλουτίζουν με αντιπαράθεση και στήνουν στρατούς για να πιέζουν πολιτικούς, υπονομεύουν την κοινωνική ειρήνη και δηλητηριάζουν με μίσος το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τους νέους της.

Δείτε επίσης: