«Ο ράφτης» μας θύμισε πώς η ευτυχία βρίσκεται στα πιο περίεργα μονοπάτια

Η βραβευμένη Σόνια Λίζα Κέντερμαν με την καινούργια της ταινία «Ο ράφτης» μάς υπενθύμισε πώς μερικές φορές η προσωπική ευτυχία και η ολοκλήρωση ενός ανθρώπου βρίσκονται στα πιο περίεργα μονοπάτια της ζωής.

Ο Νίκος (Δημήτρης Ήμελλος) ένας άνθρωπος τελειομανής, «βγαλμένος» από μία άλλη εποχή ακολουθεί το επάγγελμα του πατέρα του, Θανάση (Θανάσης Παπαγεωργίου), θέλοντας να διατηρήσει το οικογενειακό τους ραφείο, με καλής ποιότητας υφάσματα, κοστούμια που θα ζήλευαν και οι Ιταλοί. Στην σημερινή Αθήνα, ο Νίκος γρήγορα καταλαβαίνει πώς η επιβίωση για αυτόν δεν είναι τόσο εύκολη. Μία νοσηλεία του πατέρα του και μία επίσκεψη στην τράπεζα για την κατάσχεση του ακινήτου θα τον κάνουν να σκεφτεί διαφορετικά.

Πώς μπορεί να έρθει σε επαφή με νέα πελατεία θα αναλογιστεί; Την απάντηση θα του την δώσει ένας πλανόδιος πωλητής με βιβλία. Ο Νίκος θα δημιουργήσει το δικό του φορητό ραφτάδικο με υλικά που βρήκε σε μία μάντρα, μία ρόδα ποδηλάτου, διάφορα κομμάτια ξύλου θα συνθέσουν την σανίδα σωτηρίας του.

Φυσικά τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα, οι λίγοι ενδιαφερόμενοι που προσεγγίζουν τον πάγκο του Νίκου, δεν θα θέλουν να ξοδέψουν μία περιουσία για ένα κοστούμι. Οι αποδοκιμασίες των γνωστών του θα τον αποθαρρύνουν. Ώσπου ένα τυχαίο πέρασμα με το φορητό ραφτάδικο του από μία γειτονιά, θα κεντρίσει το ενδιαφέρον μιας γυναίκας που έπλενε ένα μπαλκόνι, «Νυφικά ράβεις;» Ίσως η πιο κομβική στιγμή για τον Νίκο σε όλη την ταινία. Για λίγα δευτερόλεπτα τον βλέπουμε να ταλαντεύεται, να αναλογίζεται την κατάσταση, σαν να πολεμάει ο συντηρητικός Νίκος την ιδέα της αλλαγής. «Ναι, μπορώ να ράψω νυφικό». Τα πατρόν για τα παντελόνια, τα γιλέκα και τα κοστούμια αυστηρής γραμμής ξεκρεμάστηκαν από το ραφείο, μεγάλες φούστες, τούλια και μεταξωτά υφάσματα έδωσαν έναν νέο αέρα στο ραφείο. Η γειτόνισσα του Νίκου, Όλγα (Ταμίλα Κουλίεβα) μαζί με την μικρή της κόρη, Βικτόρια (Δάφνη Μιχοπούλου) θα σταθούν στον ίδιο, ράβοντας, κάνοντας τον ντελάλη στις λαϊκές για να προσελκύσουν πελάτες.

Η αλήθεια είναι πώς είχα καιρό να απολαύσω τόσο πολύ μία ταινία. Να αγαπήσω τόσο πολύ έναν χαρακτήρα. Μέσα από την ταινία «Ο ράφτης» η Κέντερμαν, ίσως μας πέρασε το πιο σημαντικό μήνυμα, μας υπενθύμισε πώς η ζωή είναι απρόβλεπτη και εκεί κρύβεται η μαγεία. Όταν όλα φαίνονται πώς καταρρέουν, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις, να αδράξεις την ευκαιρία ακόμα και αν όλοι σε αμφισβητούν και σε θεωρούν για τρελό. Γιατί η ευτυχία δεν είναι κάτι που έρχεται εύκολα και μας το θύμισε ο Νίκος.

Μέσα σε δύο ώρες το βλέμμα μου έμεινε προσκολλημένο προς την οθόνη του θερινού σινεμά, δεν χάζεψα καθόλου τον ξάστερο ουρανό που συνηθίζω να κάνω στις ταινίες. Στην αρχή προσπάθησα να δω αν η Ταμίλα Κουλίεβα, παρευρισκόμενη στην πρεμιέρα θα κοιτούσε το κοινό για τις εντυπώσεις, ένα χαμόγελο, ίσως να έψαχνε κάποιον ψίθυρο από μία παρέα. «Ο ράφτης» αρχίζει και ένα ταξίδι στην Αθήνα ξεκινάει, ένα ταξίδι μέσα από τα μάτια του Νίκου. Ενός ανθρώπου που από την αρχή της ταινίας τον συμπαθείς, παρατηρείς τις κινήσεις του, τον τρόπο που διαλέγει τις χρωματιστές καραμέλες μέσα από το στρογγυλό μεταλλικό κουτάκι, το νευρικό κούνημα του δεξιού ποδιού του όταν αγχώνονταν μιμούμενος την κίνηση που κάνεις για να λειτουργήσει μία παλιά ραπτομηχανή, την μανία να τραβήξει τις κλωστές από τα ρούχα ξένων. Ο Δημήτρης Ήμελλος θα σε κάνει να ταυτιστείς με τον πρωταγωνιστή όχι γιατί έχεις τις ίδιες ιδιοτροπίες αλλά γιατί γνωρίζεις ότι και εσύ φοβάσαι τις αλλαγές ακόμα και αν δεν το παραδέχεσαι, ότι έχεις την πλήρη επίγνωση όταν κάνεις συγκεκριμένες κινήσεις όταν αγχώνεσαι, από το στριφογύρισμα του δαχτυλιδιού στο χέρι μου, ως την έρμη την τούφα από τα μαλλιά μου που πάντα τριγυρνάω σε κυκλικές κινήσεις.

Ο Νίκος σε αυτό το ταξίδι για να βρει είχε μαζί του την Όλγα και την Βικτόρια, χαρακτήρες τόσο απλοϊκοί μα τόσο σημαντικοί. Όσο άκουγα την Όλγα να μαλώνει την κόρη της, Βικτόρια για τα μαθήματα της, τις τσαχπινιές της μικρής για τις προτιμήσεις της στο φαγητό ένιωθες ότι σου ήταν γνώριμοι. Άπλοι άνθρωποι, χωρίς το στοιχείο της υπερβολής για να σου βγάλουν γέλιο, σου παρουσίασαν οικείες καταστάσεις που πιθανότατα έχεις ζήσει μέσα στο σπίτι σου. Ίσως εκεί να κρύβεται η μεγαλύτερη επιτυχία της ταινίας, όση ώρα παρακολουθούσα ένιωθα ότι βρισκόμουν και εγώ στην θέση του Νίκου, δεν ήμουν απλή θεατής ήμουν εκεί δίπλα του, ανάμεσα στα υφάσματα να αναλογίζομαι τις ανησυχίες του, αυτός να κουνά το πόδι του μηχανικά και εγώ το δαχτυλίδι ψάχνοντας την έξοδο από το σκοτάδι.

Λίγα λόγια για την ταινία…

Ο 50χρονος Νίκος, ένας εκλεπτυσμένος ράφτης παλαιάς κοπής, πασχίζει να κρατήσει ζωντανό το φάντασμα της περασμένης και καλοντυμένης αριστοκρατίας του ’60. Όμως, όταν η τράπεζα απειλεί να κατάσχει το οικογενειακό ραφτάδικο και ο ηλικιωμένος πατέρας του νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, ο Νίκος παίρνει για πρώτη φορά τη ζωή στα χέρια του και βρίσκει έναν ανορθόδοξο τρόπο να φέρει την τέχνη του κοντά στους ανθρώπους του σήμερα. Μπορεί μια νύφη στα Καμίνια να γίνει η μούσα του αλαφροΐσκιωτου Ράφτη;

Σκηνοθεσία: Σόνια Λίζα Κέντερμαν Σενάριο: Σόνια Λίζα Κέντερμαν, Tracy Sunderland Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Ήμελλος, Ταμίλλα Κουλίεβα, Θανάσης Παπαγεωργίου, Στάθης Σταμουλακάτος, Δάφνη Μιχοπούλου

Διαβάστε επίσης:

Είδαμε την ταινία την οποία οι κριτικοί σου προτείνουν να μη δεις – Έχουν δίκιο ή όχι;