Ρωσικός Οιδίπους Τύραννος

Λέξεις: Σταύρος Ζαφειράκης

Αν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τη ματαιοδοξία ως μία από τις σημαντικότερες ανθρώπινες αδυναμίες, τότε ο Πούτιν είναι καλά βουτηγμένος μέσα στο βαρέλι της και το υγρό της απληστίας κυλάει και προκαλεί οργή και θυμό στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Τον εξώθησε η Δύση, θα ισχυριστούν κάποιοι. Γιατί προσάρτησε μαζικά και επικίνδυνα για τη Ρωσία όλες τις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Είναι μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα αυτή. Κάθε δημοκρατικός λαός έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για το μέλλον του, σε ποια πλευρά θα γείρει το σώμα του, ποια κατεύθυνση θα διαλέξει για να αποτάξει τις οποιεσδήποτε απαρχαιωμένες ιδεολογίες οι οποίες θεωρεί ότι αποτελούν εγκλωβισμό σε μία μη εξελίξιμη κατάσταση. Όχι, όμως! Ο Πούτιν δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει τη ροή των πραγμάτων να κυλήσει με φυσικό τρόπο. Ως νέος Οιδίποδας του Σοφοκλή, τυφλωμένος από την αλαζονεία του, θα χώσει βαθιά μέσα το χέρι του στο δοχείο του κόσμου, για να ανακατέψει το αόρατο υλικό και να αυτοπροσδιοριστεί ή να επαναπροσδιορίσει τη μοίρα της χώρας του.

Γιατί σε αυτό το σημείο θα ήταν εύλογο να διαχωριστεί το υπερφίαλο κεφάλι από το γήινο και κουρασμένο ρωσικό σώμα. Οι Ρώσοι είναι ένας ταλαιπωρημένος λαός, ο οποίος στις αρχές του εικοστού αιώνα δέχθηκε με βίαιο τρόπο την εισβολή του δυτικού πολιτισμού. Η ανάγκη για ατομική εξέλιξη και βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους, τους οδήγησε στη διάσπαση της μικρής κοινότητας, οπότε και χάθηκε απότομα το αίσθημα της κοινότητας και της ανθρωπιάς, μοντέλο πάνω στο οποίο ήταν δομημένη η κοινωνία στην περιφέρεια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και αποτελούσε τον πυρήνα της οικογένειας. Έτσι μετεξελίχθηκε η ζωή σε μια απρόσωπη δύσκολη καθημερινότητα. Παρομοίως με τον δυτικό κόσμο, χρειάστηκε να εντρυφήσουν στην τεχνολογία και να μετακομίσουν μαζικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, τύπου Μόσχας, να δουλεύουν πολλές ώρες, ώστε να αντεπεξέλθουν στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της ζωής που γεννάει ο δυτικός τρόπος ζωής. Και όλα αυτά μέσα από τη διάρκεια δύο παγκοσμίων πολέμων και της αποσταθεροποίησης του κομουνιστικού καθεστώτος, το οποίο σταδιακά έχασε τα θεμέλια του και γκρεμίστηκε ολοσχερώς. Κάποιες όμως αναχρονιστικές ιδεολογίες παρέμειναν, και φόρεσαν μάσκες για να διατηρηθούν στη ζωή και να εκκολαφθούν κάτω από τον μανδύα της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς δικαίου.

Ένα από αυτά τα μυαλά είναι και ο Πούτιν, ένας εκπαιδευμένος ψυχρός πράκτορας που με δυσκολία του ξεφεύγει κάποιο χαμόγελο, αλλά με πολύ μεγάλη ευκολία καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα με το πρόσχημα της εξολόθρευσης φασιστικών ταγμάτων και ομάδων νεοναζί. Θα τον πιστέψει κανείς; Δεν μοιάζει να ανησυχεί για αυτό. Έχει μία τρομακτική στρατιωτική μηχανή και αποφασίζει αυτοβούλως, μη δημοκρατικά, δίχως έλεος. Είναι άραγε ένας σώφρονας ανθρώπινος οργανισμός που θέλει να προστατεύσει τη χώρα του ή είναι ένας μεταγενέστερος δικτάτορας που με άλλους πέντε-έξι ολιγάρχες κολλητούς θέλουν να επιβάλουν και να αλλάξουν την μοίρα των κρατών;

Η αρχαία τραγωδία έχει αποδείξει ότι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Και το μένος των θεών για τις ύβρεις που διαπράχθηκαν, για τα σπίτια και τις ζωές που ξεριζώθηκαν θα είναι η ολοκληρωτική τιμωρία για τους επίδοξους «ρυθμιστές» της ανθρώπινης πραγματικότητας. Ίσως τότε θα είναι που ο Πούτιν θα κλειστεί σε ένα δωμάτιο του σπιτιού του, αναπάντεχα καταρρακωμένος από την εξέλιξη των γεγονότων και θα βγάλει τα μάτια του, όπως ο τραγικός ήρωας Οιδίποδας, γιατί δεν θα αντέχει να βλέπει το κακό που προκάλεσε στη χώρα του. Γιατί, χωρίς προσωπικό ήθος και σεβασμό, τόλμησε να τα βάλει με την τάξη και την ηθική όλου του κόσμου.