Σέιχ Σου: Έτσι εννοείτε ότι καθαρίσατε το δάσος;

Εχω στο μυαλό μου 100 διαφορετικούς τρόπους για να γράψω αυτό το κείμενο στον απόηχο της πυρκαγιάς στο Σέιχ Σου.

Ενας είναι να πω: «Σας τα λέγαμε» και να παραθέσω τον επίλογο μιας Πέμπτης που δεν υπήρχε καμιά επικαιρότητα γύρω από το θέμα. «Αν χάσουμε ξανά το Σέιχ Σου, μην πει κανείς ότι δεν ήξερε», ήταν ο τίτλος του άρθρου. Δεν θα επεκταθώ σε αυτό. Φοβάμαι πως θα νομίζετε ότι θέλαμε να πάρει φωτιά το δάσος για να δικαιωθούμε. Κάποιοι μάλιστα το έγραψαν ήδη ως σχόλιο κάτω από το άρθρο του Βαγγέλη Θεοδωράκη «Η Θεσσαλονίκη πέρασε ξυστά από τον όλεθρο και λέγανε ψέματα». Ναι, αγαπητοί «φιλοκυβερνητικοί» αναγνώστες μας. Αλλον νταλγκά δεν είχαμε από το να κινδυνολογούμε για τον μοναδικό πνεύμονα πρασίνου της πόλης μας και μάλιστα να θέλουμε να καταστραφεί για να πληγεί το πρεστίζ της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Λες και έχασε ποτέ κανείς εκλογές επειδή καήκαν δέντρα (ένας δεξιός πρωθυπουργός που θυμάμαι τις κέρδισε κι όλας, χωρίς να κάνει το παραμικρό ενώ καίγονταν όλη η Πελοπόννησος).

Ένας άλλος τρόπος είναι να ξεκινήσω το συγκεκριμένο κείμενο ειρωνικά δίνοντας συγχαρητήρια στον Απόστολο Τζιτζικώστα, περιφερειάρχη κεντρικής Μακεδονίας και τον Κωνσταντίνο Ζέρβα, δήμαρχο Θεσσαλονίκης, οι οποίοι κατάφεραν να μην επεκταθεί η χθεσινή φωτιά στο δάσος της Θεσσαλονίκης. Φοβάμαι, όμως, πως θα νομίζουν ότι το εννοώ και θα δεχτούν με μετριοφροσύνη τα συγχαρητήρια και τους επαίνους. Πως το έλεγε ο Αμερικανός Νόρμαν Βίνσεντ Πηλ; «Οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να καταστραφούν από έναν έπαινο παρά να σωθούν από την κριτική». Κάπως έτσι!

Ημασταν πολύ τυχεροί με το Σέιχ Σου χθες το μεσημέρι. Ίσως μάλιστα να σώσαμε για χρόνια το δύσμοιρο το δάσος μας μετά τη χθεσινή, μικρής έκτασης, πυρκαγιά. Τυχεροί που δε φυσούσε σχεδόν καθόλου ενώ από σήμερα αναμένονται ισχυροί άνεμοι. Ακόμα πιο τυχεροί που όλα συνέβησαν μέρα μεσημέρι και μάλιστα σε σημείο με εξαιρετική πρόσβαση από το δρόμο κι από αέρος. Ιδανικές συνθήκες, γρήγορη αντίδραση. Μπράβο σε όσους επιχείρησαν. Χάσαμε μόνον 100 στρέμματα πεύκων.

Λέω πως ίσως χθες να σώσαμε για χρόνια το δάσος μας αφού, τι στο καλό, θα ήταν πραγματικά εγκληματικό αν δεν ταρακουνηθούμε και δεν απαιτήσουμε ολικό καθαρισμό του Σέιχ Σου από κλαδιά, κορμούς δέντρων, επικίνδυνα χόρτα. Περιπολίες και εποπτεία με σοβαρότητα και τεχνολογικά μέσα. Συντονισμό εθελοντών του δάσους με τους επίσημους αρμόδιους φορείς και άμεση διάθεση κονδυλίων σε έργα υποδομής, άνοιγμα δρόμων, αντιπυρικές ζώνες. Όσα δηλαδή δεν έγιναν τόσο καιρό και μας δουλεύουν ψιλό γαζί οι επιτελείς ότι τα δρομολόγησαν.

Θέλετε αποδείξεις για το ότι δεν έγιναν παρά μόνον ελάχιστα εδώ και χρόνια (και ειδικά τους τελευταίους μήνες) στο Σέιχ Σου; Δείτε τις φωτογραφίες μας από το δάσος στο ύψος κάτω από τον περιφερειακό και ακριβώς στο σημείο στο οποίο σταμάτησε η πυρκαγιά το μεσημέρι της Τρίτης. Παντού κλαδιά και ξεραμένες βελόνες. Παντού σκουπίδια και χόρτα, κορμοί δέντρων και κουκουνάρια. Αυτή είναι η εικόνα. Αδιάψευστος μάρτυρας της ανυπαρξίας έργου στο δάσος. Ολα θα είχαν καεί αν μας ξέφευγε για δέκα λεπτά η φωτιά ή αν φυσούσαν έντονοι άνεμοι. Δίπλα στα σπίτια αυτά. Μέσα στον ζωολογικό κήπο και δίπλα στο θέατρο Δάσους. Εκεί ήταν η φωτιά χθες.

Και για να τελειώνουμε: Το ζήτημα της εγκατάλειψης του Σέιχ Σου δεν είναι τόσο οικονομικό (όπως τα περισσότερα ζητήματα επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας) όσο πολιτικό. Διότι δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι κάποιοι επιτελείς δεν τελειώνουν το ζήτημα με το φλοιοφάγο έντομο που κατατρώει το δάσος επειδή επιζητούν την εξαφάνισή του δάσους. Ούτε πιστεύουμε ότι κάποια οικονομικά συμφέροντα θέλουν να μετατρέψουν την περιοχή σε οικιστική. Οχι! Αυτό που αποδεικνύεται με την σταδιακή παραμέληση του δάσους, τον πλήρη παραγκωνισμό των συλλόγων που θέλουν να βοηθήσουν, την απουσία κονδυλίων και συντονισμού μεταξύ των αρμόδιων φορέων είναι μια ατόφια, καθαρή ανικανότητα στα όρια της προκλητικής αδιαφορίας και αναλγησίας. Γιατί κανείς δεν θα τους ζητήσει το λόγο. Γιατί μπορούν (να μην μπορούν).

Το Σέιχ Σου δεν κάηκε. Ευτυχώς. Ας καταλάβουμε, όμως, πως δεν κάηκε από τύχη, από συγκυρία. Αν επιμείνουμε να το απαξιώνουμε, κάποια στιγμή θα καεί. Το είπε και ο πρωθυπουργός: «Τα δάση κάποια στιγμή καίγονται», πολύ ευκολότερα μάλιστα αν δε φροντίζουμε την αραίωση των δέντρων, την εύκολη πρόσβαση, την σωστή φύλαξη, τους αυστηρούς κανόνες χρήσης, την αξιοποίηση των εθελοντών. Τότε καίγονται μια και καλή, όπως το 1997.

Τα συγχαρητήριά μας σε όσους επιχείρησαν σήμερα στο Σέιχ Σου και κατάφεραν να σβήσουν την πυρκαγιά. Πυροσβέστες, πιλότοι αεροσκαφών, αστυνομικοί, πολιτική προστασία, όλοι. Μπράβο. Ελπίζουμε όλοι να καταλάβαμε σήμερα ότι η φροντίδα των πνευμόνων πρασίνου δεν είναι άπαξ. Είναι συνεχής και επιστημονική. Γίνεται με ανθρώπινο δυναμικό και πολλά χρήματα. Θέλει πραγματική έγνοια και υποδομές, όχι πασαλείμματα. Θέλει ουσία και όχι λόγια. Αν διαφωνείτε με αυτά που γράφω, μπείτε στο δάσος και δείτε με τα μάτια σας την πλήρη εγκατάλειψη. Θα εκπλαγείτε.