Ο σεναριογράφος

Λέξεις: Στρατής Βογιατζής

Φαίνεται ότι αν δεν υπήρχε ο κορονοϊός θα έπρεπε να τον εφεύρουμε για να έχουμε επιτέλους κάτι να κουβεντιάζουμε και να μην βαριόμαστε.

Οι προηγούμενες απειλές που διαταράσσαν τη σχέση μας με τον εαυτό μας και τον κόσμο – η κατάρρευση των οικοσυστημάτων, η αυταρχικότητα του κράτους, ο παραλογισμός του οικονομικού συστήματος που μας περιβάλει- ήταν ανιαρές και ξεπερασμένες – και δεν φτουράνε μια μπροστά σε αυτήν την ολοκαίνουρια, εξωτική απειλή που μεταδίδεται ζωντανά σε όλο το πλανήτη!

Σε μια πορνογραφική πραγματικότητα αρθρωμένη από τα media όπου ο λαϊκίστικος λόγος, εναλλάσσεται με επιθετικές εικόνες και μουσική θρίλερ ο θεατής ζει την απόλυτη κινηματογραφική εμπειρία μέσα στο μαντρί του φόβου-δεν εχει νοήμα να λέμε άνθρωπος αφού όλα πλέον είναι θέαμα και έκθεση σε τέτοιο βαθμό που θα έκανε το Γκυ Ντεμπορ να καταναλώσει ακόμη και το ξινισμένο κρασί από το βαρέλι, αν έβλεπε τη κατάσταση με τα media σήμερα.

Εθισμένος ο θεατής σε σκηνές βίας από τα γενοφάσκια του όχι μόνο δεν εξεγείρεται απέναντι τον ορυμαγδό βίας που τον βομβαρδίζει, αλλά τον φχαριστιέται με την ψυχή του: δροσίζεται μια χαρά μπροστά στον ανεμιστήρα που πετάει λάσπη και σκατό.

Όπως άλλωστε το Χόλιγουντ σοφά έχει διαπιστώσει η έκθεση στη βία μεταφέρει ένα είδος θρησκευτικού αισθήματος για αυτούς που την κοιτούν, λες και κάποιο είδους προφητικού οράματος ξεπηδάει από τα αυτοκίνητα που ανατινάζονται, από τις εκρήξεις και τις φλόγες των κτιρίων που βομβαρδίζονται.

Ως γνωστόν κατατρυχόμαστε από μια συντελειακή λαχτάρα, μια κάψα για το τέλος του κόσμου: αν όλα γίνουν στάχτη και μπούλμπερη μπορεί επιτέλους- ενδόμυχα λαχταρούμε- να γλιτώσουμε από όλα αυτά που μας καταδυναστεύουν. Ο κορονοϊός είναι η μάχη του Καλού απέναντι στο υπέρτατο Κακό, το oλοκληρωτικό έργο καταστροφής που παρακολουθούμε, το απόλυτο χιτ μιας σειράς που ποτέ δεν τελειώνει.

Οι στατιστικές, τα νούμερα, οι πληροφορίες και οι οδηγίες που μεταφέρουμε δεν είναι απλά δεδομένα, είναι τα ψηφία/ ψυχία ενός σκοτεινού αλγόριθμου που νοηματοδοτεί τις ζωές μας.

Σε μια απονεκρωμένη ζωή από όνειρα και λαχτάρες οι ενδορφίνες πλέον ελευθερώνονται μέσα από την επίκληση σκοτεινών παρορμήσεων: τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ηδονή που αντλεί ο θεατής από την καταμέτρηση θυμάτων, από τα κρούσματα που ανακοινώνονται, από την προσμονή του εμβολίου.

Ο ίδιος ζει το απόλυτο όνειρο: δεν είναι πια αυτός που μοναχά καταβροχθίζει άκριτα αυτό που του πασάρεται από τα κανάλια είναι πλέον πρωταγωνιστής αλλά και συνδιαμορφωτής του reality που αφορά τη ζωή του, αφού μεταφέρει καθημερινά, τροποποιεί και εμπλουτίζει με τη δική του εκδοχή το σενάριο που συμμετέχει, με τη κρυφή ελπίδα να συμπεριληφθεί το ονομά του στους τίτλους τέλους της ταινίας.