Σκέψεις πριν λίγο στην παραλία με 30000 ανθρώπους

Πριν λίγο διέσχισα όλο το κέντρο της πόλης και όλη την Παραλία της Θεσσαλονίκης. Σε ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, που νυχτώνει πια αργότερα. Είχα να δω τέτοια κοσμοσυρροή στην παραλία από καλοκαιρινές νύχτες με καύσωνα. Πρέπει να ήταν πάνω από 30 χιλιάδες άνθρωποι με μια μέτρια πρόβλεψη. Καθήμενοι, ασκούμενοι, περιπατητές. Την ίδια στιγμή στα μπαρ του κέντρου που έχουν πάθει απίστευτη οικονομική καταστροφή και αποφάσισαν να ανοίξουν με take away μπας και βγάλουν τα νοίκια τους γίνεται το αδιαχώρητο. Στα πεζοδρόμια τους, σε τοιχάκια εκκλησιών, σε εισόδους πολυκατοικιών, σε παρκάκια, σε παρτέρια. Εκατοντάδες άνθρωποι σε όλο το κέντρο σε παρέες μικρές ή μεγαλύτερες με ένα καφέ ή ένα ποτό στο χέρι.

Εικόνα προ πανδημίας που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει lockdown και αν εξαιρέσεις τις μάσκες ως αναγνωριστικό της εποχής, τίποτε άλλο απόψε δεν μαρτυρά τι συμβαίνει. Κυρίως τι συμβαίνει στα νοσοκομεία.

Οι άνθρωποι που πλημμύρισαν απόψε όλη τη Θεσσαλονίκη και υποθέτω και άλλες πόλεις ήταν στην συντριπτική πλειοψηφία τους νέοι 16-30. Ακολουθούν οι μεγαλύτεροι ενώ σε πολλά πάρκα είδα και συγκεντρωμένους συνταξιούχους.

Στα πρόσωπα των νέων, χωρίς να στο πει κανείς, αντιλαμβάνεσαι την απόγνωση, την οργή, την απαξίωση, το θυμό για τη διαχείριση ένα χρόνο τώρα μιας πρωτόγνωρης κατάστασης. Την αντιστροφής της πραγματικότητας. Της βίαιης στέρησης του παρόντος. Της ενοχοποίησης κάθε διαφορετικής σκέψης αντιμετώπισης των πραγμάτων πέραν των απαγορεύσεων.

Ο φόβος καιροφυλακτεί. Και ο φόβος είναι ένας. Μη δεν αντέξει το σύστημα υγείας. Το οποίο υπονομεύθηκε για δεκαετίες, δεν οχυρώθηκε και κυρίως δεν οργάνωσε ποτέ σωστά την πρωτοβάθμια φροντίδα. Με  αποτέλεσμα να τρέμει το φιλοκάρδι των κυβερνώντων μην οδηγηθούν όλοι στα νοσοκομεία. Που οι ίδιοι ήθελαν να ιδιωτικοποιήσουν και προφανώς θα επιχειρήσουν ξανά στο μέλλον. Τα λέει ο κ. Πορτοσάλτε κάθε τόσο.

Στα μάτια όμως των νέων ανθρώπων, που θα εμβολιαστούν τελευταίοι, άγνωστο πότε και θα αναγκαστούν να περάσουν δεύτερο καλοκαίρι υπό περιορισμό, ως έγκλειστοι, με το δάχτυλο στραμμένο πάνω τους και τους χαρακτηρισμούς από τους διάφορους ηθικολόγους στα ΜΜΕ και τα social περί ανευθυνότητας, η καθημερινότητα είναι πια μια χύτρα που βράζει. Και θα εκραγεί. Σε  όλη την Ευρώπη οι συγκεντρώσεις και οι συγκρούσεις είναι καθημερινότητα. Οι αντοχές τελειώνουν. Γιατί ξέρουν ότι το παρακάτω θα είναι ακόμα πιο δύσκολο και γιατί προέρχονται από μια δεκαετία ακυρώσεων. Γιατί αυτή η γενιά δεν θυμάται ελπίδα, μη γελιόμαστε. 

Τα στοιχεία της έρευνας του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς που ανακοινώθηκαν πριν λίγες μέρες είναι αποκαλυπτικά: Πανδημία: Οργή και απογοήτευση από τους νέους Απογοήτευση (49%), θυμός (41%), αηδία (27%), απελπισία (25%) και φόβος(19%) συνθέτουν την πρώτη πεντάδα των συναισθημάτων.

Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν τη φρίκη τους σε ποσοστά τρομακτικά. Κανείς δεν τις λαμβάνει υπόψην του. Πιστεύουν ότι θα το γυρίσουν. Λες και αυτό είναι το πρόβλημα.

Περπατώ στη νέα Παραλία μαζί με μια λαοθάλασσα. Ευτυχώς δεν είχε κανείς τη φαεινή ιδέα να την κλείσει, όπως πέρυσι τέτοιες μέρες. Δεν θα τολμούσε. Εκτός από το κλασσικό ”να προσέχεις μόνο” δεν μπορείς πια να πεις τίποτε σε αυτά τα παιδιά. Τα λόγια έχουν τελειώσει. Έχουν πιάσει δουλειά οι ψυχολόγοι. Και ο δρόμος θα είναι μακρύς. Στη Σουηδία γιατί είναι όλα ανοιχτά σε ρωτάνε, ένα χρόνο τώρα; Τι να απαντήσεις στα παιδιά; Ότι εκεί σε τοπικό επίπεδο, υφίσταται η πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη, η κοινωνική πρόνοια και η κατ’ οίκον φροντίδα, ηλικιωμένων και ευπαθών ομάδων; Ότι πας στον ιδιώτη γιατρό μόνο συμπληρωματικά;

Γιατί δεν ανοίγουν και εδώ έστω τα υπαίθρια μέρη των καφέ, τα μουσεία, κάποια μαθήματα σε υπαίθριους χώρους των campus τώρα που μπαίνει η άνοιξη, γιατί δεν βρίσκουν λύσεις εκτόνωσης; Γιατί έχουν μάθει να σκέφτονται με έναν τρόπο μόνο, τον οποίο έχουν υιοθετήσει ως επίσημη αφήγηση και δεν μπαίνουν στη διαδικασία να συζητήσουν κάτι άλλο. Γιατί δεν θα παραδεχτούν για παράδειγμα ποτέ ότι η ασφυξία στις συγκοινωνίες είναι εγκληματική αφού οι συγκοινωνίες δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα.

Κάθε μέρα και μια νέα έρευνα δείχνει ότι οι νέοι βυθίζονται στη μοναξιά και αυτό είναι καταστροφικό. Οι έρευνες αυτές δεν αφορούν τους κυβερνώντες που συμπεριφέρονται σαν τη Θεία Λένα με νουθεσίες αντί για κατανόηση προσπάθεια. Και απαξίωση από κάθε Κυρανάκη. 

Η παραλία απόψε και το κέντρο βουλιάζουν. Από ανάγκη για ζωή. Στην τηλεόραση άρχισαν οι ειδήσεις. Ξεκίνησαν με τις νουθεσίες και μετά την απόρριψη και τη στοχοποίηση. Λες και πρόκειται για άλλο κομμάτι της κοινωνίας. Λες και αυτά τα παιδιά που θα καθίσουν στο πλακόστρωτο μέχρι το ρολόι να δείξει εννιά δεν είναι κομμάτι μας. Σώμα μας.

Λέω ότι όσο είναι καιρός ακόμα κάποιος να ζητήσει μια συγνώμη από αυτά τα παιδιά. Να δείξει ότι τα κατανοεί. Ότι δεν θα τα τιμωρήσει μόνο με 300ρια. Να αλλάξει πλεύση. Μετά θα είναι αργά. Θα τον πάρει και θα τον σηκώσει η οργή. Δικαιολογημένα.