Ο σπουδαίος Μino Cinelu μιλά στην parallaxi πριν ανέβει στο λόφο της Σάνης

Ο Μino Cinelu πολύ πριν γίνει ένας επιφανής μουσικός κρουστών και σταθεί δίπλα στο θρύλο της τζαζ Miles Davis μέχρι και το θάνατο του το 1991, μοιράζονταν τη ίδια κιθάρα με τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του. Από πολύ μικρή ηλικία έλαβε μουσική παιδεία που πολλοί θα ζήλευαν. Παρόλο που γεννήθηκε στη Γαλλία έχει καταγωγή και από το εξωτικό νησί της Καραϊβικής τη Μαρτινίκα, διευρύνοντας έτσι περισσότερο τον μουσικό του ορίζοντα. Αν και η jazz σκηνή αποτελεί μουσικό σταθμό για τον ίδιο, διάφορα άλλα είδη έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον του, όπως μουσικές ροκ, salsa ή flamenco αλλά ακόμη και οι αφρικανικές, σλάβικες και ιαπωνικές μελωδίες.

Είναι ο μουσικός για τον οποίο ο Miles Davis είχε πει κάποτε πως «με τον Mino, οποιαδήποτε μουσική μπορεί να γίνει ρυθμική». Είναι ο καλλιτέχνες που για τον Sting «μπορεί να κάνει τους άλλους να θέλουν να χορέψουν», ενώ για τον Joe Jawinul από τους Weather Report τη μπάντα της προοδευτικής τζαζ των ’70ς και ’80ς «είναι ίσως ο καλύτερος μουσικός κρουστών που έχουμε αυτή τη στιγμή».

Ο καταξιωμένος μουσικός κρουστών και ένας από τους κορυφαίους πολύ-οργανίστες επιστρέφει επί σκηνής μετά από τη παύση που επέβαλε η πανδημία του κορονοϊού σε ένα ξεχωριστό μουσικό ταξίδι, πέρα από τις ρίζες της jazz, το Σάββατο στις 30 Ιουλίου στο λόφο της Σάνης. Λίγο πριν τη συναυλία μιλά στη Parallaxi για το Φεστιβάλ και μοιράζεται μαζί μας μια μουσική ιστορία περίπου μισού αιώνα.

Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τη συναυλία σας στη Χαλκιδική, πώς αισθάνεστε και τι περιμένετε να ακούσατε;

Πρώτα απ΄ όλα, είμαι βαθύτατα συγκινημένος για τη πρόσκληση να παίξω μουσική στη γενέτειρα του Αριστοτέλη. Η ιδέα πίσω από τους World Quartet ήταν να δημιουργήσουμε ένα πρότζεκτ προσκαλώντας καλλιτέχνες οι οποίοι θα ήθελαν να μοιραστούν το κοινό που τους ενώνει, δηλαδή το γεγονός ότι κατοικούν στην Ευρώπη, προωθώντας το υπακούοντας στη παγκόσμια πολιτιστική ευαισθησία.

Από τα μέλη του κουαρτέτου, ο Luca Aquino ο τρομπετίστας είναι από την Ιταλία, ο Janycet McPherson που παίζει πιάνο και τραγουδά προέρχεται από τη Κούβα και ο Alune Wade ο μπασίστας είναι Σενεγαλέζος. Εγώ γεννήθηκα στη Γαλλία, με μεγάλο μέρος της οικογένειας μου να κατάγεται από το νησί Μαρτινίκα και έτσι πάντα ήξερα ότι η πολυπολιτισμικότητα ήταν ένα ισχυρό κομμάτι της ύπαρξης μου. Πρόσφατα μάλιστα ένα τεστ DNA που έκανα έδειξε ότι έχω ρίζες και από την Ελλάδα. Οπότε ίσως έχω και μια άλλη σχέση με τη χώρα.

Η μπάντα φαίνεται αρκετά ικανή να διαχειριστεί μουσική από τους χορούς μπεγκίν της καραϊβικής και το πολωνικό χορό μαζούρκα που σχημάτισαν τη παιδική μου ηλικία. Παράλληλα, διαθέτει τη δυναμική να παίξει πρωτότυπα τραγούδια στα οποία δεν χωρούν περιορισμούς , χωρίς να εμπεριέχουν προκατασκευασμένες  ιδέες, ανοιχτά στους πολίτες του κόσμου που μπορούν επίσης να μοιράζονται τη κουλτούρα της τζατζ επί σκηνής.

Τα τελευταία δύο χρόνια η μουσική βιομηχανία έχει υποφέρει πολλά λόγω πανδημίας. Πως ένας μουσικός καταφέρνει να διατηρήσει τη δημιουργικότητα του υπό αυτές τις συνθήκες;

Το να είσαι καλλιτέχνης σημαίνει να αποδέχεσαι να αποτελείς μέρος ενός σημαντικού ταξιδιού. Όσο κι αν φαίνεται απαιτητικό, πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί και ειλικρινείς έτσι ώστε να μπορούμε να μοιραζόμαστε πραγματικά…νιώθω ιδιαίτερα τυχερός που επιβίωσα από αυτή την ασθένεια, αφού κι εγώ επίσης νόσησα.

Ωστόσο, η δημιουργικότητα έρχεται από μέσα μας. Ενόσω ήμουν άρρωστος αναγκάστηκα να χαλαρώσω αλλά πνευματικά παρέμεινα πολύ συγκεντρωμένος. Για παράδειγμα, συγκεντρωμένος σ΄ ένα άλμπουμ που τελείωσα, σε μουσικές συνθέσεις και σε μια ιδέα ενός νέου πρότζεκτ. Η μουσική έσωσε τη ζωή μου πολλές φορές. Ίσως πάλι, στη διάρκεια αυτών των δύο χρόνων.

https://www.instagram.com/p/CF9p1nuADyH/?utm_source=ig_web_copy_link

Έχετε μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον μιας ευρείας ποικιλίας μουσικών στυλ, από τζαζ και κλασική μέχρι τη μουσική του χορού μπεγκίν στη νήσο Μαρτινίκα. Τι ρόλο έπαιξαν τα μουσικά είδη στη διαμόρφωση της καριέρας σας; Πιστεύετε ότι ένας μουσικός πρέπει να περιορίζεται μονάχα σε ένα είδος;

Οι πολλές μουσικές εμπειρίες στις οποίες εκτέθηκα, ήταν πάντα βοηθητικές στην ανάπτυξη μου τόσο ως άνθρωπος όσο και ως τροβαδούρος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά τα βιώματα είχαν ένα σοβαρό αντίκτυπο σε πολλές αξιόλογες, θα έλεγε κανείς, μουσικές μου απόπειρες. Συνεργασίες με τον Dizzy Gillespie, τη Kate Bush,τον Vicente Amigo, τους  Weather Report, τον Miles Davis, τον Sting και τους Earth Wind And Fire, για να ονομάσω κάποιες από αυτές.

Οποιοδήποτε «εξειδικευμένο» μουσικό είδος έχει τις ρίζες του σε πολλά άλλα μουσικά  «στυλ». Πάραυτα, κάποιοι από εμάς θα έβρισκαν μεγαλύτερη άνεση στο να εκφράσουν ότι η τέχνη τους ανήκει σε ένα και μοναδικό μουσικό είδος. Ο καθένας πρέπει να ακολουθεί τη καρδιά του. Μου αρέσει να γνωρίζω νέους μουσικούς από ολόκληρο το κόσμο, για να μπορώ να αποκτήσω περισσότερες δυναμικές εμπειρίες. Προσωπικά πιστεύω ότι μου κάνει καλό να συνεχίζω να εκτίθεμαι σε διάφορες κουλτούρες όσο συχνότερα είναι δυνατόν. Πραγματικά ελπίζω να γνωρίσω «νέους» μουσικούς κατά το πρώτο μου ταξίδι στη Χαλκιδική.

Πότε συνειδητοποιήσατε ότι θα θέλατε να παίζετε ντραμς και κρουστά επαγγελματικά;

Πρόσφατα, έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία μου που ήμουν μικρό παιδάκι και με κρατούσε αγκαλιά ένα οικογενειακό πρόσωπο, το οποίο είχε ακουμπισμένο μια κιθάρα στο πόδι του. Η κιθάρα ήταν το πρώτο μου μουσικό όργανο. Νομίζω ξεκίνησα να παίζω όταν ήμουν 8-9 ετών. Μαζί με τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια μου έπρεπε συνήθως να μοιραζόμαστε μια κιθάρα , ένα φλάουτο, οποιοδήποτε μουσικό όργανο. Αργότερα, στα 11 περίπου χρόνια «γεννήθηκε» η πρώτη μας μπάντα. Παίζαμε σε σχολικές εκδηλώσεις και αλλά τέτοια παρόμοια δρώμενα.

Παρόλο που και οι τρείς μας γνωρίζαμε να παίζουμε πολλά όργανα, γρήγορα έγινε εμφανές ότι είχα τις δυνατότητες να συγκρατώ τη μπάντα, ενώ παράλληλα μπορούσα να βρω τον ρυθμό. Οποιουδήποτε μουσικού οργάνου κι αν αποφάσιζα ότι παίζοντας το, θα ακολουθούσα μια επαγγελματική πορεία, ένιωθα ότι «πάντα» ήξερα πως θα διάβαινα αυτό το μονοπάτι για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Έχετε συνεργαστεί με πολλούς ταλαντούχους καλλιτέχνες όπως ο Sting, ο Miles Davies και ο Stevie Wonder. Ποια συνεργασία πιστεύετε ότι ήταν η σπουδαιότερη της καριέρας σας;

Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση! Πως θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε τον Miles με τον Sting; Ή τον Stevie με οποιοδήποτε άλλον θα είχα τη τύχη να συνεργαστώ;

https://www.instagram.com/p/CGYlbBJATn-/?utm_source=ig_web_copy_link

Μπορείτε να περιγράψετε τη δυναμική που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε εσάς και τους Weather Report μετά την επιτυχία δίπλα στον θρύλο της τζαζ, Miles Davis; Τι σήμανε για εσάς αυτή η μετάβαση;

Υπήρχε μια περίοδος, στα μέσα του ’80, που λόγω της επιδείνωσης της υγείας του Miles, ακυρώθηκε μια σειρά συναυλιών. Τότε ήταν που με προσέγγισαν οι Weather Report ζητώντας μου να συνεργαστώ μαζί τους. Ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα ότι ο σαξοφωνίστας της μπάντας ,Wayne Shorter, είχε επίγνωση της μουσικής παλέτας που προσέφερα, αλλά τότε ο Joe Zawinul ήταν αυτός που είχε το ρόλο του τραγουδιστή της μπάντας. Φαντάζομαι ότι δεν περίμενε ο μουσικός που με είδε να παίζω μουσική δίπλα στον Miles Davis στο Hollywood Bowl, ήταν κάποιος εξίσου λάτρης της ανατολικοευρωπαϊκής κουλτούρας

Αναφορικά με τη μετάβαση, πολύ κοντά στο τέλος της τελευταίας ευρωπαϊκής περιοδείας των Weather Report, έλαβα μια κλήση στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου διέμενα. Ήταν η χαρακτηριστική φωνή του Miles Davis. «Που είσαι;» μου είπε. «Στην Ιταλία» απάντησα. «Και τι κάνεις εκεί;» ρώτησε. «Είμαι με τους Weather Report» του είπα. «Είσαι με τα παιδιά μου…» μου είπε εκείνος.

Έχετε λάβει μέρος σε πολλές live συναυλίες. Μπορείτε να αναφέρετε κάποια που δεν μπορείτε να ξεχάσετε;

Ποια από όλες; Πώς μπορώ να συγκρίνω. Ήμουν 18 χρονών όταν το 1975 έπαιζα ντραμς για τον Chris McGregor και τους «The Brotherhood Of Breath» μπροστά σε 20.000 άτομα. Έναν χρόνο αργότερα, στο πρώτο μου Φεστιβάλ Reading και Leeds, είχα μπροστά μου ένα κοινό γύρω στα 40.000, έπαιζα κρουστά αυτή τη φορά με τη μπάντα Gong. Τον Φεβρουάριο του 1977 μια sold out συναυλία στο Κάρνεγκι Χολ στη Νέα Υόρκη με την Toto Bissainthe. To 1981 στο Κιχ, στο Σιντζούκου και στο Παρίσι στη περιοδεία για την επιστροφή του Miles Davis στη μουσική σκηνή. Τις συναυλίες του 1984 και 1985 με τους Weather Report στο Μόντρεαλ, στη Κατάνια, στο Παρίσι και στο Τόκιο. Στις 26 Αυγούστου του 2014 στο Hamersmith Odeon του Λονδίνου, στη πρώτη live εμφάνιση της Kate Bush μετά από 35 χρόνια. Και η λίστα συνεχίζεται. Νιώθω πραγματικά ευλογημένος. Ευχαριστώ για την ερώτηση.

Ποια είναι η γνώμη σας για το μέλλον της τζαζ μουσικής και τι συμβουλή θα δίνατε στην επόμενη γενιά μουσικών της τζαζ και ειδικά σ΄ εκείνους που παίζουν κρουστά;  

Αφού έμαθα πολλά από τους παλιότερους, νιώθω αρκετά συνεπαρμένος από τις νεότερες γενιές. Να ακολουθείτε τη καρδιά σας. Συνεχίστε να μαθαίνετε. Συνεχίστε να μοιράζεστε. Συνεχίστε να διδάσκετε…

Δείτε επίσης: