Στα κάγκελα του ΕΠΑΛ

Λέξεις: Ελίνα Ζουμπουλίδου

Λίγες μέρες πριν, μια ομάδα φοιτητών, που βρέθηκε έξω από σχολείο της Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη, για να μοιράσει ενημερωτικά φυλλάδια αναφορικά με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής στα πανεπιστήμια, έπεσε θύμα μαθητών τραμπούκων – υποστηρικτών του ακροδεξιού κινήματος. Λίγες μέρες αργότερα, η διοργάνωση αντιφασιστικής πορείας ήρθε αβίαστα ως απάντηση στην κατακριτέα βία που ασκήθηκε στους πρώτους. Τελικά, μια συντεταγμένη ομάδα μαθητών κουκουλοφόρων με μπροστάρη τη ρητορική μίσους και μαχαίρια και καδρόνια στα χέρια, επέδειξαν τη δέουσα αντίσταση που τους εξασφαλίζει προστασία από τον εχθρό.

Δεν πρόλαβε να συμπληρωθεί ούτε χρόνος από την ιστορική νίκη στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Και τώρα την αμαύρωσή της έρχονται να επισφραγίσουν πανηγυρικά ένα μάτσο δειλά ανδρείκελα, που σπεύδουν να απελευθερώσουν τα κατώτερα ένστικτά τους και να διοργανώσουν αυτά από μόνα τους το πιο διαβόητο πάρτι της ζωής τους. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε τον κίνδυνο που συναισθάνθηκαν οι μαθητές στη θέα των φοιτητών και τους γρονθοκόπησαν. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι η δίκη της 7ης Οκτωβρίου δε σημάδεψε όλους ανεξίτηλα σαν καυτό σίδερο. Ή μάλλον ακριβέστερα, όντως το έκανε, απλώς για κάποιους δεν έχει ξεκινήσει ακόμα το πακετάρισμα για το ταξίδι συμφιλίωσης με τη δικαιοσύνη, που πέταξε μια κι έξω τις ναζιστικές ιδέες σε περίοπτη θέση στον κάδο απορριμμάτων.

Το τέρας του φασισμού φοράει το μανδύα της ακροδεξιάς και δείχνει το σκληρό του πρόσωπο. Το αφήγημα συμπυκνώνεται στην έννοια της υπεροχής της δικής μας ατομικά ή του έθνους συνολικά. Οι υποστηρικτές του σε συντεταγμένες ομάδες, σαν άλλοι εκλεκτοί, μέλη μιας μικρής ελίτ, επιθυμούν να διορθώσουν τα κατά – τη δική τους – κρίση – κακώς κείμενα, κάνοντας παλληκαρισμούς και (κατά)χρηση της έννοιας της πατρίδας, ως μεντεσέ, για ιδιοτελείς σκοπούς.

Για τους προσηλωμένους σε ακροδεξιές ιδέες, καθετί διαφορετικό από εκείνους (από μια προσωπική επιλογή σεξουαλικού προσανατολισμού μέχρι την ιδεολογία), οφείλει να εξοστρακίζεται, με κάθε κόστος. Ο απέναντι αποτελεί πάντα κίνδυνο για τα ιδεώδη που υπηρετούν. Ενώ, λοιπόν, η διαφορετικότητα σε όλο της το φάσμα κάνει τον κόσμο να κινείται, της δίνουν μια κλωτσιά για να φτάσει στον πάτο της θάλασσας. Κι όλα αυτά γιατί σκοπός της ζωής τους είναι να πατάσσουν όποιον σταθεί εμπόδιο στον πολύπαθο αγώνα τους για να περισώσουν το κύρος και το γόητρο της δικής τους αλήθειας. Να επιβάλλονται στους άλλους, που είτε αντιδρούν είτε τους αντιστέκονται, και να βουτούν, χωρίς να κρατούν την αναπνοή τους, στον ωκεανό του μίσους, κάνοντας πράξη με κάθε ευκαιρία το δόγμα ” όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας”.

Η επικινδυνότητα του φασισμού απεικονίζεται γλαφυρά σε κάτι δυστοπικές εικόνες ξύλου, σαν αυτές που έκαναν το γύρο του διαδικτύου έξω από τις σχολικές εγκαταστάσεις. Το πιο επίπονο, μάλιστα, της ιστορίας είναι ότι το νεοναζιστικό μόρφωμα έχει τόσο γερό σκελετό και καλή κράση, που μπορεί να τσακίζει κάθε εχθρό.

Από την πλευρά μου θέλω να βγω με πλακάτ στους δρόμους και να ουρλιάξω με όση δύναμη διαθέτω, μέχρι να τραυματίσω τις φωνητικές χορδές μου, να βρεθεί στο διάβα των μικρών μαθητών ένας καθοδηγητής – εμπνευστής ενός νέου κόσμου, που θα χωράει πολλούς.

Να τους διδάξει τη μαγεία της συνύπαρξης και της κατανόησης, κόντρα στην εγωπάθεια του φασιστικού ιδεώδους. Άμεσα, προτού να δούμε αργότερα τους γονείς τους να λιώνουν στις δικαστικές αίθουσες, κρεμάμενοι επί καγκέλων, περιμένοντας να ακούσουν την ετυμηγορία του ποινικού δικαστηρίου.

#1χρόνομετά