Στο Αιγίνιο κατέρρευσε χθες το παραμύθι του εκσυγχρονισμού

Θα σας πω πότε μίσησα το τραγούδι ”Υπάρχω” του Στέλιου Καζαντζίδη. Το καλοκαίρι του 1975 επιστρέφαμε με τους γονείς και οικογενειακούς φίλους από τη Νέα Φώκαια Χαλκιδικής στη Θεσσαλονίκη μετά από τριήμερο. Επιβαίναμε 4 μικρά παιδιά και 4 μεγάλοι παρακαλώ, σε ένα Ford Taunus. Στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου, με κάτι μεγάλες κασέτες, έπαιζε το ”Υπάρχω” που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Το μποτιλιάρισμα για να φτάσεις από την Ποτίδαια στα Μουδανιά ήταν κάτι το ασύλληπτο. Πρέπει να μείναμε εκεί πάνω από δυο ώρες σταματημένοι. Η κασέτα τελείωνε και ξανάρχιζε και μεις κολλημένοι βλέπαμε τα χωράφια από τα οποία δεν μπορούσαμε να φύγουμε και τα σταματημένα αυτοκίνητα. Εκείνη τη μέρα μίσησα, από την επανάληψη, το δίσκο του εθνικού τραγουδιστή και για ανεξήγητους λόγους κάθε φορά που ακούω το τραγούδι μου φέρνει στο νου το εφιαλτικό μποτιλιάρισμα των παιδικών μου χρόνων.

Το θυμήθηκα το περιστατικό χθες βράδυ. Σταματημένοι για περισσότερη από μιάμιση ώρα σε ένα δρόμο που θέλει να λέγεται εθνική οδός στο ύψος του Αιγινίου, χιλιάδες άνθρωποι στην πρώτη μεγάλη έξοδο του καλοκαιριού, σε μια χώρα που καμώνεται την ανάπτυξη και τη μετασχηματισμένη ψηφιακά, αλλά που δεν μπορεί να βρει μια στοιχειώδη λύση για να κυκλοφορούμε με αξιοπρέπεια στους ανύπαρκτους δρόμους της που τους πληρώνουμε χρυσάφι. Να προβλέψει τι θα γίνει μετά από μήνες εγκλεισμού και να ετοιμαστεί.

Άνθρωποι απελπισμένοι που μετάνοιωσαν την ώρα και τη στιγμή που ταξίδεψαν, μάνες με μωρά που έκλαιγαν στην αγκαλιά στις άκρες του οδοστρώματος, δεκάδες αυτοκίνητα που είχαν υπέρθερμανθεί και είχαν χαλάσει δεξιά και αριστερά, νταλίκες δεκάδες ανάμεσα να μας να ξερνούν καυσαέρια στα ανοιχτά μας παράθυρα, παρότι ήταν επιστροφή τριημέρου και υποτίθεται ότι απαγορεύεται η κυκλοφορία τους στις εθνικές οδούς, ατέλειωτα κορναρίσματα θυμού, υπάλληλοι διοδίων να ακούν το εξάψαλμο και υπεύθυνοι εξαφανισμένοι, η γέφυρα του Αλιάκμονα που επισκευάζεται και λειτουργεί με μια λωρίδα αλλά δεν κατάφερε να τελειώσει ενάμιση χρόνο τώρα που οι δρόμοι ήταν άδειοι με την καραντίνα, εξαφανισμένη τροχαία που κοίταζε πάνω από γέφυρες τον εθνικό χαμό και αδυνατούσε να οδηγήσει από παρακαμπτήριες, υπουργοί εξαφανισμένοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους, αυτοί οι απίθανοι μεγαλόσχημοι που κάθε μέρα στα κανάλια μιλάνε για την Ελλάδα που καλπάζει στο μέλλον και την ίδια ώρα ψυχορραγεί στο περίφημο ορφανό χιλιόμετρο της Ποτίδαιας, στη νέα Ραιδεστό, στα νέα διόδια της Εγνατίας στη Σιάτιστα, στο από χθες μαρτυρικό Αιγίνιο. Και κινητά δίκτυα να έχουν καταρρεύσει και να μην μπορείς να ειδοποιήσεις τους δικούς σου να μην ανησυχούν.

Η Ελλάδα της παρωδίας, που στην πρώτη μεγάλη έξοδο γκρεμίζει το αφήγημα που τόσο έντεχνα χτίζουν κάθε μέρα τα media. Κουβέντα δεν θα ακούσετε σήμερα στις ειδήσεις για τον εφιάλτη που ζήσαμε. Και αν ακούσετε δυο λόγια την ευθύνη δεν θα την πάρει κανείς και δεν θα παραιτηθεί κανείς. Στην Ιαπωνία κάποιος χθες βράδυ θα είχε κάνει χαρακίρι από ντροπή. Εδώ ήταν απλά Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος. 

ΥΓ. Και επειδή ξέρω κάποιοι θα πουν ότι στην Πελοπόννησο έχουν γίνει απίστευτοι δρόμοι μην παίζετε με τον πόνο μας. Η χώρα παρακόρη ξεκινά πάνω από τα Τέμπη.

ΥΓ2. 45 χρόνια χρόνια μετά το καλοκαίρι του 1975 που σας περιέγραψα στην αρχή κυβερνούν οι ίδιοι άνθρωποι όπως και τότε. Τα επίθετα είναι ίδια, τα μικρά ονόματα άλλαξαν…