Τα αγκάθια στο τέλος του τούνελ

Τις μέρες αυτές αντιμετωπίζω μια περιπέτεια υγείας με συγγενικό μου πρόσωπο. Η περιπέτεια αυτή θα μπορούσε να είχε εντοπιστεί νωρίτερα αν είχε γίνει κανονικά ένας έλεγχος που κάνει κάθε τρεις μήνες σε ένα δημόσιο νοσοκομείο παρακολουθώντας ένα πρόβλημα. Τα τακτικά εξωτερικά ιατρεία όμως των νοσοκομείων δεν λειτουργούν και έτσι ο σχολαστικός έλεγχος δεν έγινε στην ώρα του και το πρόβλημα γιγαντώθηκε.

Σαν το συγγενή μου υπάρχουν αυτοί τη στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι που λόγω πανδημίας αναγκάστηκαν να παραμελήσουν ζητήματα υγείας που ξαφνικά θεωρήθηκαν δευτερεύοντα σε σχέση με τον Covid 19. Αργά ή γρήγορα θα τα βρουν μπροστά τους, πιθανά διογκωμένα.

Οι παράπλευρες απώλειες της πανδημίας βέβαια δεν περιορίζονται μόνο στο υγειονομικό, το οποίο είναι βέβαια ότι θα αντιμετωπίσει μια τεράστια πίεση με άλλες ασθένειες αμέσως μετά τη λήξη της πανδημίας χωρίς να έχει κάνει παρά ελάχιστα για την προετοιμασία του για όσα θα ακολουθήσουν.

Οι απώλειες στο πεδίο της επιχειρηματικότητας και της οικονομίας θα είναι η εμπροσθοφυλακή των εξελίξεων της επόμενης μέρας. Όλες οι έρευνες που γίνονται αυτή την εποχή, για λογαριασμό επιχειρήσεων, καταγράφουν ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου που διαρκώς μεγαλώνει.

Όλοι ξέρουν ότι ο λογαριασμός θα πληρωθεί στο τέλος, όταν επιστρεπτέες και διευκολύνσεις τελειώσουν και έρθει ο καθένας μας αντιμέτωπος με τα συντρίμμια ενός χρόνου απραξίας και απουσίας από την κανονική ζωή.

H πανδημία, ευτυχώς, έχει πάρει το δρόμο προς το φινάλε της. Στην έξοδο προς τη ζωή που στερηθήκαμε υπάρχει ένα πυκνό στρώμα από αγκάθια που έχουν θεριέψει. Ας είμαστε προετοιμασμένοι.

*To κείμενο είναι το editorial του τεύχος 253 της parallaxi