Τα συνθήματα στους τοίχους της Άνω Πόλης.
Μια διαφορετική βόλτα στα στενά της αποκαλύπτει πολλά.
Συνθήματα εμπνευσμένα, επίκαιρα, με μεγάλη σημασία και ποιότητα, με ευαίσθητο και δυναμικό χαρακτήρα. Συνθήματα σαν ποιήματα. Συνθήματα που δεν μασάνε τα λόγια τους.
Ένα φαινόμενο παγκόσμιου χαρακτήρα, καθώς συναντάται σε πολλές πόλεις του κόσμου-ρίξτε μια ματιά στο East Side Gallery του αγαπημένου Βερολίνου, ακολουθείται πιστά και εδώ στην Ελλάδα. Tα συνθήματα στους τοίχους είναι αναμφισβήτητα οι μικροί θησαυροί μιας πόλης.
Κάποια αστεία, κάποια άλλα προκλητικά, μπορεί να θεωρηθούν είτε τέχνη (μακάρι να είναι αυτή η επικρατέστερη άποψη) είτε ακόμη και ντροπή ή βρομιές της πόλης. Όπως όμως υποστηρίζουμε πολλοί-ες, “αν στους δρόμους γράφονται ιστορίες, τότε στους τοίχους αποτυπώνονται οι σκιές τους”.
Στο παρόν άρθρο θα αναφερθώ μόνο στα συνθήματα που είναι αποτυπωμένα στους τοίχους της περιοχής της Άνω Πόλης και όχι γενικότερα στην Ελλάδα.
Kόβωντας λοιπόν βόλτες τα καλοκαιρινά απογεύματα (και όχι μόνο) στα πανέμορφα στενά της, είναι αδύνατον να μην παρατηρήσει κάποιος-ια τα σκορπισμένα μα εμπνευσμένα γραπτά στους τοίχους της.
Σκέψεις, μαρτυρίες και συνθήματα που αξίζει να αφιερώνουμε λίγα λεπτά για να τα διαβάσουμε αλλά και να τα σκεφτούμε λίγο.
(EIΜΑΙ ΑΓΟΡΙ, Μ’ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΜΕ ΚΟΥΚΛΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΦΟΡΑΩ ΦΟΥΣΤΕΣ)
Eυτυχώς που υπάρχουν ακόμη οι ομάδες που γράφουν συνθήματα και μηνύματα στους τοίχους της πόλης μας. Μηνύματα που συνήθως είναι πολύ πιο βαθιά από αυτά που συνηθίζουμε να διαβάζουμε και να βλέπουμε στα κοινωνικά δίκτυα που ψαρεύουν για μερικά λαικ.
Για μερικούς-ες αυτά τα γραπτά, είναι απλές ατάκες αλλά για τους περισσότερους-ες (ευτυχώς!) είναι κατάθεση ψυχής-όπως προδίδουν πολλά από αυτα που διαβάζουμε στο συγκεκριμένο άρθρο.
(ΟΙ ΠΡΟΣΤΥΧΕΣ ΜΑΤΙΕΣ ΣΑΣ ΞΕΡΝΑΝΕ ΑΝΤΡΙΛΑ. ΕΣΕΙΣ ΤΟ ΛΕΤΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΕΜΕΙΣ ΞΕΦΤΙΛΑ).
Το σίγουρο είναι πως τα συνθήματα σε τοίχους ήταν δημοφιλή πολύ πριν γίνει μόδα το twitter και οι σελίδες στο facebook και πως το μελάνι είναι σίγουρα πιο δυνατό από ένα twit ή ένα status-θα μείνει για πολύ περισσότερο (ίσως και για πάντα εαν κάποιος-ια κάποτε αποφασίσει να βάψει τον τοίχο) εκεί για να μπορούμε όλοι-ες μας να τα διαβάζουμε.
Η Άνω Πόλη είναι γεμάτη από μικρά ποιήματα με κοινωνικοπολιτικό κυρίως μήνυμα, που τα διαβάζεις και νιώθεις τον παλμό τους, σε αγγίζουν κατευθείαν στην καρδια και στη ψυχή. Κοινός παρονομαστής τους: η ανθρωπιά και η αλήθεια. Φυσικά όμως δεν λείπει o καημός και η καψούρα…
Ούτε τα όνειρα…
Ούτε όμως και η κοινωνική αφύπνιση:
Για το τέλος αφήνω τρία που ξεχώρισα για την τόλμη τους και την ντομπροσύνη τους:
(ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ’ΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ, ΟΧΙ ΓΕΝΝΑΙΕΣ)
Και όπως έγραψα στην αρχή, τέτοια ακριβώς συνθήματα και γραπτά έχουμε ανάγκη να διαβάζουμε γιατί αποτελούν (δυστυχώς) κομμάτι της πραγματικότητας και της κοινωνίας μας. Και μακάρι κάποια στιγμή να πάψουν να είναι απαραίτητη ανάγκη να γραφτούν.
