Η ταπεινότητα και η ενσυναίσθηση δεν πήγαν στο προεδρικό μέγαρο

Η φετινή γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο είχε εξ αρχής προβλήματα. Πώς να γιορτάσεις μέσα σε όσα τραγικά συμβαίνουν; Πως να δεξιωθείς, να συζητήσεις, να συναντηθείς όταν την ίδια ώρα καλείς τον κόσμο να είναι προσεκτικός και να κάνει μόνο τα απαραίτητα στην πρώτη, μετά την καραντίνα, εποχή;

Κι έπειτα αρχίζουν οι αντιφάσεις, όμοιες με την ίδια τη Δημοκρατία και τις λειτουργίες της 47 χρόνια τώρα στην Ελλάδα: Από τη μια να προσκαλείς μέλη της Επιτροπής Διαμόρφωσης Εθνικής Στρατηγικής για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ κι από την άλλη βουλευτές που έχουν καταψηφίσει το σύμφωνο συμβίωσης. Να ζητάς από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να παραβρεθεί όταν πρωτοκλασάτος υπουργός, καλεσμένος κι αυτός στην εκδήλωση, μέχρι προχθές μπέρδευε επίτηδες το επώνυμό του για να τον απαξιώσει. Να γιορτάζεις την πτώση ενός καθεστώτος το οποίο αρκετοί από τους καλεσμένους του προεδρικού μεγάρου ακόμα νοσταλγούν ή, έστω, προσπαθούν να σχετικοποιήσουν.

Σαφώς και η γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας έχει νόημα να πραγματοποιείται. Και να συμμετέχουν σ’ αυτήν μέλη της κοινωνίας τα οποία πρωτοστατούν και εκπροσωπούν την Ελλάδα που αγωνίζεται. Δυστυχώς, όμως, ο τρόπος που διοργανώνεται κάθε χρόνο αυτή η εκδήλωση, αντί να φέρει την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία κοντά στους εκπροσώπους του λαού, πετυχαίνει το αντίθετο: Μεταγγίζει στο υγιές κομμάτι της κοινωνίας την ματαιοδοξία της εξουσίας, την φιλαρέσκεια της επιτυχίας και την ψευδαίσθηση της καταξίωσης.

Απόδειξη αυτού οι εκατοντάδες σέλφι που πλημμύρισαν το τάιμ λάιν μας. Φωτογραφίες που κραυγάζουν την ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης γι αυτό το πρόσκαιρο φλερτ με την εξουσία. Μια εξουσία που, το έχουμε διαπιστώσει πολλές φορές, όταν σβήσουν τα φώτα, ξεχνά και τους δημάρχους (που εκλιπαρούν για μια χρηματοδότηση) και τους αθλητές (που αφήνονται χωρίς στήριξη) και τους εκπροσώπους κοινωνικών οργανώσεων (που παραμένουν αβοήθητοι στα προβλήματά τους).

Μακάρι να μην είναι έτσι όπως τα περιγράφουμε εμείς, μακάρι να είμαστε υπερβολικοί κι αυτό που είδαμε ως «φλερτ» με την εξουσία όλων αυτών των σημαντικών ανθρώπων, πετυχημένων μαθητών, σπουδαίων καθηγητών, φωτισμένων κληρικών, αθλητών, να είναι απλώς μια «ανταμοιβή», λίγη «βενζίνη στο ρεζερβουάρ» τους για να αντέξουν τα δύσκολα που αντιμετωπίζουν.

Μακάρι γιατί την ίδια ώρα που η πρόεδρος της Δημοκρατίας παραθέτει δεξιώσεις για να γιορτάσει την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, η χώρα διχάζεται από υπαρκτά ή ψεύτικα διλήμματα. Ο κόσμος βιώνει μια ματαίωση προσδοκιών και μια αγωνία για την υγεία και την ευημερία του. Προς τι, λοιπόν, τα κοστούμια και τα φορέματα; Προς τι οι φωτογραφίες με αισθητική γάμων και βαπτίσεων; Που κρύφτηκαν η ταπεινότητα και η ενσυναίσθηση;

Υ.Γ.: Αύξηση 2% θα δοθεί στους εργαζόμενους από 1.1.2022. Σ’ αυτούς που επί ενάμιση χρόνο απώλεσαν τουλάχιστον πέντε μισθούς λόγω αναστολών. Που καλούνται να δουλέψουν υπερωρίες και να τις πληρωθούν σε ρεπό (ουσιαστικά δεχόμενοι μείωση του μισθού τους αφού ΔΕΝ θα πληρωθούν τις επιπλέον ώρες τους με 75% προσαύξηση). Τους εργαζόμενους που υφίστανται πλέον την «διόρθωση» της οικονομίας και την σκληρή επιβολή του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης στην απασχόληση. Τι νόημα έχει να βρεθούν ένα απόγευμα οι εκπρόσωποι της «φωτεινής» πλευράς της κοινωνίας στα μέρη που συχνάζουν αυτοί που έχουν την εξουσία και νομοθετούν; Δημοκρατία είναι να κατέβουν λίγο εκεί κάτω στον πραγματικό κόσμο όσοι κυβερνούν κι αυτός ο κόσμος να τους «δεξιωθεί» παρουσιάζοντάς τους τα πραγματικά προβλήματα αυτής της κοινωνίας: Τον αγώνα του καθηγητή να πραγματοποιήσει μάθημα με τηλεκπαίδευση, την προσπάθεια της γυναίκας που βιάστηκε να καταγγείλει την ατίμωσή της. Τον πόνο του κληρικού που συντρέχει τους Ρομά κι όλους τους αδύναμους τους οποίους η πολιτεία θεωρεί «πρόβλημα». Αλλά τι λέω; Εδώ η κυρία Σακελλαροπούλου προσκάλεσε τον «Ελληνα» Γιάννη, παιδί παράτυπων μεταναστών, να έρθει στο Μέγαρο ξεχνώντας πως λίγο καιρό πριν φωτογραφήθηκε με καμάρι μπροστά στον φράχτη του Εβρου, δηλαδή στο τείχος του θανάτου που αποτρέπει παράτυπους μετανάστες να έρθουν στη χώρα μας και να γεννήσουν τα δικά τους παιδιά, τους επόμενους Γιάννηδες (οι οποίοι νομοτελειακά ΔΕΝ θα παίζουν μπάσκετ αλλά θα εξακολουθούν να έχουν την ίδια αξία με τον Γιάννη). Από τις αντιφάσεις της Δημοκρατίας που λέγαμε στην αρχή κι αυτό… Ας το αλλάξουμε!