Θα κοπεί και θα πει και ένα τραγούδι

Μεγάλη αναστάτωση έχει προκαλέσει εδώ και λίγες μέρες στους κατοίκους της περιοχής Βαφοπούλου, η προγραμματισμένη κοπή ενός μεγάλου κυπαρισσιού, το οποίο βρίσκεται μέσα σε ένα οικόπεδο στο οποίο, πριν λίγες μέρες κατεδαφίστηκε ένα από τα δύο παλιά και ερειπωμένα σπίτια της εκεί γειτονιάς, με σκοπό την ανέγερση μιας ακόμη οικοδομής στη Θεσσαλονίκη.

Το σπίτι που κατεδαφίστηκε δεν ήταν χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο και προφανώς οι ιδιοκτήτες του, αποφάσισαν μετά από χρόνια να προβούν στη γνωστή λύση της αντιπαροχής.

Το θέμα όμως το οποίο θα έπρεπε να μας απασχολήσει στην προκειμένη περίπτωση (η οποία είναι μία από τις δεκάδες χιλιάδες που λαμβάνουν κάθε χρόνο στη χώρα μας),είναι οι λόγοι που οδηγούν το Υπουργείο Περιβάλλοντος να δίνει άδεια για κατεδάφιση δέντρων.

Δε θα σταματήσω ποτέ να λέω πως η Φύση πρέπει οπωσδήποτε να μπει επιτέλους, στο εθνικό σύστημα Παιδείας μας.

Ως υποχρεωτικό μάθημα, τουλάχιστον στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Είμαστε από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης, στην οποία δε διδάσκεται η φύση ,τα δέντρα ,τα ζώα και γενικώς, οποιοσδήποτε ζωντανός οργανισμός εκεί.

Δε φταίει ο εργολάβος που θα ρίξει το δέντρο.

Δε φταίει το Υπουργείο που δίνει την άδεια.

Δε φταίει ο/οι ιδιοκτήτες της παλιάς μονοκατοικίας.

Ο αληθινός ένοχος σε όλες αυτές τις καθημερινές περιπτώσεις, είναι η έλλειψη μόρφωσης.

Μπορεί όλοι να γνωρίζουμε πως τα δέντρα απορροφούν διοξείδιο του άνθρακα και αποβάλλουν οξυγόνο, όμως αυτή η πληροφορία αγγίζει τα όρια της βρεφικής γνώση, εν έτη 2022. Υπάρχουν τόσες πολλές πληροφορίες για τη χλωρίδα, την πανίδα και τη σημασία τους, τις οποίες κανένα Ελληνόπουλο δε διδάσκεται μέχρι στιγμής.

Κανένας από τους εμπλεκόμενους της επερχόμενης κοπής του δέντρου αυτού δε γνωρίζει τα πολλαπλά οφέλη ενός δέντρου, τόσο επάνω από τη Γη, όσο και από κάτω αυτής.

Στο Λίβερπουλ (για παράδειγμα),ένα παιδί 11 ετών, όταν διδαχτεί για μια άλλη χώρα, τα τρία πρώτα πράγματα που θα του μάθουν, είναι η σημαία, η γλώσσα και τα ζώα της εκάστοτε χώρας.

Μακάρι να ήμασταν στο και πέντε, αλλά δυστυχώς είμαστε στο και 200 (επιεικώς).

Δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία, για την καταστροφική έλλειψη της διδαχής της φύσης στα Ελληνικά σχολεία.

Όχι απλώς να ζωγραφίζουν τα νήπια λαγουδάκια και ταράνδους, αλλά για κάτι πολύ πιο ουσιώδες, το οποίο θα λειτουργήσει ως εφόδιο για τις γενιές που έρχονται.

Μέχρι τότε λοιπόν, εγώ θα πω το εξής:

“Θα κοπεί και θα πει  και ένα τραγούδι”.

* “Ας κρατήσουν οι χοροί” του Δ.Σαββόπουλου, ταιριάζει γάντι κιόλας. Αφού ο χορός της αμορφωσιάς καλά (θα) κρατεί, εις τον αιώνα των σύγχρονων Ελληνικών αιώνων.