Η Θεσσαλονίκη σε ασφυξία

Εικόνα: Όλγα Δέικου

Δεν μου αρέσει να εξιδανικεύω το παρελθόν, όμως από χθες το βράδυ που πληροφορήθηκα το θάνατο του Μπάμπη Αργυρίου μια θλίψη με κυρίεψε. Ο Μπάμπης ήταν ένα από τα πρόσωπα που εκπροσωπούσαν μοναδικά μια φωτεινή εποχή της πόλης. Μια εποχή εμπνευστική, πρωτοποριακή, ορμητική.

Όταν ήρθα από σπουδές στην Αθήνα πίσω στην πόλη μου το 1988 βρήκα μια αληθινή κοσμογονία. Μια Μπιενάλε είχε ανάψει τα φώτα για μια αληθινή κοσμογονία φωτός. Εδώ βρισκόταν τα Μωρά στη Φωτιά, οι Τρύπες, ραδιόφωνα σαν την Ουτοπία, την Κιβωτό, το Ένατο Κύμα, εδώ το Θεατρικό Εργαστήρι και η Πειραματική, εδώ κυκλοφορούσαν fanzines και free press για πρώτη φορά, εδώ οργανώναμε μεταμεσονύκτιες στο Ριβολί και τον Έσπερο και ο κόσμος έφευγε στις έξι το πρωί έχοντας δει Ρόμπερτ Βαν Άκερεν, εδώ περπατούσες με τους ποιητές και τους ένδοξους πεζογράφους στους ίδιους δρόμους. Ανέπνεες. Εμπνεόσουν να γεννάς. Να δημιουργείς.

Όλα αυτά άρχισαν σιγά σιγά να χάνονται. Ομάδες και προσπάθειες διαλύθηκαν, σπουδαίοι άνθρωποι γιατί η πόλη δεν κατάφερε να τους κρατήσει. Χάσαμε. Φτάσαμε σε ένα ασφυκτικό τοπίο που ακροδεξιοί ομοφοβικοί γίνονται αντιδήμαρχοι, που μαφιόζοι λυμαίνονται το δημόσιο χώρο και τόποι μνήμης μετατρέπονται πανηγυρικά σε πάρκινγκ. Που ένας γελοίος ψευτοκαθωσπρεπισμός, μια αβάσταχτη υποκριτική θρησκοληψία κάτω από την οποία κρύβεται ένα μίσος για τον διαφορετικό συνανθρωπο, μια ψευτοπατριωτική υστερία όπου όμως το μέγεθος της υποβάθμισης της πατρίδας κανείς τους δεν το παραδέχεται. Μια πόλη που δημοσιογραφία είναι πια η εξυπηρέτηση.

Που το καινούργιο όχι απλά δεν γεννιέται αλλά δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα. Η Θεσσαλονίκη δεν έχει πια φωτεινές εφεδρείες. Έχει κυρίως μούχλα. Που πρέπει να κάνουμε κάτι να φύγει από πάνω μας. Για να αναπνεύσουμε ξανά.