Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το lockdown

Η Θεσσαλονίκη είναι μια άτυχη πόλη. Για πολλούς και διάφορους λόγους, που έχουμε εξηγήσει κατά καιρούς, τα πράγματα εδώ πάνω έχουν κυλήσει άσχημα από το 1990 και μετά, οδηγώντας την πόλη σε παρακμή και απόλυτη εγκατάλειψη.

Ακόμα και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η πόλη τον καιρό της πανδημίας είναι ενδεικτικός της αντίληψης για αυτήν. Τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά σε σχέση με την Αθήνα και η τιμωρητική διάθεση της κυβέρνησης απέναντι της, θυμηθείτε το κλείσιμο της νέας Παραλίας και τα διαφορετικά ωράρια λειτουργιών και κυκλοφορίας, δείχνουν το τι σημαίνει έλλειψη σεβασμού απέναντι στη ζωή της δεύτερης πόλης της Ελλάδας.

Η χθεσινοβραδινή αιφνιδιαστική απόφαση για το ”μη άνοιγμα” των καταστημάτων της, λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του πανελλαδικού ανοίγματος, όταν η πόλη βρίσκεται σε καλύτερο επιδημιολογικό επίπεδο από την Αθήνα αυτή τη στιγμή, αποτυπώνει την ευκολία της καταδίκης μιας πόλης. Παραφράζοντας τον στίχο του Καββαδία για το καράβι, της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το lockdown.

Αν υπήρχε σοβαρή αντιμετώπιση δεν θα άνοιγαν τα καταστήματα ούτε στην Αθήνα, όπου όμως η πίεση των οικονομικών παραγόντων ήταν, είναι και θα είναι διαφορετική. Αν υπήρχε σοβαρή διαχείριση, θα εξετάζονταν καταρχήν τα λόγια των ειδικών:

Στις 20/3 η εκτίμηση ήταν σταθερά τα λύματα στη Θεσσαλονίκη. Την 1/4 συναγερμός από το ιικό φορτίο στα λύματα της πόλης. Συνεπώς κάτι δεν πήγε καλά τις τελευταίες δέκα μέρες που έπρεπε να αντιμετωπιστεί εγκαίρως και όχι να διαφανεί η γελοία καλλιέργεια μιας αισιοδοξίας ότι ανοίγουν όλα για να έρθει η απογοήτευση του δεν ανοίγουν. Αυτά βέβαια αν υπάρχει σοβαρή αντιμετώπιση.

Όταν ο κ. Εξαδάχτυλος σου λέει μην ανοίγεις πουθενά δεν ξεσηκώνεις τους εμπόρους να ετοιμαστούν και μετά τους λες μπα άστο. 

Σε πόλη που έχει υποφέρει τόσο πολύ το Νοέμβριο δείχνεις αντανακλαστικά. Εξηγείς στους κατοίκους της και προλαμβάνεις. Πηγαίνεις επί τόπου το προηγούμενο ΣΚ στην παραλία και εξηγείς τι έρχεται. Ζητάς μια συγνώμη έστω για όσα λάθη έχεις κάνει. Όταν έχεις κάνει άπειρα.

Εδώ όμως τίποτε τέτοιο δεν γίνεται ποτέ. Ούτε καμία ιδιαίτερη επιτήρηση των μέτρων υπήρξε, ούτε έγκαιρη αυστηροποίηση πριν φτάσουμε στο παραπέντε ούτε φυσικά κανενός είδους εξήγηση στοχευμένη για να προλάβεις τα χειρότερα που ερχόταν κατά πάνω μας και συ μιλούσες για το τελευταίο μίλι.

Μπροστά στο φιάσκο της ψεύτικης αισιοδοξίας της Θεσσαλονίκης δεν θα αντιδράσει φυσικά κανείς. Κυρίως το απίθανο πολιτικό προσωπικό της πλειοψηφίας που ψηφίζεται εδώ και δεκαετίες για να λάμπει δια της απουσίας του και της σιωπής του, οι πρόθυμες τοπικές αυτοδιοικητικές φωνές που βλέπουν μια πόλη να αργοπεθαίνει και κάνουν απλά pr και οι διάφοροι φορείς που σιγοντάρουν την μπαλάντα της παρακμής. Να είσαι μαγαζάτορας, να έχεις χρεωθεί να πάρεις εμπόρευμα, να έχεις καθαρίσει το μαγαζί σου μετά από μήνες λουκέτου, να έχεις ετοιμάσει βιτρίνα και να σου λένε τα μεσάνυχτα δεν θα ανοίξεις. Έλα στη θέση τους.

Μια πόλη που τα νοσοκομεία της αγκομαχούν υποστελεχωμένα, στα σχολεία της βάζουν kibo στις αυλές για να στεγάσουν τα παιδιά, το μεγαλύτερο ανέκδοτο όλων των εποχών είναι το μετρό της, τα μεταχειρισμένα αστικά της Γερμανίας παρουσιάζονται ως μάνα εξ ουρανού και η τελευταία μεγάλη αστική παρέμβαση που έγινε ήταν πριν δέκα χρόνια η ανάπλαση στη νέα παραλία, το να συμπεριφέρεσαι στην πόλη σαν να ήταν παρακόρη είναι απλά ο τρόπος που μάθαμε να ζούμε. 

ΥΓ. Μήπως ήρθε η ώρα να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά της Επιτροπής των ειδικών. Πριν τα βγάλει εκ των υστέρων η Ιστορία;