Το 2021 να ‘ναι δρόμος

Όταν ακούω ευχή, πλάθω ζωή και κυρίως ένα ζωντανό στιγμιότυπο, μια ταινία που δεν ξέρει αν είναι το βιντεοκλίπ ενός τραγουδιού, που ακούμε και φανταζόμαστε να πρωταγωνιστούμε ή αν αυτό το τραγούδι είναι το χάλι της πίσω από την ομορφότερη σκηνή της. Μπορεί να υπάρξει και ταύτιση.

Η ιδανική μου ευχοσκηνή, σκηνοευχή είναι ένας άντρας μια νύχτα γιορτινή να ψάχνει σε πανικό, σε ένα μεγάλο δρόμο της Αθήνας, γεμάτο με κόσμο και αυτοκίνητα παλιότερα, να περνάει ανάμεσα τους, ρουφώντας την κοιλιά του, δημιουργώντας παραλίγο ατυχήματα με το τσουλούφι του να πετάει. Να ψάχνει να βρει τη γυναίκα με την οποία έχουν δώσει ραντεβού, αλλά αυτή με την ίδια αγωνία τον ψάχνει σε λάθος δρόμο. Όλη τους αυτήν την αγωνία να τυλίγουν τα χνώτα των περαστικών και τα φώτα των ζαχαροπλαστείων. Και καθώς όλο αυτό διαδραματίζεται ο Τερζής να τραγουδάει: Στα Υπόγεια είναι η Θέα.

Αυτοί να μην βρίσκονται, παρά τα τηλέφωνα από το περίπτερο και τους θαλάμους και με τυχαίες παρέες και συμβάντα να περνάνε τη νύχτα.

Ο άντρας να καταλήγει στη θέση ενός ΚΤΕΛ, μαζί με ελάχιστους συνταξιδιώτες και έναν οδηγό που τα τσούζει. Σε μια στάση κάπου πάνω στην εθνική, να συνειδητοποιεί πως ο αναπτήρας του τελείωσε. Αλλά όλα καλά, γιατί η γυναίκα είναι κάπου με μουσικές και γελάει.

Τίποτα δεν προτιμάμε στ’ αλήθεια στη ζωή μας. Όταν κάνουμε το ένα, σκεφτόμαστε το άλλο. Πόσες φορές καθόμασταν στο σπίτι σκεπτόμενοι να παραπατάμε προς την τουαλέτα ενός μαγαζιού και αντίστροφα σε πόσους πονοκεφάλους, είπαμε πως θα θέλαμε να ήμασταν σπίτι και πως κομμένα αυτά. Τίποτα δεν προτιμάμε. Γιατί είμαστε μάγκες και αυτό που αγαπήσαμε ειλικρινά είναι ο δρόμος, εκεί δηλαδή όπου είναι η ζωή. Κάπου να πηγαίνουμε ή από κάπου να γυρνάμε. Δεν έχει σημασία το καθετί έχει τη χάρη του. Μας έφτανε απλά να μπορούμε να φανταστούμε το δρόμο ως άπειρο σαν την εθνική οδό με τα γλυκά της φώτα. Κι ας ήταν μόλις λίγα μέτρα.

*Φωτογραφία: Από την ταινία “Ονειρεύομαι τους φίλους μου” του πρίγκηπα Νίκου Παναγιωτόπουλου.