Το άκεφο καλοκαίρι

Το καλοκαίρι ήταν πάντα η αγαπημένη μου εποχή. Δεν είμαι χειμωνιάτικος τύπος και η θάλασσα ήταν πάντα η αγκαλιά που θεράπευε την όποια κακοκεφιά μου.

Φέτος είναι τόσο διαφορετικά όλα. Τόσο απρόβλεπτα και παράξενα. Ακόμα και η ιδιότητα της θάλασσας να ξεπλένει την ακεφιά μοιάζει εξασθενημένη.

Αυτή η συλλογική αβεβαιότητα, ο αόρατος φόβος που είναι παγκόσμιος, το άγνωστο που έρχεται και φεύγει και επανέρχεται, σαν μια πελώρια σκιά πάνω από τον πλανήτη, η βεβαιότητα ότι ο χειμώνας που θάρθει θα μας βρει αποδεκατισμένους και όχι με αντοχές, όπως άλλοι χειμώνες, με αποκαρδιώνει.

Κρυφακούω συζητήσεις νεώτερων στην παραλία. Παιδιών που ξεκινούν τη ζωή τους. Μοιάζουν χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό. Μπορεί μια πανδημία να αποδιοργανώσει έναν ολόκληρο κόσμο; Από ότι φαίνεται μπορεί.

Και να διαλύσει βεβαιότητες μιας ζωής και να αμφισβητήσει παντοδυναμίες και να εξισώσει πανίσχυρους και πένητες βάζοντας τους στην ίδια ευθεία.

Αν η νοσταλγία είναι το αντίδοτο στο φόβο ενός άγνωστου μέλλοντος τότε φέτος είναι πιο χρήσιμη από ποτέ. Κάθε φορά που κάνω μια βουτιά στο νερό εύχομαι να αναδυθώ για λίγο σε μια θάλασσα της παιδικής ηλικίας, σε κείνες τις ξέγνοιαστες μέρες που μου λείπουν.

Στις μεγάλες δοκιμασίες οφείλουμε να αντιτάξουμε μεγάλες αντιστάσεις και δυνάμεις. υπέρ-δεκαετής ελληνικη Κρίση όμως τις έχει εξαντλήσει. Και οι παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος που συνεχίζονται το ίδιο άρρωστες, το ίδιο σαθρές τις αποτελειώνουν.

Δεν ξέρω πως θα μας βρει ο Σεπτέμβρης. Ξέρω μόνο ότι αυτό το καλοκαίρι δεν μοιάζει με κανένα από όσα έχουμε ζήσει.

 *Editorial τεύχους Αυγούστου 2020