Tο χρώμα της ήττας

Λέξεις: Σοφία Θεοδοσιάδου

Η νίκη και η ήττα είναι αδελφές ψυχές. Δεν μπορεί η μια χωρίς την άλλη. Ζει η μια μέσα από την άλλη. Στα γήπεδα, στις πανελλήνιες, στον έρωτα. Κανένας δεν μας μαθαίνει ποτέ πώς να χάνουμε με χάρη. Η ήττα θέλει χάρη.

Θέλει να την καταλάβεις, να την κοιτάξεις στα μάτια, να τη συμπονέσεις και να της δοθείς. Θέλει να σου ανοίξει ένα παράθυρο στη σκέψη και στην καρδιά σου. Θέλει να διευρύνει τον μέσα σου κόσμο και να σου δείξει πόσα πολλά ακόμη είσαι, πέρα από όσα προσπαθείς να πετύχεις. Σε προκαλεί να κοιτάξεις κατάματα έναν άλλο δρόμο. Ο Τσιτσιπάς μας δίδαξε να χάνουμε με χάρη, με αξιοπρέπεια, με γενναιότητα.

Oι ήττες σου σε ακολουθούν στο μονοπάτι της προσωπικής σου ιστορίας είτε είσαι 18 και δίνεις φέτος Πανελλήνιες, είτε είσαι 22 και διαγωνίζεσαι στο Roland Garros, είτε είσαι 50 και χάνεις τη δουλειά σου.

Είναι αυτές οι δύσκολες στιγμές που νιώθεις λίγος και τις πιο πολλές φορές ντρέπεσαι γι’ αυτές και θέλεις να τις ξεχάσεις ή καλύτερα να τις προσπεράσεις βιαστικά μη τυχόν και ταυτιστούν μαζί σου.

Οι ήττες όμως είναι πιο σημαντικές από τις νίκες γιατί σου δίνουν έναυσμα να σκεφτείς ποιος είσαι, σου δίνουν χώρο να αναλογιστείς τι πήγε στραβά, σου δίνουν αέρα να αναπνεύσεις και να ξεφύγεις από αυτόν που νόμιζες ότι ήσουν.

Αν και προετοιμάζεσαι πάντα για την επιτυχία, αγωνίζεσαι, κοπιάζεις, προσπαθείς, πολλές φορές αρνείσαι να υπολογίσεις το αυτονόητο: πως η αποτυχία είναι και αυτή μέρος του παιχνιδιού, ένα ακόμη σκαλοπάτι αυτογνωσίας και ένα κομμάτι της απάντησης στο αιώνιο ερώτημα της ζωής: πότε θα γίνω αυτός που ονειρευόμουν;

Μερικές φορές ξεχνάς πως η νίκη δεν θα είχε τόσο γλυκιά μελωδία αν δεν είχες περάσει μέσα από τόσες ήττες.

Ξεχνάς πως καθετί που σου συμβαίνει στη ζωή, είτε λέγεται νίκη είτε λέγεται ήττα, έχει μεγάλη σημασία πως το αφήνεις να σε επηρεάσει: να σπρώξει τη ζωή σου μπροστά ή να την καθηλώσει στο ίδιο σημείο.

Ξεχνάς αυτό που έγραφε ο Καζαντζάκης: «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».

Δείτε επίσης…