Το έγκλημα στο Πήλιο και στο βάθος η συνεπιμέλεια

Λέξεις: Βασίλης Μόσχος

Χθες στο Πήλιο δολοφονήθηκε μια νεαρή γυναίκα από τον πρώην σύντροφό της μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Μαζί της δολοφονήθηκε και ο αδερφός της, που προσπάθησε να την υπερασπιστεί.

Το θύμα χώρισε τον πρώην σύντροφο κι απομακρύνθηκε μαζί με το παιδί τους επειδή την κακοποιούσε. Είχε καταθέσει ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του, καθώς συνέχισε να παρενοχλεί αυτήν και την οικογένειά της. Όταν δολοφονήθηκε, η δικαστική απόφαση ακόμα εκκρεμούσε.

Ήταν απροστάτευτη. Και το πλήρωσε με την ζωή της.

Στην θέση των δύο θυμάτων θα μπορούσαμε να είμαστε εγώ και η αδερφή μου. Θα μπορούσαμε να είχαμε βρεθεί σε παρόμοια θέση, να προσπαθεί να αποφύγει έναν πρώην σύντροφο και να καλούμουν να την υπερασπιστώ, πχ να την συνοδεύσω σε μια εξέταση στον γυναικολόγο, με ένα παιδί στην κοιλιά που ο άλλος δεν ήθελε. Ή να την συνοδεύσω στην βόλτα της για να μην μπουν ιδέες σε κάποιον ζηλιάρη νυν σύντροφο, που ενδέχεται να την παρακολουθούσε. Χίλια δυο πιθανά σενάρια.

Από καθαρή τύχη δεν ήμασταν εμείς στην θέση τους. Γιατί αν είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια τόσο σοβαρή κατάσταση, θα ήμασταν εξίσου απροστάτευτοι από το κράτος, όπως το θύμα και ο αδερφός της.

Γίνεται τεράστια συζήτηση τελευταία για το νομοσχέδιο περί υποχρεωτικής συνεπιμέλειας τέκνων.

Στην αρχή μου είχε ακουστεί σαν εξαιρετική ιδέα, με το σκεπτικό ότι θα ανάγκαζε διάφορα σερνικά που 30 και 40 χρονών ακόμη δεν έχουν μάθει να φοράνε προφυλακτικό και μετά σφυράνε κλέφτικα να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεών τους. Έκανα λάθος.

Και έχει τεράστια σημασία να καταλάβουν και οι άνδρες ή οι διαζευγμένοι πατεράδες εκεί έξω που ωρύονται (δικαίως, τουλάχιστον κάποιοι απ’ αυτούς) γιατί είναι λάθος. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, για να μην ισχύσει η συνεπιμέλεια θα πρέπει ο κακοποιητικός γονιός να έχει καταδικαστεί τελεσίδικα, αμετάκλητα. Δεν αρκεί ούτε η πρωτόδικη καταδίκη, ούτε καν η καταγγελία της κακοποίησης.

Το νομοσχέδιο θα αναγκάζει τα θύματα, παιδί και γονέα, να συνυπάρχουν με τον κακοποιητή τους, θα του δίνει δικαίωμα να συναποφασίζει για τις ζωές τους. Τα θύματα θα είναι απροστάτευτα. Όπως χθες στο Πήλιο.

Ναι, υπάρχουν κι άνδρες θύματα κακοποίησης φυσικής, ψυχολογικής, σεξουαλικής κλπ. από γυναίκες συντρόφους.

Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που διαζευγμένες γυναίκες λειτουργούν εκδικητικά στον πρώην σύζυγο, του στερούν την επαφή με τα παιδιά του και τον χρησιμοποιούν εκβιαστικά ως τράπεζα, ενώ δεν έχουν απαραιτήτως την ανάγκη.

Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που το δικαστήριο δίνει την επιμέλεια στην γυναίκα ενώ είναι παντελώς ακατάλληλη, για ιατρικούς, ψυχολογικούς, κοινωνικούς ή άλλους λόγους, κι αναγκάζει τον πατέρα σε ρόλο χρηματοδότη και γονέα μερικής απασχόλησης.

Τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά και περίπτωση όπου το δικαστήριο ανέθεσε την επιμέλεια στην μητέρα με βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό και ποινικό μητρώο λόγω χρόνιας χρήσης ουσιών, και με καταγγελίες για κακοποίηση του παιδιού ακόμα και από τους ίδιους της τους γονείς. Ο πατέρας, που κρίθηκε ακατάλληλος καθαρά και μόνο λόγω των ετήσιων αποδοχών του από χειρωνακτική εργασία, παλεύει χρόνια να βρει το δίκιο του.

Όχι, αυτές οι αδικίες δεν θα διορθωθούν με το νέο νομοσχέδιο. Τουναντίον, θα προκύψουν νέες αδικίες, που μέχρι τώρα δεν υπήρχαν, και μάλιστα απείρως χειρότερες.

Γιατί όποιος δεν αναγνωρίζει ότι εκεί έξω η πλειοψηφία των κακοποιητικών γονέων είναι άνδρες και η αντίστοιχη πλειοψηφία των θυμάτων γυναίκες και παιδιά, αν δεν αντιλαμβάνεται πως, τώρα που μιλάμε, αμέτρητες γυναίκες και παιδιά σκοτώνονται, βιάζονται, δέχονται σωματική και ψυχολογική βία, είτε ζει εκτός ελληνικής πραγματικότητας, είτε αποτελεί κομμάτι του προβλήματος.

Οι άντρες πρέπει να καταλάβουμε ότι τα γονεϊκά (και άλλα) δικαιώματα δεν μας τα στερούν ούτε οι γυναίκες, ούτε οι φεμινίστριες, ούτε όσες/οι καταφέρονται ενάντια στο νομοσχέδιο. Μας τα στερεί η πατριαρχία.

Αυτή η τοξική κι αναχρονιστική κουλτούρα της κοινωνίας μας που αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως καταλληλότερες για την ανατροφή και την φροντίδα των παιδιών με βιολογικά κριτήρια, αποκλειστικά και μόνο λόγω του φύλου τους. Και που με τα ίδια κριτήρια, αποφαίνεται την ακαταλληλότητα των ανδρών.

Που τις αφήνει έκθετες οικονομικά και στιγματισμένες κοινωνικά σε περίπτωση που τις εγκαταλείψει, αυτές και το παιδί τους, ένας ανεύθυνος κι αδιάφορος πατέρας. Που τους βάζει περαιτέρω εμπόδια σε μια ήδη δυσχερή εργασιακή πραγματικότητα συγκριτικά με των ανδρών, εφόσον συντηρούν μονογονεϊκή οικογένεια. Που τις αφήνει απροστάτευτες στο έλεος των κακοποιητικών συντρόφων τους, νυν και πρώην. Όπως έγινε χθες στο Πήλιο.

Και μόνο μαζί τους, σαν σύμμαχοι και συνοδοιπόροι στον αγώνα τους για ισότητα αλλά και σαν εμπροσθοφυλακή στον δικό μας αγώνα για την χαρτογράφηση και την εγκαθίδρυση μιας νέας αρρενωπότητας, δίχως τα τοξικά κατάλοιπα περασμένων εποχών, θα μπορέσουμε να επιλύσουμε επί της ουσίας όλα τα προβλήματα που βασανίζουν καθημερινά τις ζωές μας. Μέχρι να μην χρειαστεί ποτέ ξανά καμία γυναίκα την προστασία ενός ανάλγητου και τεμπέλικου κρατικού μηχανισμού ή την αυτοθυσία κάποιου αγαπημένου της προσώπου.

Μέχρι να μην υπάρχουν πια Πήλια. Στο χέρι μας είναι.