Το μανιφέστο της κατακραυγής

Λέξεις: Θεοδώρα Δαγκαλάκου

Ονομάζομαι Θεοδώρα Δαγκαλάκου, είμαι 29 ετών γυναίκα, που ζει στην Ελλάδα του 2021 και πλέον δεν μπορεί να διανοηθεί ο εγκέφαλος της ότι εμείς, η γενιά μας με όλη αυτή τη μόρφωση και τις πληροφορίες που έχουμε κατακτήσει, επιτρέπουμε και ανεχόμαστε την οποία μορφή βίας και αδικίας. Δεν ξέρω, κουράστηκα, μπούχτισα, αηδίασα πως αλλιώς να το πω, βασανίζομαι από όλη αυτή την απανθρωπιά!

Τελικά μέχρι πότε θα δεχόμαστε; Και ποια είναι αυτά που θα δεχόμαστε; Ποια είναι τα όρια; Ποιος τα ορίζει; Καταπατούνται καθημερινά τα ανθρώπινα δικαιώματα μας και μαζί τους και οι ζωές μας. Μήπως γυρίσαμε στον μεσαίωνα; Δεν μιλάω καθόλου κομματοποιημένα για να μην παρεξηγηθώ, μιλάω σαν μια απλή κοπέλα της γενιά μας, που νιώθει μέσα σε όλη αυτή τη σαπίλα, που αναρωτιέται πόσο ακόμα μπορεί να αντέξει όλα αυτά τα απάνθρωπα.

Πλέον βλέπω δίπλα μου πολλούς να έχουν αγανακτήσει, να μην αντέχουν να μην μπορούν να δεχτούν αλλά παράλογα! Πραγματικά τις τελευταίες μέρες παρατηρώ τους περισσότερους να καταδικάζουν γεγονότα περί βιασμών και εκβιασμών σε κάθε χώρο, να τρελαίνονται με την αδικία των μέτρων και των συμφερόντων που κρύβονται πίσω απ’ αυτά, να τραβάνε τα μαλλιά τους για τις διακοπές του πρωθυπουργού. Ξέρω άτομα που χάνουν τον ύπνο τους γι’ αυτό που καταντήσαμε. Που φτάσαμε να κοιτάμε τριγύρω μας και να μην ξέρουμε τι να πρωτομαζέψουμε. Και και και και είναι και τόσα πολλά τα άδικα που μαζεύτηκαν .

Αναρωτιέμαι όμως, είναι πραγματική όλη αυτή η αγανάκτηση; Ή είναι για ακόμα μια φορά λόγια από τον καναπέ τους; Εννοεί κανείς αυτά που ξεστομίζει ή όταν έρθει ώρα θα κάνουν όλοι πίσω για να μην χάσουν τη σίγουρη θλιβερή ζωή τους; Θέλω να μάθω τι σκέφτονται οι άνθρωποι της γενιάς μας, πως βλέπουν το μέλλον, τι σκέφτονται να κάνουν. Ποια είναι τα όνειρα τους. Έχουν καταρχήν όνειρα; Βλέπουν μέλλον σ’ όλο αυτό; Κι αν ναι πως θα ‘θελαν να είναι.

Τι τους ενοχλεί; Τι τους τρώει; Θέλουν να αλλάξει ή τελικά το συνήθισαν;

Χρειάζεται να τα βάλουμε λίγο κάτω, να δούμε τι πραγματικά έχει φταίξει όλα αυτά τα χρόνια. Σαν έναν απολογισμό, να καθαρίσει ο τόπος και το κεφάλι μας από όλη αυτή την κτηνωδία!

Και σας ρωτάω πραγματικά τι θα κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Πως θα το λύσουμε; Θελουμε να το λύσουμε ή μήπως τελικά θέλουμε να το βουλώσουμε και να συνεχίσουμε όπως μάθαμε τόσα χρόνια να κάνουμε; Να βολευόμαστε, ρε αδερφέ, να ενισχύουμε με τον τρόπο μας το πρόβλημα, αφού καλά είμαστε ακόμα. Παίρνουμε και επίδομα 534, πότε πήραμε ξανά 534; Μωρέ μήπως να πούμε και ευχαριστώ; Μην σου πω να τους ξαναψηφίσουμε κιόλας. Ή ακόμα πιο λυπηρό σενάριο μήπως τελικά θέλουμε κατά βάθος να μην λυθεί το πρόβλημα, με το όνειρο να γίνουμε κάποια στιγμή εμείς ο αδικος βασιλιάς;

Μήπως λέω, μήπως, περνάει κατά βάθος απ’ το μυαλό μας να γίνουμε εμείς οι πιο πλούσιοι, οι πιο δυνατοί, αυτοί που δεν νοιάζονται για τους πολλούς, αυτοί που καθημερινά καταπατούν δικαιοσύνη και δημοκρατία για προσωπικά συμφέροντα, για άρρωστα γούστα, για ικανοποίηση ατομικών και μόνο ωφελειών;

Και αφού απαντήσουμε κι αυτή την ερώτηση και φτάσουμε στο σημείο ότι και ‘σεις αγανακτείτε με όλα αυτά και θέλετε να αλλάξει ο κόσμος μας προς το καλύτερο, τότε θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως θέλεις εσύ πρώτος απ’ όλους να αλλάξεις, γιατί ουσιαστικά γι’ αυτήν την αποδοχή μιλάμε. Να αποδεχτούμε επιτέλους πως με κάθε αδικία δικιά μας, την παραμικρή αδικία μας, πλήττεται το σύνολο. Πως κάθε δικό μας βόλεμα, απ’ το πιο μικρό, το πιο απειροελάχιστο βόλεμά μας, όπως νομίζουμε ή θέλουμε να νομίζουμε για να κοιμόμαστε ήσυχοι κάθε βράδυ, αυτό είναι που συνθέτει το παζλ της αναξιοκρατίας, της μη τήρησης της δικαιοσύνης, της εξαπάτησης, της βίας, των βιασμών, των εκβιασμών και όλων των υπολοίπων παρανοϊκών που ορίζουν την αδικία! Αυτή που σε κάνει να ουρλιάζεις, που λες δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει, δεν είναι δυνατόν να τα ζούμε αυτά.

Εφόσον λοιπόν γίνει κι αυτό και είσαι σίγουρος πια πως θες να αλλάξεις με κάθε κόστος, εσύ ο ίδιος και ξεπετάξεις από πάνω σου κάθε στερεότυπο και κάθε μορφή υποτίμησης και εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης και όλων των υπόλοιπων έμψυχων όντων σε αυτόν τον πλανήτη, τότε έρχεται το τελευταίο και πρωταρχικό ερώτημα!

Πως; Πως θα το κάνουμε; Άντε και κατεβάσαμε από κάθε είδους εξουσία τους ανάξιους. Άντε και τιμωρήσαμε τους υπαίτιους. Έρχεται και το άλλο το πιο βασικό ερώτημα, ποιος θα αναλάβει; Ένα απ’ τα ήδη υπάρχοντα κόμματα; Όχι, όχι είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο πλέον δεν ωφελεί . Στα ίδια θα καταλήξουμε, οι ίδιοι θα κάνουν και πάλι κουμάντο. Σκοπός μας είναι να λύσουμε το πρόβλημα και όχι να ξεσπάσουμε για λίγο και μετά φτου κι απ’ την αρχή.

Χρειαζόμαστε ανθρώπους σ’ αυτές τις θέσεις, ανθρώπους με όλη την σημασία της λέξης ! Που θα προάγουν το δίκαιο, που θα παλεύουν για το κοινό καλό ανεξαρτήτως καταγωγής, φύλου και άλλων απάνθρωπων στερεοτύπων. Θα πρέπει επιτέλους αν θέλουμε να δούμε αλλαγή να τολμήσουμε την αλλαγή. Με μόνο όφελος να μπορεί πια ο καθένας σ’ αυτήν την γη να χαίρεται την ζωή του, να ζει, να μην ανέχεται, να μην υπομένει. Πρέπει να βρούμε ανθρώπους! Ανθρώπους χρειαζόμαστε σταματήστε να ψάχνετε για οτιδήποτε άλλο!

Ανθρώπους με μπέσα και καλοσύνη στην ψυχή τους. Που σέβονται, που νιώθουν, που ο λόγος τους είναι υπογραφή, που δεν έχουν μάθει να ξελένε με την πρώτη ευκαιρία για να βολευτούν οι ίδιοι. Που έχουν ήθος και αξιοπρέπεια. Που έχουν το σθένος να πουν ΟΧΙ στην αδικία, ΟΧΙ σε ότι τους τρώει, ΟΧΙ σε ότι τους ρημάζει. ΟΧΙ σε ότι τους στερεί τα καλύτερα τους χρόνια.

Μπορείτε να με αγνοήσετε να με πείτε τρελή ή ό,τι άλλο θέλετε.

Απ’ την άλλη όμως ίσως θα μπορούσατε να δώσετε λίγη σκέψη και χρόνο στα παραπάνω. Να κοιτάξτε βαθιά μέσα σας και να αναρωτηθείτε τι είναι αυτό που τελικά θέλετε απ’ τον κόσμο. Είμαι σίγουρη πως περνάνε απ’ το μυαλό σας όσα ανέφερα. Δεν πρόκειται δα για κανένα μυστικό. Σας καίνε όπως και μένα, αλλά φοβάστε γιατί δεν μάθαμε να μιλάμε. Καταντήσαμε να λογαριάζουμε για φυσιολογικά τα πιο απαίσια εγκλήματα. Φοβάστε γιατί έχετε από πίσω σας οικογένεια που θέλετε να προφυλάξετε. Ξέρετε ότι είναι δύσκολο. Ότι θα βρίσκουμε τοίχους. Ότι θα μας κυνηγήσουν. Ότι οι πιο πολλοί λακίζουν όταν έρχεται η ώρα της πράξης. Φοβάστε γιατί είναι λογικό να φοβάστε, αυτό ήθελαν, να φοβόμαστε, να μην μιλάμε. Αν όμως δεν μιλάτε δεν μπορείτε να ζητάτε και δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη και η δημοκρατία δεν είναι ρούχα, σήμερα τα ταίριαξα μ’ αυτά τα παπούτσια κι αύριο με άλλα. Η δικαιοσύνη και η δημοκρατία δεν αλλάζουν αναλόγως των συμφερόντων. Είναι ίδιες για όλους χωρίς καμία εξαίρεση.

Πραγματικά έχω φτάσει στα όρια μου ως άνθρωπος! Πως να σας το πω, πνίγομαι με όλα αυτά! Δεν τα χωνεύω! Έχω αλλεργία στην αδικία!

Είμαι μια γυναίκα 29 ετών, που είναι έτοιμη να πάει κόντρα σε όποιον σκοτώνει το μέλλον της, τα όνειρά της, την ζωή της την ίδια. Κόντρα σε όποιον την αναγκάζει να δεχτεί φρικαλεότητες. Κόντρα σε όποιον δρα για ατομικό του όφελος. Κόντρα σε όποιον δεν σέβεται τον άνθρωπο και τα άλλα έμψυχα όντα αυτού του πλανήτη. Είμαι μια γυναίκα 29 ετών, που εν έτη 2021 δεν βρίσκει καλύτερο στόχο απ’ το να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο για την ανθρωπότητα. Είμαι μια γυναίκα 29 ετών που αρνείται να πιστέψει πως αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει. Ο κόσμος θα άλλαζε αν όλοι εμείς που θέλαμε την αλλαγή του κάναμε όντως πράξη τα λόγια μας. Είμαι μια γυναίκα 29 ετών που τίποτα άλλο δεν έχει να χάσει, αφού τα ‘χασε όλα! Της τα πήραν όλα!

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ανοιχτά λοιπόν. Με ποιους θέλεις να είσαι; Τι θέλεις να είσαι; Για τι να παλεύεις και για ποιον;

Αν παρόλο που συμφωνείς, συνεχίζεις να επιμένεις πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στον κόσμο, συνεχίζεις να φοβάσαι να πας κόντρα σε ότι σε ρημάζει, θεωρείς ότι και να ξεσηκωθούμε δεν θα καταφέρουμε τίποτα, τότε σε παρακαλώ σταμάτα να φωνάζεις. Σταμάτα να γκρινιάζεις. Αφού μπορείς να το δεχτείς βούλωσέ το και ανέλαβε τις ευθύνες των επιλογών σου. Και σε παρακαλώ επίσης ν’ αφήσεις εμάς τους λίγους, τους τρελούς να παλεύουμε για κάτι καλύτερο. Να παλεύουμε για τα αυτονόητα. Άσε μας! Μην μας βάζεις τρικλοποδιές. Μην μας πολεμάς και το πιο σημαντικό πρόσεχε τι ψηφίζεις. Τους έμαθες τους βλέπεις τόσα χρόνια. Δεν έχεις δικαιολογίες. Έχεις κάθε δικαίωμα να φοβάσαι να παλέψεις αλλά τουλάχιστον μην τσακίζεις εμάς που δεν φοβόμαστε. Μην τσακίζεις εμάς που θέλουμε επιτέλους να ζήσουμε!

Ήρθε η ώρα να διαλέξεις. Με ποιους είσαι; Τελείωσαν τα ψέματα. Θα συνεχίσεις να ανέχεσαι; Αντέχεις να συνεχίσεις έτσι την ζωή σου;

Με ειρηνική διάθεση και βαθιά θλίψη, Θεοδώρα Δαγκαλάκου