Το μόνο που φυτρώνει πια εδώ είναι η οργή

Λέξεις: Γιώργος Τσιτσίγκος

Με λένε Γιώργο, γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Βόρεια Εύβοια και μετά τις σπουδές μου ως κτηνίατρος, επέστρεψα εδώ για να ασκήσω την επιστήμη μου. Τον αγαπω τον τόπο μου.

Εδώ είναι οι δικοί μου άνθρωποι, οι αναμνήσεις μου, το μέλλον μου. Αυτό το τελευταίο, όπως θα δείτε, είναι από αυτά τα πολλά που δεν παίρνω πίσω.

Το χωριό μου είναι η Δάφνη (ή Μανδανικά για τους ντόπιους), το ιατρείο μου ήταν για χρόνια στην Ιστιαία, η σύντροφος μου ζει και επιχειρεί στις Ροβιές, για χρόνια έζησα στη Μονοκαρυά. Όλη η Βόρεια Εύβοια είναι το σπίτι μου.

Εδώ ζουν οι γέροντες γονείς μου, που πια δεν έχουν τα λιόδεντρα και το μποστάνι τους.

Εδώ είχα τους πελάτες μου, που τώρα πια δακρύζουν πάνω από τα απανθρακωμένα κοπάδια τους. Εδώ αποχαιρέτησα τα μελίσσια και τις ελιές μου.

Δίπλα φίλοι και συγγενείς. Άλλοι πάλεψαν μια ζωή για να φτιάξουν το σπίτι τους, μια τουριστική επιχείρηση, μια καλλιέργεια, έστω απλά να ζήσουν τις οικογένειες τους με μελίσσια, πελεκώντας πεύκα και συλλέγοντας ρετσίνι.

Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει πια στη Βόρεια Εύβοια.

Το μόνο που φυτρώνει πια εδώ είναι η οργή. Οργή για ένα κράτος ανίκανο και μια κυβέρνηση εγκληματική.

Η κλιματική αλλαγή δεν άρχισε φέτος (ούτε βέβαια πριν τρία χρόνια). Είναι εδώ και μας προειδοποιεί δεκαετίες πια: μια ματιά στο πόσο ζεστότερα είναι πια τα καλοκαίρια μας τα τελευταία χρόνια αρκεί. Και οι προηγούμενες εβδομάδες με τα συνεχόμενα σαραντάρια στη θερμοκρασία φώναζαν για το τι έρχεται. Από τον Ιούνιο πάντως οι υπεύθυνοι μας διαβεβαίωναν ότι η χώρα ήταν θωρακισμένη.

Αντί για θωράκιση, ζήσαμε την πλήρη κατάρρευση. Χωρίς πρόληψη, χωρίς σχέδιο κατάσβεσης, με ελάχιστα εναέρια και με ανεπαρκή επίγεια μέσα. Τα υπόλοιπα, βλέπεις, χαμένα, λόγω μνημονίων, γραφειοκρατίας και διαφορετικών πολιτικών προτεραιοτήτων: τα πυροσβεστικά που μας έλειψαν δεν πήγαν μόνο στη Βαρυπόμπη, κάποια, απλά έγιναν περιπολικά, όπως τα canadair που θα μας έσωζαν έγιναν Rafale, όπως τα μέσα αινίχνευσης πετάνε στον Έβρο.

Το μόνο που λειτούργησε ήταν ο μηχανισμός εκκένωσης. Αυτός που άδειαζε χωριά, ακόμα και δώδεκα ώρες πριν φτάσει εκεί η πυρκαγιά, έτσι για να μην έχουν ευθύνες στην κακιά την ώρα.

Εντατικά δούλεψε και ο μηχανισμός προπαγάνδας για να πείσει την πελατεία:

-Φταίει η κλιματική κρίση και ο καύσωνας, λες και όλα αυτά ήταν άγνωστα.

-Φταίνε τα έξι μποφόρ που ήταν δύο.

-Φταίνε οι ξένοι και οι σκοτεινές δυνάμεις, μόνο που και η Τουρκία καίγεται.

-Φταίει το μικροκλίμα που δημιουργεί η πυρκαγιά, λες και στις προηγούμενες δεν ίσχυε αυτό.

-Φταίνε οι πολλές φωτιές την ίδια μέρα, ενώ στο παρελθόν είχαμε μέρες με πολύ περισσότερες.

-Φταίει η κάπνα και το φτωχό μας το μυαλό που δεν μπορούσαμε να δούμε τα αεροπλάνα.

Και βέβαια, φταίνε οι πολιτικές μας προτιμήσεις και το χαμηλό μας επίπεδο για την ατέλειωτη οργή μας. Δεν περίμενα κάτι άλλο από έμμισθους βολεμένους ή αυτόκλητα τρολ.

Δεν περίμενα να νιώσουν, δεν το έχουν! Ακόμα και σήμερα που ο αρχηγός τους, προσπαθώντας -πάλι- να διαχειριστεί επικοινωνιακά την κρίση, μιλάει για δικαιολογημένη οργή.

Για όσους ειλικρινά αναρωτιούνται τι θα τον κάνουμε όλο αυτό το θυμό, τους απαντώ ότι θα τον κάνουμε πείσμα για να αναστήσουμε τον τόπο μας. Το ίδιο “αντάρτικο” πείσμα, που κράτησε σε κάθε χωριό μια χούφτα “παρανόμους” που έσωσαν τα περισσότερα σπίτια.

Πιθανόν με την ίδια φράση στο στόμα. Ξέρετε ποια.

Δείτε επίσης