Το νέο πολυσύχναστο μέρος του Εύοσμου είναι γεμάτο αντιθέσεις

Εικόνες: Μαριάννα Γιαμουρίδου

Όταν μετακόμισα το 1996 στον Εύοσμο, νόμιζα ότι τα όρια του νέου τότε κόσμου μου σταματούσαν στο ΔΑΚ της περιοχής. Στα μάτια μου άλλωστε, φάνταζε επιβλητικό. Ίσως επειδή ήμουν έξι χρονών και όταν ένα βράδυ αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε με τον μπαμπά μου, πίστευα ότι γύρω γύρω δεν βλέπω τίποτα άλλο πέρα από χωράφια.

25 χρόνια μετά δεν φανταζόμουν φυσικά ούτε ότι θα γράφω για τον Εύοσμο, ούτε ότι θα έμενα ακόμα εκεί, ούτε το επιβλητικό τότε ΔΑΚ Ευόσμου θα απομυθοποιηθεί πλέον στα μάτια μου, αφού γύρω του «σηκώθηκαν» με το πέρασμα των ετών, μεγάλες πολυκατοικίες και τώρα στον αύλειο του χώρο κατασκευάζεται και σχολείο.

Ξέφυγα λίγο με την εισαγωγή για αυτό θα πάω παρακάτω. Ή μάλλον, λίγο… παραπάνω από το ΔΑΚ Ευόσμου. Στην οδό Αντώνη Τρίτση. Ένα σημείο που τα τελευταία χρόνια γνώρισε ραγδαία ανάπτυξη και έχει γίνει το νέο hot σημείο της περιοχής.

Μια οδός που μέχρι πριν λίγα χρόνια προσφερόταν μόνο για μια ήσυχη βόλτα στην περιπατητική της ζώνη, έστω και αν αυτή βρίσκεται κυριολεκτικά μια ανάσα από την Περιφερειακή Οδό με ότι αυτό συνεπάγεται για τον θόρυβο που προκαλείται από την κυκλοφορία των οχημάτων, οι επιλογές για να καθίσεις κάπου να φας ή να πιείς κάτι ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και τα μόνα θετικά έως τότε έμοιαζαν να είναι τα δύο υποκαταστήματα τραπεζών που υπήρχαν (γλίτωνες τις ουρές και την καθυστέρηση στα αντίστοιχα στο… downtown του Ευόσμου) και αργότερα το γεγονός ότι περνούσε από εκεί το 32Α, που εάν έχασες ώρες από τη ζωή σου για να περιμένεις το 32 στο πέταλο της Αριστοτέλους για να επιστρέψεις, έμοιαζε σαν όαση, έστω και αν έπρεπε να περπατήσεις λίγα επιπλέον λεπτά για να φτάσεις στο σπίτι σου.

Η Τρίτση, με τα καλά και τα άσχημα της, απέκτησε -επιτέλους- ζωή. Σου δίνει μια έξτρα επιλογή για να βγεις, να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό, να περπατήσεις τρώγοντας ή πίνοντας κάτι στο χέρι. Να αποφύγεις την ταλαιπωρία εφόσον μένεις εκεί γύρω να πρέπει να κατέβεις με το αμάξι έως την πλατεία Ευόσμου και να αναγκαστείς να ψάχνεις αρκετά λεπτά για πάρκινγκ.

Βέβαια, κάθε νόμισμα έχει και δύο όψεις. Έτσι συμβαίνει και με στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Ένας δρόμος, που σαν το ταμπλό του επιτραπέζιου της Monopoly είδε ξαφνικά σαν… μανιτάρια να ξεφυτρώνουν καταστήματα εστίασης, χωρίς να είναι απολύτως έτοιμος.

Πάρκινγκ ούτε για δείγμα. Όσοι διασχίζουν το σημείο με τα αυτοκίνητα τους καλούνται να περάσουν τις περισσότερες φορές ξυστά από τα παράνομα παρκαρισμένα ΙΧ κατά μήκος του δρόμου, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που δημιουργείται πρόβλημα και για τα διερχόμενα λεωφορεία.

Πάμε τώρα και στους πεζούς. Το να περνάς δίπλα από τα τραπέζια που ο άλλος πίνει τον καφέ του ή τρώει το φαγητό του σίγουρα δεν είναι και το καλύτερο, ούτε για εσένα, ούτε για τον άλλον που κάθεται. Ειδικότερα όταν διασταυρώνεσαι τετ-α-τετ με άλλο άτομο ή παρέα και τότε ξεκινάει η αμήχανη διαδικασία του ποιος θα πάει πού και καταλήγετε να κάνετε βήματα προς την ίδια κατεύθυνση.

Θα μου πεις βέβαια, εάν θέλεις να περπατήσεις αμέριμνος, έχεις ολόκληρη περιπατητική ζώνη στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Ναι, αυτή που στο lockdown την είχαν κλείσει για να μην υπάρχει συνωστισμός, με αποτέλεσμα όλοι να περπατάνε από το σημείο που αναφέραμε πιο πάνω πάνω και μαντέψτε τι; Να συνωστίζονται τελικά.

Ήταν ένα από τα παράδοξα των περιοριστικών μέτρων όπως άλλωστε και εκείνο που καταστήματα στη μια μεριά του δρόμου ήταν κλειστά λόγω των περιοριστικών μέτρων που επιβλήθηκαν στον Εύοσμο, ενώ στην άλλη μεριά ήταν ανοιχτά επειδή ανήκουν γεωγραφικά στο Δήμο Παύλου Μελά.

Και μιας και πιάσαμε την περιπατητική ζώνη και εκεί δεν λείπουν τα παράπονα από τους κατοίκους. Κάποιοι θεωρούν ότι θα έπρεπε να έχει περισσότερα παγκάκια, άλλοι ότι θα έπρεπε να υπάρχει καλύτερος φωτισμός το βράδυ και είναι και εκείνοι που διαμαρτύρονται ότι θα έπρεπε να υπάρχει καλύτερη φροντίδα στο πράσινο και τα φυτά που βρίσκονται στο χώρο, ιδιαίτερα προς το νέο κομμάτι που δημιουργήθηκε μετά τη διάνοιξη του κυκλικού κόμβου στη συμβολή των Τρίτση – Ιθάκης.

Και για να κλείσουμε με τα των αντιθέσεων στο νέο… πεζόδρομο του Ευόσμου, όπως τον αποκαλώ, επειδή πρόσφατα έγινα γονιός και αρχίσαμε τις βόλτες με το καρότσι, μιλάμε για μια οδό η οποία έχει τόσα μαγαζιά, αλλά δεν είναι καθόλου φιλική για γονείς. Ράμπα για να κατέβεις από τα υπερυψωμένα πεζοδρόμια στο δρόμο, ούτε για δείγμα. Και άντε, εγώ μπορώ να πάρω το καρότσι στα χέρια και να το σηκώσω στον αέρα για να το κατεβάσω, αλλά πραγματικά, γιατί αποκλείεις ένα ΑμΕΑ να βγει τη βόλτα του σε έναν από τους πλέον πολυσύχναστους δρόμους της περιοχής;

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις γέφυρες που ενώνουν τις δύο πλευρές του δρόμου. Καλό σημείο κατά μήκος τους να βγαίνεις σέλφι ή να αράζεις στα σκαλιά με μπύρες η καφέ, αλλά είναι ντροπή τα ασανσέρ που υποτίθεται ότι θα τοποθετούνταν σε αυτές, ακόμα… αγνοούνται. Φτάνει πια με την καραμέλα της γραφειοκρατίας και των κωλυμάτων. Ας πάρει κάποιος την ευθύνη.

Και επειδή πιο πάνω αναφέρθηκα σε «πεζόδρομο». Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό, άλλωστε είναι ένας δρόμος που σε συνδέει με τις εξόδους της Περιφερειακής Οδού, αλλά θα ήταν μια καλή ιδέα να γίνει μια πειραματική πεζοδρόμηση στα πρότυπα της Ν. Πλαστήρα στην Κρήνη.