To τέλος της καραντίνας που δεν τελειώνει…

Λέξεις: Έλλη Παυλίδου

Αξέχαστη χρονιά και η φετινή! Πρώτα ο κορονοϊός, μετά οι καταστροφές από τους σεισμούς, οι πρωτοφανείς αποκαλύψεις σεξουαλικών εγκλημάτων, οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, τα γεγονότα με αστυνομικούς και σε διεθνές επίπεδο οι πόλεμοι και οι πολιτικές αλλαγές.

Προσωπικά θα ήθελα να επικεντρωθώ στον κορονοϊό και στη λεγόμενη «καραντίνα». Ακούω συνεχώς ανθρώπους να απαριθμούν τα αρνητικά της, όμως κανείς δεν κάνει λόγο και για τα θετικά που έφερε η ίδια.

Προσπάθησα, λοιπόν, να δω τη θετική πλευρά της καραντίνας. Κάτι που αυξήθηκε σημαντικά είναι ο χρόνος που αφιερώνουμε στην οικογένειά μας. Λόγω του επιβαρυμένου προγράμματος και του έντονου ρυθμού ζωής , η οικογένεια δεν μπορεί να απολαμβάνει ποιοτικό χρόνο μαζί. Πολλές φορές ούτε ένα μεσημεριανό τις Κυριακές.

Η καραντίνα, λοιπόν, ήταν η τέλεια αφορμή προκειμένου να συνδεθεί περισσότερο η οικογένεια και να μάθει καλύτερα ο ένας τον άλλο. Ήταν μια εξίσου καλή ευκαιρία να τακτοποιήσουμε εκκρεμότητες που υπήρχαν στο σπίτι. Να πετάξουμε άχρηστα πράγματα και να τακτοποιήσουμε συρτάρια και ντουλάπες, δημιουργώντας τον ιδανικό χώρο για εμάς.

Τέλος, υπήρξε μια «αναγκαστική επιβράδυνση», όπως πολλοί την αποκαλούν και εδώ θα ήθελα να εστιάσω. Ζούμε σε ένα κόσμο που συνεχώς όλοι τρέχουν. Βιαζόμαστε ακόμα και όταν ξεκουραζόμαστε.

Λόγω της καραντίνας όλοι έχουμε χρόνο να αναπνεύσουμε. Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι ενώ επέλεξα να τονίσω τα θετικά της, για να είμαι ειλικρινής αυτό το διάστημα δεν μου είναι εύκολο. Αλλιώς είχα φανταστεί τη ζωή μου ως πρωτοετής φοιτήτρια Νομικής -βόλτες με φίλους, ξενύχτια, εκδρομές , διάβασμα – και αλλιώς ήρθαν τα πράγματα.

Πιο συγκεκριμένα, η πρώτη καραντίνα, το Μάρτιο του 2020, με βρήκε σε μια αρκετά καλή και ταυτόχρονα δύσκολη φάση.

Ως ένας οργανωτικός και μεθοδικός άνθρωπος, το “lockdown”με αποδιοργάνωσε. Στην αρχή το είδα ως μια ευκαιρία για να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, να περάσω χρόνο με την οικογένεια μου και να γνωρίσω ενδεχομένως άλλες πτυχές μου.

Όλα δούλευαν «ρολόι». Συνέχιζα να λειτουργώ με πρόγραμμα, ίσως και καλύτερα από ότι πριν. Φτάνοντας όμως στον Ιανουάριο, η κατάσταση άλλαξε προς το χειρότερο. Άρχισα να χάνω τον εαυτό μου ή τουλάχιστον έτσι πίστευα τότε.

Ήταν το διάστημα που είχα πέσει ψυχολογικά και όσο περνούσε ο καιρός δεν είχα διάθεση για τίποτα. Πέρασα και περνούσα μέχρι πρόσφατα μια περίοδο που δεν γυμναζόμουν, μολονότι είμαι λάτρης της γυμναστικής, άκουγα μόνο μουσική και φυσικά ψώνιζα! Ως ένα υπερκαταναλωτικό άτομο, έριξα όλη την πίεση και τη στενοχώρια στα ψώνια.

Το καλό από αυτήν την υπόθεση είναι ότι είμαι έτοιμη να υποδεχτώ τον επόμενο χειμώνα! Οι αγορές, ωστόσο δεν μου έλυσαν το πρόβλημα, δεν ένιωθα καλύτερα. Ήταν απλά μια διέξοδος από τη μίζερη καθημερινότητα.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά να συζητάω με φίλους και να ζητάω να επιστρέψει η παλιά Έλλη, η θετική και αισιόδοξη. Πρόσφατα όμως συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει παλιά και καινούργια Έλλη, αλλά ότι πρόκειται για διαφορετικά κομμάτια της. Υπάρχουν πτυχές του εαυτού μας που ενδεχομένως δεν έχουμε ανακαλύψει.

Ωστόσο αυτό δεν πρέπει να μας τρομάζει.

Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω το παραπάνω άρθρο προκειμένου να σας προτρέψω να αγαπήσετε τον εαυτό σας. Αυτό ακούγεται πολύ ποιητικό, αλλά δεν θα το έλεγα αν δεν το είχα βιώσει.

Θα υπάρχουν μέρες που δεν θα έχετε όρεξη να κάνετε το οτιδήποτε, που θα θέλετε απλά να κάτσετε και να «βαρεθείτε». Για αυτούς που χρειάζονται να το ακούσουν από κάποιον «Δεν πειράζει»!

Αποδεχτείτε τον εαυτό σας, δώστε χρόνο, κάντε μια παύση…

*Η Έλλη Παυλίδου είναι πρωτοετής φοιτήτρια στη Νομική Σχολή