Το τέλος της υπομονής στη Θεσσαλονίκη

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Αν ρωτήσεις αυτούς που με γνωρίζουν προσωπικά, θα σου πουν ότι μια από τις ελάχιστες αρετές μου είναι η υπομονή. Γενικά είμαι άνθρωπος ψύχραιμος, ήρεμος και υπομονετικός. Χαρακτηριστικά ιδιαίτερα χρήσιμα για τη δουλειά που κάνω.

Ε λοιπόν μου τελείωσε η υπομονή! Το τελευταίο διάστημα είναι αδύνατο να κυκλοφορήσεις με αυτοκίνητο στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Διαδρομές των δέκα λεπτών θέλουν σαράντα. Πας να κάνεις μια δουλειά και δεν ξέρεις πότε θα φτάσεις. Αδύνατο να προγραμματίσεις. Τα νεύρα τσατάλια. Άπειρες χαμένες ώρες. Απανωτές μαχαιριές στην ψυχική ηρεμία.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Ξέρω όμως ότι δεν θα γίνει αφού κανένας από αυτούς που θα μπορούσαν να επέμβουν δεν ασχολείται. Οι διοικούντες δεν ασχολούνται με τα απλά, τα καθημερινά, τα ταπεινά. Θέλουν μεγάλα έργα. Το έλεγε και ο Γκρούεζας στον Μαυρογιαλούρο. Τι να το κάνεις το γεφυράκι να πηγαίνουν οι παλιοχωριάτες στη δουλειά τους. Κάνε την Σχολή που έχει και μπόλικο ψωμί!

Πού να προλάβουμε να ασχοληθούμε με τον ταλαίπωρο πολίτη που δεν μπορεί να πάει στη δουλειά του, όταν έχουμε να προγραμματίσουμε έργα με υπέροχους φωτορεαλισμούς. Πλατείες με φοινικόδεντρα. Ενυδρεία, όχι ένα, αλλά δύο. Ένα εκθεσιακό κέντρο στο κέντρο της πόλης που ξανασχεδιάζεται για να αυτοκαταργηθεί.

Μια πόλη που το μέλλον της σχεδιάζεται χωρίς να λαμβάνει υπόψη την καθημερινότητα των κατοίκων της. Σχέδια μεγαλεπήβολα όταν δεν ασχολείται κανένας με τα διπλο-τριπλοπαρακρισμένα. Με τα έργα που αρχίζουν και ποτέ δεν τελειώνουν. Με τα συνεργεία των διαφόρων οργανισμών που παραλαμβάνουν οδοστρώματα και τα παραδίδουν ειδικές διαδρομές για το Ράλι Ακρόπολης. Το αέριο δίνει την σκυτάλη στην οπτική ίνα και αυτή στην ύδρευση που εδώ και μήνες οργώνει την παραλιακή.

Πειράματα σαν τον, ας πούμε, ποδηλατόδρομο της Νέας Εγνατίας. Έχει περάσει κανένας από αυτούς που τον εμπνεύστηκαν και τον ενέκριναν ποτέ από εκεί; Έχει προσπαθήσει να τον χρησιμοποιήσει; Ας βγούνε επιτέλους ευθαρσώς και να πούνε «κύριοι ήταν λάθος. Είχαμε καλές προθέσεις αλλά το πράγμα δεν προχωράει. Δεν δουλεύει. Τον καταργούμε και δοκιμάζουμε κάτι άλλο». Το ίδιο με το αδελφάκι του στην παλιά παραλία. Έχει σκεφτεί κανένας ότι εκεί ζουν άνθρωποι; Ότι υπάρχουν επιχειρήσεις; Πώς θα λειτουργήσουν; Πώς θα φορτώσουν και θα ξεφορτώσουν; Σταματάει ένα αυτοκίνητο και ξαφνικά ο δρόμος μένει με μια λωρίδα. «Να μην σταματάει», σου λέει ο άλλος που στο μυαλό του η παραλία είναι φρέντο και νυφαπάζαρο. Αυτός καλά κάνει και το λέει αλλά αυτός που αποφασίζει που υποτίθεται σχεδιάζει πρέπει να σκέφτεται πώς θα λειτουργήσει η πόλη όταν φύγουν οι φωτογράφοι και παλιώσουν οι φωτογραφίες στο ίνσταγκραμ.

Όταν αρχίσαμε χθες να γελάμε πικρά με το στερεοφωνικό ενυδρείο της πόλης, είπα ότι δεν είναι σωστό να εστιάζουμε όλο στα αρνητικά. Μόνο που έκανα αυτή τη σκέψη καθισμένος για ώρα στη θέση του οδηγού στο ακινητοποιημένο αυτοκίνητο μου, βλέποντας από μακριά τα φανάρια να αλλάζουν χρώματα και εγώ να στέκομαι ακίνητος.