Το βιβλίο της εβδομάδας: Οι Κάποιοι του Κώστα Κουτρουμπάκη

Ένα βιβλίο για αυτούς που τραβάνε τα νήματα και τα νοήματα, που τραβούν το μάτι και φαίνονται μάταιοι, αυτούς που ζουν στον αστικό ιστό και μένουν στους άλλους για επαρχιώτες παρείες, αυτούς για τους οποίους κανείς δεν ρώτησε κι όλοι κάτι έχουν ακούσει, ένα βιβλίο μικρών μυθιστοριών για αυτούς που από τους οποίους ξεκινά η ιστορία.

Το δεύτερο βιβλίο του Κώστα Κουτρουμπάκη Οι Κάποιοι (εκδόσεις Ενύπνιο) έρχεται να ακολουθήσει την πρώτη του συλλογή διηγημάτων ο Μαραγκός και να μικρύνει ακόμη περισσότερο τη φόρμα που με χειρουργική βιρτουοζιτέ χειρίζεται. Ίσως, η μικρή φόρμα, που τελευταία, αναπήδησε πετυχημένα, με πολύ καλές δουλειές και βιβλία διαμάντια και στα εγχώρια λογοτεχνικά μας ύδατα, αλλά και παγκοσμίως, να είναι η ζητούμενη, η κατάλληλη πρόζα να μιλήσει κανείς για τους ανθρώπους του οπτικού μας πεδίου, τους κάποιους.

Η μεγάλη τους ιστορία, όπως όλων μας, αν γραφόταν σε ένα εκτενές μυθιστόρημα, θα τους αδικούσε, θα τους καθιστούσε εικόνα όχημα και εργαλείο για το συγγραφέα. Αντ’ αυτού η σύντομη, η ελεγχόμενη έκρηξη του μικροδιηγήματος ως καλουπιού τους ταυτίζεται με αυτούς ως υπάρξεις αυτοτελείς, όπως η σύντομη συναναστροφή μας με τους κάποιους, όπως το στιγμιαίο βλέμμα μας πάνω τους, μια φευγαλέα, αλλά εντυπωμένη ανάμνηση ζωής. Αφού οι κάποιοι μας κατοικούν και τους κατοικούμε, είναι ο τρόπος να υπάρχουμε και όλοι είμαστε κάποιοι για άλλους κάποιους / κάποιους άλλους και μέσα στα μάτια τους αντικατοπτριζόμαστε.

Οι μικρές μυθιστορίες του Κώστα Κουτρουμπάκη συντρέχουν και πλευρίζουν τα πρόσωπα, τις γωνίες, τους δρόμους, τις μεταναστεύσεις και τους θανάτους της Θεσσαλονίκης. Θεσσαλονικιός κάτοικος και χρήστης της πόλης συγκεντρώνει και συγκεντρώνεται στους αθέατους κουβαλητές των δικών τους εμπειριών και βιωμάτων. Από το διπλανό μπαλκόνι μέχρι τα Πλατανάκια στο Πανόραμα και από εκεί ως τα εκκλησάκια του Περιφερειακού και το Κεντρικόν Φωτογραφείον. Μια συγγραφική πορεία που ανα-τρέχει χωροχρονικά στις ρυτίδες και τις σιωπές περαστικών και τεθνεώτων που κάτι πήραν, κάτι άφησαν, κάπου κράτησαν την κιθάρα τους σαν βρέφος και κάπου τους τουλούμιασαν στο ξύλο.

Οι κάποιοι του Κ.Κ είναι άνθρωποι που παλεύουν με τα αδιέξοδά τους, περπατούν στο περιθώριο και τη χλευή θαμώνων καφενείου, ενώ άλλοι υπάρχουν ακόμα σε τσουγκρίσματα αυγών, σε πετάγματα γλάρων σχεδόν ένα με το κύμα, που φαίνεται στο αγνάντι.

Το θαυμαστό των μικροδιηγημάτων είναι το πώς μπορούν και χωρούν εντός τους συμπυκνωμένα τα, ούτως ειπείν, highlights του βίου του κάθε κάποιου, τόσο σημαντικές λεπτομέρειες κι όμως σε τόσες λίγες λέξεις, που σε συστήνουν με αυτούς λες και τους είδες, λες και τους γνώρισες και ήξερες για τα δεινά τους και τα ξερά-(μένα) τους χέρια, για το μυαλό τους που δεν άντεξε.

Μπορεί να φταίει η γνώση τής Θεσσαλονίκης που το βιβλίο και οι ιστορίες συλλαμβάνονται τόσο γλυκά, σαν μια αφήγηση ενός κοντινού προσώπου, που σε κάνει να νιώθεις μια ζεστή οικειότητα και μια οικεία ζεστασιά διαβάζοντάς το, ίσως να είναι και το άλλοτε σκληρό κι άλλοτε μελαγχολικό βίωμα των κάποιων, πάντως ο Κώστας Κουτρουμπάκης γεννά αυτό το αίσθημα που προσφέρει το νοιάξιμο για τους άλλους, η ασφάλεια, αλλά όχι επανάπαυση ότι κάποιος εκεί έξω θέλει να συναισθανθεί και να μιλήσει για τον πόνο του άλλου, τελικά να υπάρξει μαζί του.

Ο Κώστας Ι. Κουτρουμπάκης γεννήθηκε το 1969. Ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση και μουσικός. Το 2018 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων Ο Μαραγκός από τις εκδόσεις Ενύπνιο. Οι κάποιοι είναι το δεύτερο βιβλίο του.

Διαβάστε επίσης: