Βλέποντας τους φίλους μου σκεπασμένους με στάχτη
''Έχω φίλους στην Εύβοια, που παλεύουν μόνοι με τις φλόγες, εχθές επικοινωνήσαμε κανονικά, σήμερα, τα κινητά τους είναι κλειστά. Με έχει πιάσει απελπισία...''
Tίς τελευταίες πέντε ημέρες είμαι αϋπνη, παρακολουθώ δίχως παύση ειδήσεις. Για κακή μου τύχη οι φωτιές με βρήκαν στην άδεια και συγκεκριμένα σε μία έρημη παραλία της Χαλκιδικής και ενώ αγνάντευα το Άθως απέναντι μία ειδοποίηση στο κινητό αρκούσε για να καταστρέψει το ειδυλλιακό μου τοπίο. ”Φωτιά στην Εύβοια- Σπίτια παραδόθηκαν στις φλόγες”. Αυτόματα έπιασα τον εαυτό μου στην θέση των πληγέντων. Καθόμουν στην παραλία μόνη και ο νους μου έφερνε την σπαρακτική εικόνα των πολιτών στην λίμνη που έβλεπαν την ζωή τους ολόκληρη να καίγεται, τον τόπο τους να γεμίζει στάχτη. Δίχως βοήθεια, μονάχοι τους κατάκοιτοι σε μία παραλία όσο εγώ ήμουν διακοπές.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τα επόμενα λεπτά, με κάλεσε η κολλητή μου η οποία ήταν διακοπές στην Θάσο, ”Είδα πως καίγεται και η Τριστινίκα είσαι καλά;” ”Ναι μην ανησυχείς η φωτιά είναι μικρή και είναι πολύ μακριά μας”. ”Συγγνώμη που σε ανησύχησα, έχω 3 φίλους στην Εύβοια, που παλεύουν μόνοι με τις φλόγες, και ενώ εχθές επικοινωνήσαμε κανονικά, σήμερα, τα κινητά τους είναι κλειστά. Με έχει πιάσει απελπισία, δεν ξέρω τι να κάνω, πού να τους βρω.”
Μετά από αυτή την κουβέντα της, επικράτησε σιωπή, δεν είχα τι να της πω, όλη μου η παρέα στη Χαλκιδική σκεφτήκαμε, ”Κι αν ήμασταν εμείς στη θέση εκείνων των τριών παιδιών.” Βλέπω αυτές τις μέρες, άτομα στην ηλικία μου, της γενιάς μου, να πηδούν στις αυλές των σπιτιών τους προσπαθώντας με λίγο νερό και ένα κλαδί, να σταματήσουν την αστραπή που περνάει και τους καίει τα χρόνια που έχτισαν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Βλέπω γιαγιάδες και παππούδες, μέσα στα πλοία ξαπλωμένους σε στρώμα με τα σιδερωμένα σεντόνια και τους σκύλους τους, να έχουν στερέψει, να μην μπορούν πια να ρίξουν δάκρυ από την ξυρασία της στάχτης. Βλέπω την απόλυτη απόγνωση, των μανάδων που ουρλιάζουν ”Είμαστε μόνοι, τα παιδιά μας σβήνουν την φωτιά, μας αφήσατε μόνους.” Και τι να πεις στο ξερίζωμα μιας ολόκληρης περιοχής της χώρας σου, τι να νοιώσεις, πώς να περάσεις το υπόλοιπο καλοκαίρι, σε ποια τρύπα να κρυφτείς.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μία ολόκληρη εβδομάδα που οι ουρανοί της Ελλάδας γέμισαν με γκρίζο, δε σε χωρά ο τόπος, ασφυκτιάς, δεν αναπνέεις απλά σωπαίνεις και πονάς βουβά, ένα post ή μία σακούλα με τα απαραίτητα δεν φτάνουν για να καλύψεις την ατελείωτη θλίψη ενός ολοκαυτώματος, που έχει φέρει μέχρι στιγμής δύο ανθρώπινα θύματα εθελοντών και εκατομμύρια ζώα που βίωσαν τον πιο βασανιστικό θάνατο. Σπίτια τα οποία χτίστηκαν με κόπο μιας ολόκληρης ζωής.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σε μια χώρα που θεωρούμε εδώ και χρόνια περιττούς του δασοφύλακες. Να κυκλοφορούν μαρτυρίες στο μοναδικό κανάλι που αφήνει τους πολίτες να μιλήσουν, και άνθρωποι που κάηκαν τα σπίτια τους να λένε με λυγμούς ‘‘Με ρώτησαν αν είχα πολιτικό μέσο για να σβήσουν την φωτιά. Δεν πρόλαβα κάηκε το σπίτι μου.” Και μετά ο άνθρωπος το πήρε πίσω και ισχυρίστηκε πως το είπε πάνω στον πανικό του. Αλήθεια; Λες τέτοια πράγματα πάνω στον πανικό σου;
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Να βγαίνει ο Πρωθυπουργός της χώρας με διάγγελμα και να χρησιμοποιεί πάλι την έκφραση ”οι δύσκολες μέρες είναι μπροστά μας, δεν χωρά κριτική.” Και να κοιμάται ήσυχος το βράδυ ενώ φίλοι μου σε Αθήνα και Εύβοια να βρίσκονται όλη μέρα στον δρόμο προσπαθώντας να σώσουν ότι απέμεινε, εκείνοι που κατηγορούν χρόνια για απραξία, για τεμπελιά, για μόνιμη αποχή. Μπορώ σε κάποιο επόμενο κείμενο μου να γράψω όλα εκείνα που ειπώθηκαν αυτές τις μέρες κατά της κυβέρνησης αλλά όχι να λερώσω αυτό που ο σκοπός του είναι άλλος. Σήμερα ο Νίκος Χαρδαλιάς, είπε το εξής ”το μέλημα μας ήταν να σώσουμε ζωές.” ας εξηγήσουμε λοιπόν πως η φράση αυτή μπορεί να εξηγηθεί και εντελώς διαφορετικά από την κλασική της έννοια. Η ζωή δεν είναι μόνο αυτό που σκεπτόμαστε όλοι, αλλά αποτελείται από διάφορα κομμάτια όπως για παράδειγμα το σπίτι και η γη εκείνων που ”σώθηκαν” από τις εκκενώσεις της κυβέρνησης. Στο παρακάτω στιγμιότυπο φαίνεται πως όχι δεν σώσατε ζωές, αλλά οι ζωές εκείνων καταστράφηκαν.
https://www.youtube.com/watch?v=VpV7Avroc-g&ab_channel=TVmax
Η στιγμή στον ”αέρα” του open με τον παππούλη, και την Ευλαμπία Ρέβη η οποία τον ακούει να λέει, ”και πού να πάω, είμαι μόνος μου” και ξεσπάνε και οι δυό σε λιγμούς, μου έκοψε την καρδιά στα δυό. Με διέλυσε, να βλέπεις απλά δυο ανθρώπους αγκαλιασμένους, να βλέπουν μπροστά τους την απόλυτη καταστροφή. Κι εσύ να είσαι στο γραφείο, ή στον καναπέ σου και να μην μπορείς απλά να κάνεις τίποτα. Να αισθάνεσαι πιο ανίκανος από ποτέ, να νοιώθεις πραγματικά πως το μόνο που έμεινε σε αυτούς τους ανθρώπους είναι η συμπαράσταση του ενός στον άλλον. Εχθές το βράδυ τα δάκρυα και των δυο γίνανε δικά μου, επί ώρες.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Όμως για να επιστρέψουμε στους ήρωες της γενιάς μου, ναι αγαπητοί, είναι οι ίδιοι που κατάφεραν να κάνουν ότι δεν μπόρεσες εσύ (σαν κυβέρνηση) σε 7 μέρες, εκείνοι που βρήκαν σπίτια στα αδέσποτα, που μάζεψαν αγαθά για τους αγνώστους που ξαφνικά βρέθηκαν στον δρόμο, που με κίνδυνο την ζωή τους έσβησαν μικρές εστίες φωτιάς πλάι σε πυροσβέστες για τους οποίους σχολίασες εσύ σαν κυβέρνηση πως ”τους ζητάς να κάνουν πράγματα που είναι ακατόρθωτα.”, τους οποίους και διέλυσες σε μόλις επτά ημέρες όσους δηλαδή κράτησες από τις απολύσεις.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Εκείνα τα παιδιά, είναι το μέλλον αυτής της χώρας που όσο και να θέλεις να το κάνεις να σωπάσει, θα σε εκθέτει για την απόλυτη απραξία σου. Αν σε κάποιον πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια για τον χειρισμό των πυρκαγιών είναι εκείνα τα παιδιά που λειτουργούν πάντα σε τέτοιες καταστάσεις χωρίς κανένα συμφέρον, που γνωρίζουν πως το μέλλον γι αυτούς θα είναι για πάντα δύσκολο και δύσβατο, που περνούν καθημερινά εμπόδια και παρόλα αυτά παλεύουν για εσένα που είσαι στην καρέκλα και παίρνεις αποφάσεις βασιζόμενες στο ιδανικό σου συμφέρον αγνοώντας απ’ ότι φάνηκε εκείνους που ζουν στην χώρα που κυβερνάς. Eνωθήκανε, βρήκανε χώρους και μαζέψανε πράγματα, έχοντας την στάχτη της φωτιάς στο μυαλό τους. Δεν γνωρίζοταν μεταξύ τους απλά λειτούργησαν σαν ένα. Τόλμα λοιπόν αύριο μεθαύριο να τους σηκώσεις το χέρι.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δέχθηκα τόσα πολλά μηνύματα αυτές τις μέρες, που με ρωτούσαν άγνωστοι αν γνωρίζω πώς μπορούν τα παιδιά αυτά να σε βοηθήσουν, μπας και καλύψεις την απόλυτη εξαθλίωση σου. Θεσσαλονικείς ταξίδεψαν μέχρι την Εύβοια για να παρέχουν εκείνα που δεν μπόρεσες να παρέχεις εσύ σαν κράτος. Άλλοι βγήκαν στα δάση για περιπολίες, για να μαζέψουν τα σκουπίδια, για να προλάβουν τυχόν εμπρησμό.
Νέοι, με μυαλό που απλά πονούν και νοιώθουν τον ξεριζωμό πιο πολύ απ’ ότι εσύ.
Δεν είστε μόνοι σας, έχετε όλους εμάς. Έγραψα τούτο το κείμενο με πολύ πόνο, γεμάτη σκέψεις, για την επόμενη ημέρα, με ένα άγχος για τα παιδιά που βρίσκονται στην Εύβοια και στο κάθε πύρινο μέτωπο και δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας. Αυτή τη στιγμή δεν με ενδιαφέρει αν είναι εμπρησμός, με ενδιαφέρει να σωθεί ότι μπορεί. Θα έρθουν οι μέρες όμως που θα ψάξουμε δικαίωση και δεν θα αργήσουν. Εκεί όμως να φοβηθείτε την απόλυτη και λογική οργή μας.
*Υ.Γ. Γυρνώντας το Σάββατο από Χαλκιδική βρήκα σε κάδο απορριμμάτων, μέσα σε σακούλα ένα μικρό γατάκι το οποίο κάποιος είχε γδάρει με αιχμηρό αντικείμενο και είχε βάψει με ροζ βαφή μαλλιών. Γι αυτό μην αναρωτιέστε κάποιοι πως αφήνουν τα ζώα τους πίσω στις φωτιές. Οι άνθρωποι είμαστε απλά πολύ ΛΙΓΟΙ.
